บทที่ 3 ห้ามเพื่อน
1530 Words
“มึงไปเตือนเกียรติเลยนะ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนดีอย่างที่มันคิด” น้ำเสียงของธเนศเคร่งเครียดนึกถึงข้อเสนอของพรรษาแล้วนึกอยากจะแฉเบื้องหลังโสมมของเธอให้เพื่อนฟัง
“ใครจะกล้า? มึงไม่รู้เหรอว่าเกียรติมันรักมันหลงของมันมาเป็นปีแล้ว ตั้งแต่เจอคุณพีช มันก็แสดงตัวจีบเขาทันที เธอสวยมากและก็ไว้ตัวมาก น่าแปลกนะที่เธอไม่ยอมคบกับใครสักคน”
“พูดแบบนี้แสดงว่ามีคนมาจีบเยอะสิ?”
“ใช่ เท่าที่กูรู้จากปากเกียรติก็มีอยู่สามคน นอกจากมันแล้วยังมีผู้จัดการธนาคาร และก็เจ้าของร้านอาหารใหญ่อีกคน ฟาร์มวัวของเธออยู่ในเขตอำเภอที่มันไปทำงานก็เลยได้เจอกันบ่อย”
ธเนศหันไปสบตากับราเชนทร์ เขาแอบเล่าเรื่องที่พรรษามาเสนอตัวให้กับราเชนทร์ฟัง สองหนุ่มเลยไปดึงเพื่อนที่สนิทกับเกียรติกุลที่สุดออกมาจากโต๊ะอาหารและบอกให้เพื่อนคนนั้นไปเตือนเกียรติกุลให้เลิกจีบพรรษา
“เชนทร์ กูคงต้องเปิดโปงผู้หญิงคนนี้เพื่อให้เกียรติมันไม่ถลำลึก ผู้หญิงเห็นแก่เงิน เห็นแก่ผลประโยชน์ไม่สมควรจะได้เป็นแฟนของคนดีๆ อย่างมัน” ธเนศหน้าตาเคร่งขรึม
เกียรติกุลเป็นคนนิสัยดี เรียบร้อย และสุภาพ หากวันหน้าพรรษาคิดจะเอาเปรียบเพื่อนของเขาก็คงจะทำได้ไม่ยาก
“มึงคิดจะทำไง? เรื่องแลกเปลี่ยน เขาก็ทำแค่กับมึง ไม่ได้ทำกับเกียรติซะหน่อย มึงก็ได้ยินแล้วว่าเพื่อนเราจีบเขาไม่ติด เขาไม่ให้โอกาสมันเลยด้วยซ้ำ”
“ที่ไม่ให้โอกาสอาจจะเพราะเห็นว่ามันเป็นแค่ปลัดอำเภอธรรมดา ถ้าเกิดรู้ว่ามันเป็นลูกเจ้าของโรงงานอาหารกระป๋องอาจจะกระโจนเข้าใส่เลยก็ได้ พรรษาเป็นคนโลภถึงได้มาเสนอตัวกับกู ผู้หญิงแบบนี้กูเกลียดมาก จำพวกต่อหน้าผู้ชายคนอื่นแสร้งทำตัวสูงส่งแต่ข้างในเน่าเฟะ”
ราเชนทร์ยกมือตบบ่าเพื่อนเบาๆ “มึงเกลียดมึงก็ไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่ง เราเป็นแค่คนนอก ถึงจะเป็นห่วงแต่ก็ต้องอยู่ห่างๆ”
วิษณุนำประวัติของพรรษาส่งให้ธเนศอ่าน ท่านประธานบริษัท วินเนอร์เบฟเวอเรจก้มหน้าลงอ่านทีละบรรทัดอย่างตั้งใจ เขาถึงกับขมวดคิ้วเมื่อรู้ว่าเธอเคยเดินทางไปยังสหรัฐอเมริกาในช่วงที่เขายังเรียนปริญญาโทอยู่ ซ้ำยังไปเยือนเมืองเดียวกัน
“ลูกสาวอายุสองขวบครึ่ง ไม่ระบุชื่อพ่อ เธอไม่เคยมีแฟน ไปไหนมาไหนกับญาติผู้พี่ที่ชื่อแทนพงษ์ พี่ชายเธอยังไม่แต่งงานและไม่มีแฟน ช่วยเธอเลี้ยงลูก โดยให้เด็กเรียกว่าพ่อครับ” วิษณุยืนรายงานอยู่ข้างๆ “ฟาร์มแสนรักของเธอตกอยู่ในสถานการณ์คับขับ เรื่องที่เธอเล่าให้บอสฟังเป็นเรื่องจริง ฟาร์มนั่นขาดทุนต่อกันมาสี่ปีแล้ว ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเธอต้องเอาเงินไปช่วยใช้หนี้ให้ลุงที่ถูกหลอกไปทำแชร์ลูกโซ่ พอเงินออกจากระบบไป การเงินของฟาร์มก็เลยติดขัดต่อเนื่อง”
“ไม่มีทางอื่นจะแก้แล้วหรือไง?”
