บทที่ 2 เงื่อนไขของเธอ
1576 Words
เขาสะอึก หรี่ตาลง มองผู้หญิงสวยเฉี่ยวตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ คำแนะนำตัวของเธอเมื่อครู่ ฟังดูไม่เหมือนกับคนที่คิดจะขึ้นเตียงกับเขา
“เพราะอะไรครับ?”
“บอกตามตรงนะคะ ตอนนี้ฟาร์มของฉันตกอยู่ในภาวะวิกฤตด้านการเงิน ก่อนหน้านี้วัวในฟาร์มติดโรคระบาดล้มหายตายไปส่วนหนึ่ง ตอนหลังยังมาถูกปฏิเสธการรับซื้อน้ำนมดิบจากขาประจำทำให้การเงินซวนเซ ได้ยินว่าบริษัทวินเนอร์กำลังมีโปรเจกจะทำผลิตภัณฑ์เกี่ยวกับน้ำนมวัวก็เลยอยากจะมาเสนอน้ำนมดิบที่ฟาร์มแต่เลขาหน้าห้องของคุณบอกว่ายังไม่ได้เริ่มโปรเจก คุณก็เลยไม่ให้ฉันเข้าพบ”
“ติดต่อธุรกิจไม่ได้ คุณเลยคิดจะขายตัวให้ผมเหรอ?”
“ก็ไม่เชิงค่ะ ฉันไม่รับเงินจากคุณ แต่จะขอแลกเปลี่ยนเป็นความช่วยเหลือทางธุรกิจแทน”
เขากวาดสายตามองผู้หญิงตรงหน้า “ผมเพิ่งเคยเห็นคุณเป็นครั้งแรก คุณก็มาเสนอตัวแล้ว คิดเหรอว่าผมจะตกลงง่ายๆ”
เธอถอนหายใจ แต่ยังจ้องตาเขาไม่ลดละ “ฉันรู้ค่ะว่าคุณมีผู้หญิงเข้าหามากมาย สวย เก่ง ร่ำรวย มีทุกรูปแบบ แต่คุณเป็นคนไม่ชอบผูกมัด ดังนั้นผู้หญิงที่คุณตกลงนอนด้วยคุณจึงบอกพวกเธอเอาไว้แล้วว่าคุณจะคบกับพวกเธอไม่เกินสามเดือน”
“คุณรู้เรื่องผมดีแบบนี้ คงคิดอยู่นานแล้วสินะ” สายตาของเขาเย้ยหยัน ในใจนึกเสียดายความสาวความสวยของเธอ ผู้หญิงที่พร้อมจะเอาตัวเข้าแลก ไม่น่าสนใจเลยสักนิด
“ค่ะ ฉันคิดแล้วคิดอีกว่าถ้าเกิดคุยธุรกิจกับคุณดีๆ ไม่ได้ก็คงต้องทำแบบนี้ ถ้าคุณตกลงฉันจะยอมนอนกับคุณสามเดือนแลกกับสัญญาค้าขายห้าปี”
“คุณมั่นใจเหรอว่าผมจะตอบรับ?”
“ก็ไม่เชิงค่ะ ฉันไม่ได้คิดจะมารวบรัด ฉันรู้ว่าคุณจะต้องสืบเบื้องหลังของฉันก่อนแน่ ฉันจะให้เวลาคุณสิบวันเพื่อตัดสินใจค่ะ ถ้าคุณไม่ตกลง ฉันคงต้องไปหาทางอื่น” เธอพูดพร้อมกับยื่นนามบัตรส่งให้
ธเนศรับนามบัตรของเธอมาใส่ในกระเป๋าเสื้อนอก รูปร่างหน้าตาเธอช่างถูกใจแต่เขาต้องระวังเรื่องความปลอดภัยมาเป็นอันดับหนึ่ง คงต้องสืบประวัติเธอให้ชัดเจนเสียก่อน
“ถ้าในสิบวันผมไม่โทรไปก็แสดงว่าผมปฏิเสธเงื่อนไขของคุณนะครับ”
“ค่ะ ตกลงตามนี้”
ธเนศยื่นนามบัตรของพรรษาให้กับวิษณุเลขานุการและบอดี้การ์ดส่วนตัว “นิว ไปสืบดูที ฉันอยากรู้เรื่องพรรษาอย่างละเอียด”
“ชื่อนี้เพิ่งมาขอพบบอสเมื่อสัปดาห์ก่อนนี่ครับ?”
“ใช่ พอฉันไม่ให้พบก็ไปดักฉันที่เพลย์บาร์ แถมยังเสนอตัวเป็นคู่นอนให้ฉันด้วยสามเดือน” ธเนศเอ่ยชื่อผับประจำที่เขามักจะนัดพบกับเพื่อนฝูง
“อ๊ะ! เอายังงั้นเลยเหรอครับ?”
