เขียนกลอนสั้นๆ เอาไว้ใต้รูปสรีระเปิดเปลือยของมาเนะ
‘กายยังอุ่น แต่ก็ไร้ ชายจะเอื้อ หนาวก็แนบ แอบเนื้อ ด้วยผ้านุ่ม
ผิ่มนุ่มนิ่ม เนินเนื้ออ่อน อาภรณ์คลุม สองปทุม นุ่มเนื้อ และเนินนาง
ก็แค่เพียง ความเหงา อันยาวนาน ก็แค่คืน แค่วัน มันเวิ้งว้าง
ร่างยังอุ่น รักจะไร้ ชายจะร้าง อกที่ว่าง…ไม่เคยร้าง ถึงอารมณ์’
ริมระเบียงหลังบ้านของทรงกรด ใกล้กับดงกล้วยป่าที่ระบัดใบเบาๆไปตามสายลมโบก สองหนุ่มสนทนากันอยู่ครู่ใหญ่ถึงงานที่เปลวเพิ่งตัดสินใจรับมา
ทรงกลดรับเป็นธุระจัดหาปืนผาหน้าไม้ ลูกหาบ รวมถึงจะพาไปหาพรานพื้นเมืองฝีมือดีที่เคยรู้จัก เพื่อช่วยนำทางไปสู่สุสานสาละวิน ตามประสงค์ของหญิงสาวผู้เป็นคนว่าจ้าง ซึ่งสันนิษฐานว่าพี่ชายของเธออาจพลัดหลงเข้าไปในวังวนของมัน
เมื่อเสียงจากฝาของกาต้มน้ำขยับกระทบกาเป็นจังหวะ เพราะแรงดันจากไอร้อนที่กำลังเดือดพล่า
