ตอนพิเศษที่ 4
ฝึกวิชา
ชีวิตของข้าผ่านไปอีกหนึ่งปี ทุกวันนอกจากเล่าเรียนข้าก็จะไปฝึกวิชากับขอทานเฒ่า เค้าบอกว่าข้ามีพรสวรรค์มาก เกิดมายังไม่เคยพบคนแบบข้ามาก่อน เรียนรู้แค่ปีเดียวฝีมือก็รุดหน้า ราวกับผู้ฝึกฝนทั่วไปที่ใช้เวลาถึงสิบปี
ลมปราณภูติเร้นลับ นี่เป็นวิชาสายมารแขนงหนึ่ง เพราะน้อยคนจะฝึกได้ ดังนั้นในยุทธภพจึงไม่มีผู้รู้จัก จัดเป็นวิชาไม่มีชื่อเสียงเรียงนาม
แต่อาจารย์ข้าบอกว่านี่คือที่สุดของวิชาสายลมปราณ หากแต่ที่ไร้นามเพราะแนวทางการฝึกที่นอกรีต จึงไร้ผู้สืบทอด สูญหายไปจากแผ่นดินหลายร้อยปีแล้ว…
บนเตียงนอน
“ท่านแม่ โก่งตูดขึ้นอีกสิ”
“สูงขนาดนี้แล้ว เจ้ายังจะเอาอะไรอีก”
ท่านแม่กล่าวแดกดันข้า แต่นางยังคงยกก้นขึ้น แสงแดดที่ลอดหน้าต่างเข้ามาทำให้ข้าเห็นชัด ถึงส่วนโหนกนูนและพู่เนื้อแดงๆ ของนาง
ข้าชมดูส่วนสงวนจนพอใจ จากนั้นตบก้นนางเบาๆ สองครั้งเป็นสัญญาณว่าพอแล้ว จึงบอกให้นางเริ่มคลาน
