4 ต้องชดใช้อย่างสาสม

736 Words

เขาเดินเข้ามาภายในห้องสี่เหลี่ยมที่คุ้นเคย สายตากวาดมองไปรอบๆ ทุกที่มันเต็มไปด้วยความทรงจำดีๆ ที่เคยเกิดขึ้นหากแต่ตอนนี้มันกลับเหลือเพียงแค่ความว่างเปล่า ของใช้ทุกอย่างยังคงใหม่เอี่ยมราวกับมีคนอยู่ เขาให้คนเข้ามาทำความสะอาดที่นี่ทุกวันแม้จะไม่มีใครอยู่ก็ตาม มือหนาสัมผัสลงเตียงนอนที่มีกลิ่นหอมคุ้นเคยลอยตลบอบอวลอยู่ เขานั่งลง มือยังคงลูบไล้เตียงนอนด้วยความรู้สึกมากมายที่ประเดประดังเข้ามา ริมฝีปากหยักได้รูปคลี่ยิ้ม เริ่มมองทุกอย่างรอบห้องพร่ามัวเพราะมีน้ำตาคลอเคล้ารอบดวงตา คิดถึงช่วงเวลาเก่าๆ ที่เคยเกิดขึ้นที่นี่ เสียงหัวเราะและรอยยิ้มแสนสดใส กลิ่นหอมๆ คุ้นเคยจากคนๆ หนึ่งที่มักเข้ามาสวมกอดทุกเช้า…ทุกเย็น…ก่อนนอน น้ำเสียงงัวเงียที่มักเอ่ยถามทุกเช้าว่า ‘ตื่นแล้วเหรอ?’ บัดนี้มันกลับไม่มีอีกแล้ว ‘ทำอะไร?’ ‘หัดทำขนม เสี่ยลีบอกว่าไม่ชอบกินขนมเพราะมันหวาน เลยคิดสูตรขึ้นมาเองเพื่อเสี่ยลีโดยเฉพาะ’ ‘เลิกเรียกเสี่ยลีได้แล้ว บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกแบบนั้น’ ‘ทำไมเหรอ? ก็อยากเรียกอะ’ ‘หึ ถ้าเป็นคนอื่นเรียกได้กินกระสุนปืนแทนข้าวไปแล้ว’ ‘คิก เพราะเป็นฉันที่เรียกใช่ม้าา เสี่ยลีเลยไม่กล้าให้กินกระสุนปืนแทนข้าว’ ‘อือ ใครจะกล้าให้แฟนตัวเองกินกระสุนปืนแทนข้าววะ’ ริมฝีปากสีระเรื่อฉีกยิ้มกว้างเมื่อได้ยินแฟนหนุ่มพูดแบบนั้น เธอเดินเข้าไปหาแล้วกดจมูกรั้นลงแก้มลีคัสหนึ่งฟอด ‘แฟนใครทำไมน่ารักขนาดนี้’ ‘แฟนเด็กดื้อแถวนี้แหละ’ หมับ ‘ว้าย!!’ ลีคัสรวบเอวแฟนสาวลงมานั่งบนตัก หญิงสาวร้องอุทานเสียงหลงด้วยความตกใจ ‘ยังทำขนมไม่เสร็จเลย~’ ‘ขนมเอาไว้ก่อน ตอนนี้อยากกอดแฟน’ ลีคัสวางใบหน้าลงไหล่แฟนสาว แขนทั้งสองกอดกระชับเอวบางเอาไว้ไม่แน่นมาก ‘ถามอะไรหน่อยสิ’ ‘หืม?’ ‘ถ้าวันนึงไม่มีฉันแล้ว นายจะอยู่ได้ไหม?’ ‘ทำไมอยู่ดีๆ ถึงถามแบบนั้น?’ ‘นายไม่คิดบ้างเหรอว่าสักวันนึงเราสองคนอาจจะเลิกกัน’ ‘ไม่เคยคิด และก็ไม่คิดจะเลิกด้วย เลิกถามคำถามแบบนั้นได้แล้วฉันไม่ชอบ’ ‘ถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆ นายจะคิดถึงฉันไหม?’ ‘บอกให้เลิกพูด’ ‘ถ้าไม่มีฉันแล้ว…’ ‘ถ้ายังไม่เลิกพูดฉันจะจูบเธอแล้วนะ’ แฟนสาวของลีคัสยิ้ม เลือกที่จะเงียบไม่พูดต่อ มือเล็กลูบแขนแฟนหนุ่มเบาๆ อย่างอ่อนโยน ‘ฉันรักเธอมากเลยนะ ถ้าไม่มีเธออยู่ข้างๆ ก็ไม่รู้ว่าชีวิตฉันมันจะมืดมนหรือจะยังสว่างเหมือนตอนนี้ไหม’ ‘….’ ‘เธอสำหรับฉันคือแสงสว่างของชีวิต ขาดเธอไปก็เหมือนโลกที่ขาดดวงจันทร์ อยากมีเธอแบบนี้ไปตลอด ตื่นขึ้นมาทุกเช้าแล้วก็เจอ’ ‘….’ ‘ฉันอยู่ไม่ได้จริงๆ นะถ้าไม่มีเธอ…’ ปัจจุบัน… ลีคัสลืมตาขึ้นมาบนเตียงนอนหลังจากนอนคิดเรื่องราวเก่าๆ ของตัวเองและอดีตคนรัก ดวงตาคมเข้มแดงก่ำและเปียกแฉะไปด้วยคราบน้ำตา มาเฟียหนุ่มนำหมอนที่กอดอยู่วางไว้ข้างๆ แล้วลุกขึ้นมานั่งซบใบหน้าลงมือหนาทั้งสอง ร่่างกายสั่นโยกจากการร้องไห้ “ฮึก…” เขาร้องไห้ออกมา อกซ้ายปวดหนึบจนรู้สึกทรมาน เขาผ่านตรงนั้นมาได้ยังไง แค่ลองย้อนคิดก็รู้สึกเจ็บปวดมากแล้ว ตอนนี้อาจจะเจ็บไม่มากเท่าเมื่อก่อน แต่ใช่ว่ามันไม่รู้สึกอะไรเลย ถ้าหากขอพรได้หนึ่งข้อ เขาจะรอให้ดวงใจดวงนั้นของเขากลับคืนมาอยู่ข้างกายเขาอีกครั้ง แต่นี่มันโลกแห่งความเป็นจริง ไม่มีพรข้อไหนทำให้คนรักของเขากลับมาจากความตายได้ ฌอนต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำกับญาดา! “ถ้าวันนึงน้องสาวมึงโดนแบบที่ญาดาโดนบ้าง…กูอยากรู้จริงๆ ว่ามึงจะรู้สึกยังไง หึ…” เขาแสยะยิ้ม อะไรที่ฌอนเคยทำกับไว้กับเขา มันต้องได้รับกลับคืนไปร้อยเท่า! พันเท่า!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more