ตึง แกร็ก
พรึ่บ!
ฉันหลุดจากภวังค์อันเหลวไหล รีบหันขวับไปทางหน้าต่างห้องที่ถูกแง้มไว้เล็กน้อยเพื่อรับลมและแสงยามเช้า ตอนนี้มันถูกกระชากให้เปิดกว้าง จากนั้นคีธซึ่งไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนก็กระโดดเข้ามานั่งยอง ๆ อยู่บนพื้น...
เมื่อตั้งสติได้ ฉันพบว่าริมฝีปาก ปลายคาง และผิวแก้มเขาเต็มไปด้วยคราบเลือดสดใหม่ หากแต่ตัวฉันยังไม่ได้ถามถึงที่มา ก็เป็นตัวเขาเองที่ชิงพูด “โรงเรียน ไปกี่โมง”
“...ทำไม"
“ไปด้วย”
“จะไปทำไม” ฉันพยายามไม่ตื่นตระหนกกับสิ่งที่เห็นแล้วหันกลับมาสำรวจความเรียบร้อยหน้ากระจกต่อ แต่ด้วยบริเวณที่คีธนั่งอยู่ในรัศมีของเงาสะท้อนพอดี การจับจ้องที่แทบไม่กะพริบตานั้นจึงทำให้ฉันเสียสมาธิพอสมควร “ถามว่าไปทำไม”
“จะไป” ยังเป็นคำตอบที่ดื้อรั้นเอาแต่ใจเช่นเคย “ฉันได้กลิ่นเลือด”
“แหงสิ เลอะปากเลอะแก้มนายขนาดนั้น ไม่ได้กลิ่น…ก็แปลกแล้ว” กล่าวพลางรวบผมเป็นหางม้า ใช้หนังยางที่เตรียมไว้ตั้งแต
