Chapter 17
Bella POV
PAGKATAPOS naming kumain ay tahimik kaming naupo sa labas ng bahay, hanging out and lost in thought. I could hear the faint drizzle, at ang lamig na simoy ay dumadampi sa aking balat.
It felt like time stood still as we gazed at the stars in the sky, shining like diamonds in the darkness. The serene glow of the night seemed to play arounds us. No words, just the feeling comfort in being with your family.
Tumingin ako sa log cabin ni knox, at napansin ko na walang ilaw o anumang senyales na may tao pa. Iniwan namin sila sa batis kanina baka natuloy ang overnight nila roon.
Simula sa araw na ito hindi ko na papansinin ang lalaking iyon. Hindi ko siya pag aaksayahan ng oras at panahon. Kahit mangisay pa siya sa harapan ko.
Akala niya siguro makukuha niya ako ng gano
