คุณหมอของนายขุนพล

การกลับมา

สองสัปดาห์ผ่านไป

“สวัสดีค่ะ พี่จอมคนสวย” น้ำเสียงสดใสขอคุณหมอน้ำมนต์มักจะหยอกล้อกับพยาบาลอยู่เสมอ ทำให้เธอเป็นที่รักของเพื่อนหมอและพยาบาลในโรงพยาบาลนี้ และเป็นที่หมายปองของนักธุรกิจที่มารักษาตัวที่นี่แถมยังมีเพื่อนหมอที่สนใจในตัวเธออีกมากมาย เพราะคุณหมอเป็นคนสวย มีน้ำใจ เก่ง ฉลาด

“วันนี้ต้องอยู่เวรถึงดึกเลยนะค่ะคุณหมอ” ใช่ วันนี้เธอต้องควบเวร เนื่องจากเพื่อนหมอด้วยกันขอแลกเวรกับเธอเพราะมีธุระเลยอาสาควบเวรให้ ซึ่งเธอได้เข้าเวรพร้อมกับเพื่อนสนิทอย่างพีที่เป็นชายใจหญิง

“พร้อมมากค่ะ พี่จอม” ฮ่าฮ่า เสียงเฮฮาจบลง ต่อด้วยการตรวจคนไข้จึงเริ่มขึ้น เพราะคนไข้มีจำนวนมากและการทำงานที่จริงจัง ขัดกับหน้าตาที่ดูอ่อนไวก่อนวัยวุฒิทำให้บางครั้งคุณหมอน้ำมนต์ขาดความหน้าเชื่อถือกับคนไข้บางกลุ่ม แต่เธอก็สามารถแสดงศักดิ์ยภาพให้เห็นว่าเธอเก่ง ทำให้ชื่อเสียงเริ่มเพิ่มขึ้นด้วยความสามารถจริง ๆของเธอ

“เฮ้ย เสร็จสักที” หลังจากที่ทำงานถึงสี่โมงเย็นก็พักกินข้าวและก็ต้องมาต่อด้วยเวรเย็น ที่ไม่รู้วันนี้จะเยินมั้ย คุณหมอทุกคนต้องรอลุ้นกันเองว่าจะมีคนไข้อุบัติเหตุเยอะมั้ย แต่ถ้าไม่มีก็สามารถพักสายตาได้ในห้องพักแพทย์พักกินข้าวเรียบร้อยก็กลับมาเครียเอกสารให้เรียบร้อยจวบจนเวลาสองทุ่มกว่า คุณหมอน้ำมนต์ก็เข้ามาที่ห้องพักแพทย์เพื่อทำการพักผ่อนสายตา หลับไปได้ซักพักพยาบาลก็มาตามว่ามีเคสผู้ป่วยฉุกเฉินเข้ามาแล้วต้องการให้คุณหมอน้ำมนต์เป็นคนรักษาเท่านั้น ซึ่งมันก็ทำให้เธอแปลกใจที่มีคนไข้ระบุชื่อของเธอ

“นาย” สีหน้าตกใจที่เคยคู่กรณีเมื่อสองสัปดาห์ก่อนโดนยิงที่ซี่โครงด้านขวา เลือดสีแดงทะลักออกมาแปดเปื้อนเสื้อเชิ้ตสีขาวเต็มไปหมด เลือดที่พุ่งออกมาทำให้คนไข้เสียเลือดมากแต่ก็ยังพอมีสติอยู่บ้าง ตามมาด้วยลูกน้องของขุนพลที่วิ่งหน้าตาตื่นตามมา สายตาของคนไข้ที่มองมาทางคุณหมอเป็นสายตาที่น่ากลัวและไม่พอใจเนื่องจากเขาเจอเธอยืนใกล้กับคุณหมอหนุ่มที่เป็นเพื่อนสนิทอีกคนของหมอน้ำมนต์ ยิ่งทำให้เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“ทำไมคนไข้คนนี้เขามองมาทางเราแบบนี้ว่ะ” พี เพื่อนสนิทของน้ำมนต์สัมผัสได้ถึงสายตาดุดันคู่นั้น และชี้ว่าต้องการให้คุณหมอน้ำมนต์รักษา ซึ่งเป็นธรรมดาที่เวลามีคนไข้ผู้ชายมารักษาก็ต้องการให้คุณหมอน้ำมนต์รักษาตลอด

