ชายหนุ่มขึ้นห้องไปเปลี่ยนชุด พอลงมาข้างล่างก็เห็นขวดเบียร์เย็น ๆ พร้อมแก้ววางที่โต๊ะหลังบ้าน ซึ่งเป็นจุดชมวิวยามเย็นของแม่น้ำเจ้าพระยา
ชายหนุ่มนั่งลงที่เก้าอี้สีขาว รินเบียร์ขึ้นจิบเรื่อย ๆ สายตาก็มองไปข้างหน้าอย่างคนหมดอาลัยตายอยาก การสูญเสียคนรักไปตลอดกาล มันเหมือนกับการตายทั้งเป็น ไม่มีอะไรมาลบล้างความรู้สึกของเขาได้ ทว่าขณะที่กำลังนั่งเหม่ออยู่นั้น
“กลับมาแล้วเหรอคะ” เสียงเล็กที่ดังขึ้นทางด้านหลังนี้ก็ทำให้เปรมนัตย์สะดุ้งเล็กน้อย ด้วยความเงียบของบรรยากาศทำให้เขาอ่อนไหวง่าย
“ไม่เห็นหรือไง ถามมาได้” เธอหัวฟูยังไม่รู้ตัวอีก เปรมนัตย์ส่ายหน้าเบา ๆ ขณะเดียวกันปานเดือนก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจกับคำตอบของเขาเท่าไรนัก
“เดียวฉันไปทำกับข้าวให้ค่ะ กินไรมายังคะ” เขามองหน้าเธอ มองโดยไม่ได้ตอบอะไร “มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“มานี่”
“คะ?”
“จิ๊! เธอแม่งน่ารำคาญ หูหนวกหรือไงบอกให้มานี่” เธอไม่ได้หูหนวกหร
