เมื่อกลับเข้ามาอยู่ตามลำพังในห้อง พราวมุกก็รีบต่อสายหาเพื่อนรักเพื่อขอคุยกับลูกสาวตัวน้อยทันที
“คนเก่งของแม่ตื่นหรือยังคะ”
“ตื่นแล้วค่า”
ทันทีที่ได้ยินเสียงของแม่ผ่านโทรศัพท์เครื่องหรู สาวน้อยที่กำลังงัวเงียเพราะเพิ่งตื่นนอนก็ตาสว่างทันทีเหมือนกัน
“ลูกสาวแม่เป็นเด็กดีไหมเอ่ย”
“เพชรใสเป็นเด็กดีค่า พ่อป้องจะพาไปเที่ยวสวนสัตว์ด้วย”
สาวน้อยเจื้อยแจ้วอวดแม่ เธอพูดเก่งขึ้นทุกวัน ทั้งๆที่คำบางคำก็ยังพูดไม่ชัดเลยด้วยซ้ำ
“ค่ะลูก หนูอย่าดื้อ อย่างอแงรู้ไหมคะ อีกไม่กี่วันแม่ก็กลับบ้านแล้วนะ”
พราวมุกน้ำตาซึม เธอไม่เคยห่างจากลูกสาวไกลและยาวนานขนาดนี้มาก่อน ทั้งคิดถึงทั้งเป็นห่วง แม้จะรู้ดีว่าลูกสาวของเธอเลี้ยงง่ายและไม่เคยงอแงให้ทุกคนต้องหนักใจเลยก็ตาม แต่ยังไง คนเป็นแม่ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี
“ค่า แม่ขา เพชรใสคิดถึงแม่นะค๊า”
เสียงใสเจื้อยแจ้วบอกคิดถึงแม่ ยิ่งทำให้คนเป็นแม่แทบน้ำตาไหล อยา
