ในเย็นวันนั้นฉันกับยายและน้าสาวเดินทางไปร่วมงานศพของยายเฟิร์ส โดยยายขอเป็นเจ้าภาพในค่ำคืนนี้ ทันทีที่พวกเราไปถึง ก็มีคนมาต้อนรับและพาไปนั่ง น้าสาวเคยบอกว่ายายเป็นคนมีหน้ามีตาในตำบล พอมาเห็นที่ผู้คนปฏิบัติกับยายวันนี้ฉันก็พอจะเห็นภาพแล้ว ว่ายายมีหน้ามีตามากจริงๆ
“มาเร็วจังเลยค่ะเจ๊” ยายโต๊ะเดินออกจากครัวมาต้อนรับด้วยตัวเอง ฉันเห็นคนอื่นเรียกกันน่ะนะ ถึงได้เดาว่าคนคนนี้คือยายโต๊ะ
“ตั้งใจเอาข้าวสารมาช่วยงานด้วยน่ะ” ยายตอบพลางหันมองฉัน
“เฟิร์สอยู่ไหนล่ะ พอดีว่าเขาเป็นเพื่อนกับตุ๊กตา หลานสาวของฉัน” ยายพูดต่อ
“เพิ่งจะลุกออกไปกินข้าวอาบน้ำเมื่อกี้นี้เองจ้ะเจ๊ เอาแต่นั่งซึมอยู่ข้างโลงศพทั้งวัน เห็นแล้วก็สงสาร” ยายโต๊ะพูดด้วยน้ำเสียงเวทนา
“คงจะเสียใจมาก พ่อแม่เขายังอยู่ไหมล่ะ”
“อยู่ก็เหมือนไม่อยู่ นี่ขนาดโทรไปบอกตั้งแต่วันแรกแล้วนะว่าแม่เสีย ก็ยังไม่โผล่มาเลย”
“น่าสงสารจริงๆ” ยายพูดก่อนจะหัน