“ฉันจะรู้มั้ย ไป๊ ทำงาน” ตรวจเช็คอาการเบื้องต้นให้คนไข้ ตอนแรกคิดว่าไม่เป็นอะไรมากเนื่องจากสีหน้าของคนไข้ไม่มีอาการเจ็บปวดอะไรเลย แต่สรุปแล้วต้องผ่าตัดด่วนเนื่องจากมีกระสุนฝังในและคนไข้เสียเลือดมาก

“ไม่ต้องใช้ยานอนหลับ” เสียงแหบแห้งแกมดุดัน แจ้งกับแพทย์ที่รักษาเนื่องเขาไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น ทำให้คณะแพทย์พยาบาลที่ทำการรักษาหน้าเหวอกับคำสั่งที่ได้ยินมาเป็นอย่างมาก

“แต่คนไข้ต้องใช้นะค่ะ เพราะเป็นการผ่าตัดใหญ่” น้ำมนต์อธิบายอย่างใจเย็นกับคนไข้ เนื่องจากตอนนี้อยุ่ในเวลางานของเธอต้องแยกแยะให้ออกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงาน กว่าจะเกลี้ยงกล่อมได้ก็นานพอตัวคนไข้ถึงจะยอมให้ใช้ยานอนหลับ น้ำมนต์ต้องเกลี้ยงกล่อมว่าจะตามใจคนไข้ตลอดที่ทำการรักษาตัวอยู่ที่นี่ ขุนพลเลยตกลงทำการผ่าตัดโดยใช้ยานอนหลับ

การผ่าตัดผ่านพ้นไปเป็นอย่างดี ทำให้คนไข้ปลอดภัยและย้ายตัวไปรักษาห้องพัก VIP ของโรงพยาบาลซึ่งมารู้ทีหลังว่าพ่อของขุนพลเป็นเจ้าของโรงพยาบาลนี้ มิน่าเขาถึงเอาแต่ใจขนาดนี้

ครืด ครืด ครืด

“ฮะโหล” น้ำมนต์พึ่งลงเวรมาเมื่อตอนเช้ามืดและกลับมานอนพักที่คอนโดหลังจากผ่าตัดเสร็จ ทำให้อาการเหนื่อยล้าสะสมมานานบวกกับช่วงนี้ทำอะไรก็เหนื่อยไปหมดทำให้เธออยากจะพักผ่อนแต่ติดที่สายของโรงพยาบาลเข้ามาทำให้ความหงุดหงิดเพิ่มขึ้นหลังจากได้ยินปลายสายแจ้งว่าคนไข้อย่างขุนพลอาละวาดไม่ยอมให้หมอพีตรวจแผล และแจ้งว่าต้องเป็นหมอน้ำมนต์คนเดียวเท่านั้น

“เดี๋ยวเข้าไปค่ะ” หลังจากวางสายเข้าไปทำธุระส่วนตัวและเปลี่ยนเป็นชุดวอร์มสีม่วงอ่อนแขนยาวกางเกงขายาวคีบเตะและเดินออกจากห้องและรีบมาที่โรงพยาบาลชั้นที่ขุนพลพักอยู่ทันที

ติ้ง !! ลิฟท์เคลื่อนมาชั้นที่ขุนพลรักษาตัวอยู่ หน้าห้องเต็มไปด้วยพยายาลและหมอพีเพื่อนรักของเธอรออยู่ แต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปสักคน

“มาแล้วหรอคุณหมอน้ำมนต์” หมอพีทักขึ้นเป็นคนแรก หลังจากเห็นเธอเดินเข้ามาสมทบทุกคนต่างหันหน้ามาอย่างมีหวังเมื่อเหมือนน้ำมนต์

แอด !! พอเปิดประตูเข้าไปก็เจอกับคนไข้ที่ดื้อไม่ยอมให้หมอตรวจ ปลายตามองมาทางประตูที่เปิดเข้ามาด้วยสายตานิ่งไม่พูดอะไร จนพยาบาลที่เดินตามมาและหมอพีขนลุกชันด้วยสายตาหน้ากลัวคู่นั้น

“ทำไมคนไข้ไม่ให้หมอเจ้าของไข้ตรวจอาการค่ะ”

“ให้เธอทำ” ประโยคสั้น ๆ แต่ทำให้คนอย่างน้ำมนต์หัวร้อนขึ้นทันที เนื่องจากเป็นเวลาพักผ่อนอันมีค่าของเธอ ที่กว่าจะได้พักก็ทำงานหนักเขาเรื่องเหมือนกัน

“แต่หมอพีคือหมอเจ้าของไข้นะค่ะ เมื่อวานหมอแค่อยู่เวรแทน” อธิบายอย่างใจเย็นด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิดนิดหน่อย แต่ก็ทำอะไรคนหน้ามึนไม่ได้

“ไว้ใจเธอ” เดี๋ยวนะ นี่ฉันต้องดีใจหรอที่เขาไว้ใจฉันขนาดนี้

“แต่ตอนนี้มันเป็นเวลาพักของหมอนะค่ะ คนไข้” เอาว่ะ ลูกเจ้าของโรงพยาบาลใครจะอยากมีเรื่องด้วย เย็นไว้น้ำมนต์ เย็นไว้

“งั้นก็รอตรวจตอนเธอมาทำงาน” โอ้ยยยยยย ฉันอยากจะฉีกเขาเป็นชิ้น ๆ แล้วโยนให้เป็นอาหารจระเข้จริง ๆ ตอบได้มึนมาก ไม่ไหวแล้วนะโว้ย ลูกเจ้าของโรงพยาบาลก็เหอะ

“โอ้ย!! นี่นายเข้าใจมั้ยว่าตอนนี้มันเป็นเวลาพักของฉันแล้วตอนนี้ฉันเหนื่อยและอยากพักผ่อน” ยิ่งไม่ตอบโต้ยิ่งทำให้อาการหัวเสียของฉันเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว คนอะไรตีมึนเก่งฉิบหาย

“งั้นก็รีบทำให้เสร็จ” เอ่อ เอาวะ ทำไงได้ก็ต้องจำใจตรวจและล้างแผลให้เขาจนเสร็จ ทีนี่ฉันก็เตรียมจะเดินออกจากห้องแต่ถูกรั้งข้อมือไว้ด้วยมือของขุนพล

“นอนนี่” ปลายตามองโซฟาข้างเตียงของเขาเพื่อบอกให้ฉันนอนเฝ้าเขาหรอ !! นี่มันอะไรกันว่ะเนี้ย

“ไม่”

“อย่าดื้อ ไปนอน” น้ำเสียงติดดุ จนฉันไม่กล้าเถียงและตอนนี้ร่างกายฉันต้องการพักผ่อนเป็นอย่างมาก จนตอนนี้ไม่สนแล้วว่าจะยังไง เลยเดินไปที่โซฟาข้างเตียงคนไข้และห่มผ้าหลับไปทันที หลังจากที่น้ำมนต์หลับสายตาคู่หนึ่งที่มองการกระทำนั้นไม่สามารถบ่งบอกได้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ ด้วยฤทธิ์ยาที่กินเข้าไปทำให้เขาเผลอหลับตามน้ำมนต์ทันที

##เอาแล้ว พี่ขุนกลับมาทวงเมียคืนแล้ว##