“ยากครับ ตอนนี้เจ้าหนี้ก็มาเร่งเร้าให้ขายฟาร์ม แต่เพราะที่นี่เป็นมรดกตกทอดจากปู่ย่าของเธอ คุณพรรษาถึงได้พยายามรักษามันไว้ ส่วนญาติพี่น้องก็พยายามยุให้ขายเพราะหวังจะได้ส่วนแบ่งจากส่วนต่าง”
“รักษาฟาร์มไว้ รักษาด้วยการขายศักดิ์ศรีให้กับฉันนี่นะ?”
“เธอบอกว่าจะนอนกับบอสแค่สามเดือนเองนะครับ”
“ทำไม? จะนอนครั้งเดียวหรือสามเดือน เมื่อมีข้อแลกเปลี่ยนก็เท่ากับว่าเธอขายตัวทั้งนั้นล่ะ”
“สามเดือนแลกกับสัญญาค้าขายห้าปีกับวินเนอร์ จะว่าไปก็ถือว่าคุ้มค่ากับทั้งสองฝ่ายนะครับ คุณภาพน้ำนมดิบของฟาร์มแสนรักนับว่าอยู่ในระดับดี ถือว่าบริษัทเราได้วัตถุดิบที่ดีมาทำผลิตภัณฑ์ ฟาร์มเธอก็มีโอกาสได้ฟื้นฟูกิจการ ส่วนบอสเองก็ได้คู่นอนเป็นผู้หญิงสวย ประวัติดีคนหนึ่ง ถ้าบอสไม่สนใจ เธออาจจะไปเสนอตัวกับเศรษฐีหนุ่มสักคน ฝ่ายนั้นแค่เห็นคนก็น่าจะตอบรับทันที”
ฟังสิ่งที่เลขาหนุ่มวิเคราะห์ ธเนศก็ทำหน้าเหยเก โปรเจกใหม่ของบริษัทเขาก็กำลังจะเริ่มดำเนินการอยู่แล้ว หากเขาเร่งเปิดให้เร็วขึ้นอีกนิดก็ไม่เสียหาย ขอเพียงคุณภาพน้ำนมดิบของฟาร์มเธอเข้ามาตรฐานที่เขาตั้งเอาไว้ ข้อตกลงระหว่างเธอกับเขาก็ถือว่าวินวินทั้งสองฝ่าย
ที่สำคัญ....ธเนศอยากจะเปิดโปงให้เกียรติกุลได้เห็นว่าพรรษาไม่ใช่ผู้หญิงที่เกียรติกุลสมควรจะเสียเวลาจีบอีกต่อไป เขาอยากให้เพื่อนได้พบผู้หญิงที่ดีกว่านี้
“ไม่คบผู้ชายที่มาจีบ แต่เสนอตัวแลกกับสัญญาคู่ค้า นี่ฉันจะถือว่าพรรษาเป็นผู้หญิงดีหรือผู้หญิงเลว?”
วิษณุยืนกลอกตาไม่กล้าตอบสิ่งที่ตนคิดออกไป บอสของเขาเองก็มีสัมพันธ์สวาทกับผู้หญิงมากหน้า ยังจะคิดตำหนิพรรษาอีก ธเนศคล้ายจะรับรู้ถึงความคิดที่เลขามีต่อตน ท่านประธานหนุ่มจึงทำหน้าบึ้ง
“นิว แกคิดในใจว่าพรรษาเห็นฉันเป็นผู้ชายบ้ากามที่พร้อมจะใช้หน้าที่การงานแลกกับการขึ้นเตียงเหรอ?”
