หลายชั่วโมงผ่านมากับการนั่งจมปลักอยู่กับคราบน้ำตาในห้องพักของตัวเอง เสื้อผ้าและของใช้จำเป็นถูกจัดใส่ลงในกระเป๋าเดินทางเรียบร้อยแล้ว แม้สมองจะยังนึกไม่ออกว่าจะพาตัวเองไปอยู่ที่ไหน แต่หล่อนก็ต้องไป ไปให้พ้นจากคนใจร้ายอย่างมาร์คอส หากหล่อนยังคงอยู่ที่นี่ต่อไปก็จะไม่มีวันหนีผู้ชายคนนั้นพ้น
มือบางยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้งจนในที่สุดมันก็เหือดแห้ง แม้จะยังอาลัยอาวรณ์กับงานที่ตัวเองทำมาเกือบ 5 ปีมากแค่ไหน แต่หล่อนก็ต้องตัดสินใจจากมัน ไว้พรุ่งนี้หล่อนค่อยโทรหาเดนนิส และหวังว่าเขาคงจะเข้าใจหล่อน
ลุกขึ้นยืน คว้ากระเป๋าเดินทางมาถือเอาไว้มั่น หมุนตัวกำลังจะเดินออกไป แต่เจ้าบานประตูไม้ที่หล่อนล็อคไว้อย่างดีก็ถูกพังเข้ามาซะก่อน พเยียตกใจอ้าปากค้าง และก็ยิ่งตกใจหลายเท่าตัวเมื่อเห็นคนที่ทำลายประตูของตัวเองจนพังพินาศเต็มตา
“มาร์คอส...!”
“บอกแล้วยังว่าอย่าออกมาจากเพ้นเฮ้าส์ของผม คิดจะลองดีกันหรือไง”
คนตัวโตก
