...ปานเดือนตกใจ มองใบหน้าหล่อเหลานั้นด้วยความรู้สึกเสียใจ เธออุตส่าห์เป็นห่วง อดหลับอดนอนเพื่อรอเขากลับบ้าน แต่ไฉนเขากลับไม่เห็นคุณค่าเลยสักนิด
“ไปนอนที่ไหนมาคะ ฉันรอทั้งคืนเลย”
“แล้วใครบอกให้รอ” ว่าแล้วก็เดินเลี่ยงเธอเพื่อจะได้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไปทำงาน เห็นหน้าแล้วหงุดหงิด แถมใบหน้าของชู้รักของเธอที่เต็มไปด้วยการเยาะเย้ยก็ลอยเข้ามาในหัวทุกที ซึ่งเมื่อคืนเปรมนัตย์นอนที่โรงแรมกับพิมลภัส เธออ้อนให้เขาไปส่งในตอนเช้า หลังจากนั้นชายหนุ่มก็บึ่งรถกลับบ้านด้วยความที่ใกล้ถึงเวลาเข้างานแล้ว
...ปานเดือนมองสามีหนุ่มที่ขึ้นห้องไปด้วยสายตามีคำถามเต็มไปหมด เธอกังวลใจไปต่างนานา จะถามตรง ๆ ก็ไม่กล้า เพราะจริง ๆ แล้วเธอไม่มีสิทธิ์นั้นเลย
ขณะเดียวกันเปรมนัตย์ก็ได้ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ มองหน้าปานเดือนแล้วโกรธจนอยากเขย่าตัวเธอแรง ๆ แต่ไม่อยากพูดอะไร หากด่าทอว่าเธอไปมีชู้ เจ้าหล่อนก็คงปฏิเสธหน้าด้าน