“ฉันเพิ่งรู้นะว่าคนมาขอพบเป็นสาวสวย ไม่งั้นก็คงจะยอมให้พบแล้ว”
วิษณุยิ้มน้อยๆ “บอสไม่ถาม ผมก็เลยไม่ได้บอกครับ”
ธเนศยกมือขึ้นชี้หน้า “คราวหลัง ถ้าคนมาขอพบเป็นผู้หญิงสวยๆ แกต้องบอกฉันนะ พลาดคนสวยระดับนี้ไป เสียดายแย่”
“โปรเจกผลิตภัณฑ์นมเรายังไม่เริ่มเลยนะครับ บอสพบกับเธอไปก็คงตกลงอะไรไม่ได้”
“ฉันไม่ได้คิดจะตกลงกับเธอเรื่องธุรกิจซะหน่อย เอาล่ะๆ ไปสืบมาได้แล้ว ฉันอยากรู้ว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงมาเสนอตัวให้ฉัน?”
ธเนศขอแฟ้มโปรเจกการทำผลิตภัณฑ์เกี่ยวกับนมออกมาดู คำพูดของพรรษายังคงวนเวียนอยู่ในหัว ข้อแลกเปลี่ยนของเธอคือให้เขาทำสัญญารับซื้อน้ำนมดิบจากฟาร์มของเธอเป็นเวลาห้าปี
‘ยอมเป็นชู้ลับๆ กับผู้ชายคนหนึ่งถึงสามเดือนเพื่อแลกการฟื้นฟูธุรกิจ ผู้หญิงที่กล้าทำคงจะผ่านผู้ชายมาไม่ใช่น้อย ไก่แก่แม่ปลาช่อนชัดๆ’
ธเนศนึกเจ็บใจ เขารู้สึกถูกใจเธอตั้งแต่แรกเห็น จะเรียกว่า ‘รักแรกพบ’ ก็ยังได้แต่กลับถูกเธอช็อตฟีลด้วยการเสนอตัวขึ้นเตียง
ตกเย็นราเชนทร์เพื่อนสมัยมัธยมที่สนิทกันมากคนหนึ่งโทรมาชวนไปให้ลองรับประทานอาหารเย็นที่ร้านเปิดใหม่ ราเชนทร์เป็นเจ้าของบริษัทตกแต่งภายในขนาดกลาง ก่อนหน้านี้หมั้นหมายกับสาวสวยลูกเจ้าของธุรกิจโรงแรม แต่ผ่านไปเพียงปีกว่าก็เลิกรากันไป ตอนนี้ราเชนทร์ยังคงเป็นหนุ่มโสดเนื้อหอม
...ราเชนทร์มีความลับคับอกที่บอกใครไม่ได้ มีเพียงธเนศที่รับรู้...
ราเชนทร์ยืนกอดอกรอธเนศอยู่ที่หน้าร้าน รถสปอร์ตสีเหลืองคันหรูจอดเทียบข้างกับรถสปอร์ตสีเทา ชายหนุ่มที่โผล่หน้าออกมาจากประตูยิ้มกว้าง
“มึงไม่เข้าไปรอกูข้างในล่ะ?”
“กูยืนคิดอะไรเพลินๆ อยู่นะ ก็ไม่เชิงรอมึงหรอก”
สีหน้าของราเชนทร์ไม่ค่อยสู้ดี ธเนศเห็นแล้วก็นึกเป็นห่วง “เรื่องที่บ้านเหรอ? มึงดูเครียดๆ ชอบกล”
“ก็เรื่องเดิมนั่นล่ะ แม่กูอยากให้กูจีบลูกสาวเพื่อน คราวนี้มีมาให้เลือกสองคนเลย” คนเล่าทำสีหน้ายุ่งยากใจ
“แม่มึงยังไม่เลิกหวังเรื่องนี้อีก”
“กูก็บอกแล้วนะว่ากูไม่ได้ชอบผู้หญิงพวกนั้น อุตส่าห์หนีมาอยู่คอนโดได้เป็นปีแล้วก็ยังรบเร้าเรื่องนี้อยู่เหมือนเดิม”
“พี่ชายมึงก็มีหลานให้สองคนแล้ว มึงไม่อยากแต่งก็น่าจะปล่อย”
ธเนศนึกถึงอดีตคู่หมั้นของราเชนทร์ ถ้าเกิดผู้หญิงคนนั้นไม่มีคู่รักซ่อนเอาไว้ ป่านนี้ราเชนทร์ก็คงแต่งงานไปแล้วและอาจจะมีลูกไว้สืบสกุลอย่างที่คุณพ่อคุณแม่ของเขาต้องการ
“เห็นทีกูคงต้องสารภาพความจริง เขาจะได้เลิกยุ่งกับกูซะที”
ธเนศชะงักเท้า หันมามองหน้าเพื่อน “มึงพร้อม มึงก็บอกเขาไปเถอะ กูว่านี่เป็นหนทางที่ดีที่สุด มึงจะได้ไม่ต้องลากผู้หญิงมารับกรรมด้วย”
