แสงอาทิตย์ยามอัสดงลอดผ่านหมู่เมฆมืดครึ้มที่ค่อยๆ ลอยผ่านไปอย่างรวดเร็วด้วยแรงลม แสงสว่างกลับคืนมาสู่ท้องฟ้าอีกครั้ง หยาดน้ำฝนที่ค้างอยู่บนยอดไม้สะท้อนแสงแดดแวววาวราวเพชรน้ำงาม ก่อนไหลหยดลงมากระทบพื้นทรายที่ชุ่มฉ่ำจากหยาดฝนก่อนหน้าแล้วซึมหายไปอย่างรวดเร็ว
“อ้าว ตื่นกันแล้วหรือพีท แล้วพั้นช์ล่ะลูก”
พิมพ์มาดาเอ่ยถามพิรัชย์ เมื่อเห็นเขาเดินจูงมือลูกชายลงมากันแค่สองคน ไม่ได้มีพาขวัญ ลูกสะใภ้คนโตของเธอลงมาด้วยเหมือนทุกครั้ง
“พั้นช์แพ้ท้องมากเลยครับแม่ อาเจียนไปหลายรอบแล้ว ผมเลยให้นอนอีกหน่อย ถึงเวลาอาหารแล้วค่อยขึ้นไปปลุกอีกรอบครับ”
“ดีแล้วลูก ให้นอนไปก่อนเถอะ แล้วพั้นช์บ่นอยากกินอะไรไหม แม่จะทำให้”
มาดามพิมพ์มาดาสงสารลูกสะใภ้จับใจ เพราะตอนท้องหลานชายคนแรก เธอก็แพ้ท้องค่อนข้างมาก แต่ท่าทางจะไม่มากเท่าท้องนี้ที่เล่นงานแม่จนแทบกินอะไรไม่ได้เลย
“เห็นบ่นอยากกินอะไรแซ่บๆ ครับ วันนี้มีอะไรทานบ้า