“นั่นบอสคิดเองนะครับ” วิษณุก้มหน้าลงกลั้นยิ้ม
“แกก็รู้ว่าฉันไม่เคยทำแบบนั้น ผู้หญิงส่วนใหญ่ก็แค่ต้องการให้เปย์ ฉันรูปหล่อน่ากินขนาดนี้ ผู้หญิงทั้งหลายก็พร้อมเสนอตัวอยู่แล้ว ไม่เห็นจะต้องยอมรับเงื่อนไขพรรษาเลย”
“ถ้างั้น บอสก็ปฏิเสธเธอไปสิครับ บางทีเธออาจจะไปเสนอตัวกับประธานบริษัทอื่นที่จะช่วยเธอได้แทน บอสจะได้ไม่เปลืองตัวลงไปเกลือกกลั้วกับผู้หญิงอย่างเธอ”
“นิว! แกไม่อยากได้โบนัสแล้วใช่ไหม?” ธเนศหงุดหงิดเมื่อได้ยินวิษณุกล่าวหาว่าพรรษาเป็นผู้หญิงไม่ดี เขาประณามเธอก็จริงแต่พอได้ยินคำพูดพวกนั้นออกจากปากผู้ชายคนอื่นกลับรู้สึกทนไม่ได้
“อยากได้ครับ” วิษณุหน้าเหวอ รีบก้มหน้ารับผิด “ผมผิดไปแล้วครับบอส”
ธเนศโบกมือไปมา “ช่างเถอะๆ ไปสืบพฤติกรรมของพรรษามาเพิ่ม ฉันอยากรู้ว่าเธอมีเพื่อนสนิทเป็นใครบ้าง?” เขาก้มลงอ่านบันทึกประวัติของเธอต่อ พรรษามีบ้านหลังหนึ่งอยู่ในกรุงเทพฯ เป็นมรดกที่ได้รับหลังจากที่บิดามารดาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ
ธเนศเลื่อนดูรูปของพรรษากับลูกสาวตัวน้อยของเธอที่ชื่อแสนรัก และแทนพงษ์ญาติผู้พี่ของเธอ คนทั้งสามถ่ายรูปด้วยกันดูไปแล้วเหมือนเป็นครอบครัว วูบหนึ่งธเนศเกิดความสงสัยขึ้นมา แทนพงษ์ไม่ยอมแต่งงานและดูแลแสนรักเหมือนกับลูกสาว บางทีความรู้สึกของญาติผู้พี่ของพรรษาอาจจะลึกซึ้งกว่าความเป็นพี่น้อง
แค่คิด...เขาก็รู้สึกทนไม่ไหว อยากรู้ว่าแทนพงษ์รู้เรื่องที่เธอมาเสนอตัวให้เขาไหม? แล้วญาติผู้พี่ของเธอคนนั้นไม่คิดจะห้ามเธอเลยรึไง?
ตกเย็น ธเนศขับรถไปแวะที่บ้านของพี่ชาย ระหว่างที่กำลังรับประทานอาหารเย็นอยู่ข้างหลานชายวัยซน เสียงโทรศัพท์ของเขาดังติ๊ดๆ ชายหนุ่มยกขึ้นดูก็เห็นข้อความที่ราเชนทร์ส่งมาหา
‘กูเห็นพรรษา มึงดู ไม่ใช่ว่ามาเสนอให้ภาคิณด้วยเหรอ?’
รูปที่ราเชนทร์ส่งมาหาธเนศทำให้มือเขาสั่นน้อยๆ ด้วยความโมโห เห็นเขาเงียบไป พรรษาคงคิดจะหาผู้ชายคนใหม่ที่พร้อมจะช่วยเหลือเธอ
ภาคิณ เพิ่มธนาทรัพย์ ประธานบริษัทเครื่องดื่มเอ็มวีพี แม้จะก่อตั้งขึ้นไม่กี่ปีแต่ได้รับความสนใจจากผู้บริโภคอย่างท่วมท้น การแจกโทรศัพท์มือถือแบบจับสลากแจกทุกวันและตามไปส่งถึงมือผู้โชคดี ทำให้ได้รับความสนใจจากผู้คน กอปรกับการทุ่มงบโฆษณาไม่อั้น ทำให้น้ำดื่มวิตามินของเอ็มวีพีทำยอดขายถล่มทลาย แย่งชิงส่วนแบ่งทางการตลาดไปได้ไม่น้อย
ธเนศขอตัวออกจากโต๊ะอาหารไปกดโทรศัพท์หาเพื่อน “มึงคอยจับตาดูไว้ กูว่าถ้ากูปฏิเสธ พรรษาก็น่าจะกระโจนเข้าใส่รายนี้ เอ็มวีพีอาจจะรู้ข่าวเรื่อง โปรเจกใหม่ของวินเนอร์แล้วหันมาทำผลิตภัณฑ์เกี่ยวกับนมก็ได้”
“เนศ เขาบอกว่ามึงว่าให้เวลาสิบวันไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ผ่านไปสี่วันแล้วนะเพื่อน พอเขาไม่เห็นมึงเคลื่อนไหวก็คงจะเตรียมตัวสำรองเอาไว้ จะว่าไปภาคิณก็รูปร่างหน้าตาดีใช้ได้นะ”
ธเนศรู้สึกร้อนใจจนพาลหงุดหงิด “ไม่ต้องพูดแล้ว กูจะออกไปหามึงเดี๋ยวนี้ อยู่ร้านไหน?”
*******************
- Writer
