เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน สองชายหญิงกับหนึ่งนกประหลาดจึงเดินเข้าอาณาเขตของหมู่บ้านแห่งหนึ่ง
ถึงแม้ว่าจะอยู่ไกลมากนักในระดับสายตา หากแต่หงซือกวนกลับรับรู้ได้ว่า หมู่บ้านทางข้างหน้าผิดปกติบางประการ กลิ่นอายวังเวงมืดครึ้มแผ่กำจายไปทั่วจนเขารู้สึกได้
“เฟยเฟย” เสียงทุ้มจึงเอ่ยเรียกนกประจำกายแค่นั้น
และนั่นก็เปรียบดั่งคำสั่งคล้ายรู้ใจกันได้อย่างน่าแปลกใจ เจ้านกตัวใหญ่นามว่าเฟยเฟยพลันสะบัดปีกพุ่งทะยานไปอย่างปราดเปรียว ยังทิศทางของหมู่บ้านที่เห็นอยู่ไกลลิบข้างหน้าของสองชายหญิง
ชั่วสิบลมหายใจเจ้านกตัวใหญ่ก็บินโฉบกลับมาพร้อมบางสิ่งในจะงอยปาก
เมื่อมันคายออกจนเจ้าสิ่งนั้นหล่นตุบลงพื้นดิน เหม่ยหลินพลันเบิกตากว้างอย่างตกใจ ในขณะที่หงซือกวนเพียงหรี่ตามองอย่างเย็นชา
เจ้าสิ่งนั้นคือโครงกระดูกมนุษย์ในส่วนฝ่ามือที่มีเนื้อเน่าเปื่อยเหม็นคลุ้งและมีหนอนชอนไชอยู่ตามข้อนิ้วมือ
เหม่ยหลินถึงกับยืนจ้องนิ่งที่ฝ่าม
