“พี่...” ฉันเรียกคนตรงหน้าออกไปด้วยความตกใจ เพราะเขาคือพี่คนที่ฉันเคยเดินชนนี่ ฉันไม่คิดว่าจะเป็นเขา จะเรียกว่าบังเอิญหรือโลกกลมดีล่ะ
“เข้ามาก่อนสิ” เขาไม่ได้ดูแปลกใจอะไรเลยที่เห็นฉันมาหาเขา หรือว่าเขารู้อยู่แล้วว่าฉันเป็นคนทำงานให้เขา แต่เขาจะรู้ได้ยังไงล่ะ อ๋อ พี่เดียร์บอกไงไม่เห็นยากเลยนี่
“อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ เพลง...” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ เขาก็สวนขึ้นทันที
“บอกให้เข้ามา!” เสียงที่แข็งกว่าก่อนหน้าดังขึ้น ทำให้ฉันที่กำลังก้มหน้าเพื่อจะหยิบงานจากกระเป๋าเงยไปมองหน้าเขาถึงได้เห็นสายตาดุดันจากเขา
“เอ่อ ค่ะ” ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้ตอบตกลงไปง่ายๆ แต่ถ้าใครได้เห็นสายตาดุดันและกดดันของเขาตอนนี้ ฉันว่าก็คงต้องกลัวไม่ต่างจากฉันแน่ๆ
ฉันเดินพาตังเองเข้ามาในห้องของเขา ห้องที่ใหญ่มากๆและมีสองชั้น ก่อนจะหยุดอยู่บริเวณกลางห้องโดยไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง
“นั่งก่อน” พี่เขาพูดขึ้นก่อนจะเดินไปตรง