“เออ กูเชื่อมึง”
สองหนุ่มเดินเข้าไปนั่งในโต๊ะยาวที่ราเชนทร์จองไว้ เพื่อนร่วมห้องในวัยมัธยมทยอยเข้ามานั่ง เสียงพูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ แต่ละคนเล่าเรื่องชีวิตของตน หลายคนแต่งงานแล้วก็เล่าเรื่องภรรยาและลูกน้อย ส่วนคนโสดก็เล่าเรื่องแฟนหรือคนที่ตนเองกำลังจีบ
“เนศ กูได้ยินว่ามึงเป็นเพลย์บอยตัวพ่อเลยนี่?” เกียรติกุลร้องแซว
ธเนศหัวเราะ “ก็ไม่เชิง กูก็แค่ไปกับคนที่ตกลงกันง่าย พวกเธอต้องการแค่ร่างกายกับเงินของกู กูก็ให้ไป”
“ดีจัง มึงไม่ต้องเสียเวลาจีบเหมือนกู”
“เกียรติ มึงออกจะหล่อ มีผู้หญิงปฏิเสธมึงด้วยเหรอ?” ราเชนทร์นิ่วหน้า
“มีสิ สงสัยกูจะไม่ตรงสเปกเขามั้ง จีบมาเป็นปีแล้ว ไม่เคยได้ออกเดตเลย ชวนไปดินเนอร์ทีไร เขาก็พ่วงพี่ชายไปด้วยทุกที แถมบางทียังมีลูกสาวอีก”
เกียรติกุลเป็นปลัดอำเภอหนุ่มที่ไปบรรจุในจังหวัดราชบุรีได้ไม่กี่ปี เขาไม่อยากรับช่วงต่อธุรกิจโรงงานอาหารกระป๋องของครอบครัว จึงยกให้พี่ชายรับผิดชอบไป ส่วนตัวเองไปทำงานที่ชอบ
เพื่อนฝูงฟังแล้วหัวเราะเฮฮา คนที่นั่งอยู่ใกล้ขอดูรูปหญิงสาวที่เป็นต้นตอปัญหารักของเกียรติกุล
“มึงเอารูปเขามาดูสิ กูอยากรู้ว่าสวยมากแค่ไหน? ได้ยินว่ามึงเพ้อมานานแล้วนะ ยังจีบไม่ติดซะที”
เกียรติกุลเปิดรูปบนโทรศัพท์มือถือแล้วส่งให้เพื่อนดู แต่ละคนได้เห็นสาวเจ้าแล้วก็พากันส่งเสียงฮือฮา ราเชนทร์ยื่นมือไปรับเป็นคนที่สาม พอเห็นรูปหญิงสาวคนนั้นก็ถึงกับร้องว้าวออกมา
“สวยมาก ยังดูเหมือนสาวน้อยอยู่เลย มีลูกสาวแล้วเหรอ?”
“เออ ลูกเขาสองขวบครึ่งแล้ว น่ารักมากเลย เห็นว่าเลิกกับแฟนตั้งแต่ก่อนตั้งท้อง พี่ชายของเขาช่วยเลี้ยงลูก”
ธเนศได้ยินก็นึกถึงเรื่องของธนากับทักษพร พี่ชายฝาแฝดของเขาที่แต่งงานกับแม่เลี้ยงเดี่ยวไปไม่นาน โดยที่มารู้ภายหลังว่าลูกติดภรรยานั้นจริงๆ แล้วคือลูกของธนาเองที่เคยมีวันไนท์สแตนด์กันเมื่อหลายปีก่อน พอได้ยินว่าคนที่เกียรติกุลพยายามจีบอยู่นานเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวเขาจึงอยากเห็นหน้าเธอขึ้นมา
ภาพที่อยู่หน้าจอภาพทำให้ธเนศถึงกับอึ้ง ผู้หญิงที่เพื่อนของเขาเทียวไล้เทียวขื่อนานนับปีเพิ่งมาเสนอตัวขึ้นเตียงกับเขาเมื่อวันก่อน
ราเชนทร์เห็นธเนศนั่งนิ่งก็เอียงหน้ามามอง “เนศ สวยจนตะลึงเลยเหรอ? นี่ๆ คนนี้เกียรติมันจองแล้ว มึงอย่าคิดอยากได้เชียว”
เกียรติกุลได้ยินก็ร้องโวยวาย “เอามือถือกูคืนมาเลย เนศ เพลย์บอยอย่างมึงมันอันตราย เกิดมึงคิดจะมาเป็นคู่แข่งกู กูคงสู้ไม่ไหว”
********************
- Writer
