พราวมุกทิ้งตัวลงนั่งที่เตียงนอนขนาดใหญ่อย่างไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ใจหนึ่งก็กลัวเขา แต่อีกใจก็บอกให้เข้มแข็งและต้องสู้ ถ้ายอมโอนอ่อนผ่อนตามเขาไป มีหวังได้ถูกเก็บเอาไว้ในมุมมืด เป็นนางบำเรอของเขาจนกว่าเขาจะเบื่อแน่ๆ สิ่งที่ตามมาหลังจากนั้นมันคงมีแต่ผลเสีย ซึ่งเธอไม่มีทางรับผลที่ตามมาไหว
“ทำดีแล้วเพิร์ล เห็นไหม เขาทนไม่ได้จนต้องออกไปแล้ว คืนนี้ก็คงได้นอนคนเดียวและปลอดภัยไปอีกหนึ่งคืน”
เธอถอนหายใจเพื่อระบายความหนักอึ้งในอก แล้วเดินไปล็อกประตูอย่างแน่นหนา ก่อนจะกลับมาซุกตัวเข้าใต้ผ้าห่ม ความอ่อนเพลียทั้งกายและใจทำให้เธอหลับสนิทไปอย่างรวดเร็ว เพราะวางใจคิดว่าเขาคงไม่กลับมายุ่งกับเธออีกแล้วในคืนนี้
“อืมมม”
ดวงตากลมโตลืมขึ้นมามองฝ่าความมืด มันกะพริบถี่ๆเพื่อไล่ความง่วงงุนและปรับโฟกัส เธอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆ ทับตัวเธออยู่ แถมยังรู้สึกถึงการรุกรานจนร้อนวูบวาบแปลกๆ
สิ่งที่เ
