ตอนที่ 7. ตอน แรงดึงดูดเกินต้านทาน/2
1509 Words
“แม่ลิชทำแกงเขียวหวาน แกงมัสมั่นไก่ ผัดไทย แล้วก็ต้มยำกุ้งอร่อยม๊ากมาก”
คนเป็นลูกรีบบอกรายการอาหารที่แม่ของเธอทำได้อร่อย ในความคิดของแกให้คุณลุงใจดีฟัง
“ดีจริง ลุงไม่ได้กินอาหารไทยมานานแล้ว รบกวนคุณช่วยทำเมนูที่โรซี่บอกให้ผมทุกเมนูด้วยนะครับ อีกเดี๋ยวเลขาของผมจะมาร่วมโต๊ะด้วย” ริคคาโด้หันไปบอกอลิชา
“ฉันสามารถทำแกงเขียวหวาน ผัดไทย และต้มยำกุ้งได้เท่านั้นค่ะ แกงมัสมั่นต้องใช้เวลาในการทำนาน ต้องสั่งล่วงหน้าค่ะ”
อลิชาทำอาหารได้แค่สามอย่างจากที่เขาต้องการ แกงมัสมั่นต้องใช้เวลาในการเคี่ยวไก่ให้เปื่อยนุ่ม ไม่สามารถทำให้เสร็จได้เร็ว
“เอามาสามอย่างก่อนก็ได้ครับ แกงมัสมั่นเอาไว้กินวันพรุ่งนี้”
ริคคาโด้บอก เขาหันมาสนใจแม่หนูน้อย หยิบทิชชูมาช่วยเช็ดปากที่มีข้าวติดอยู่ให้อย่างอ่อนโยน โรซี่น้อยยิ้มน่ารักเอ่ยขอบคุณก่อนจะตักข้าวผัดเข้าปากเคี้ยวด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย พลอยให้คนมองรู้สึกอยากรับประทานไปด้วย
“ฉันขอตัวไปทำอาหารก่อนนะคะ ฝากดูแลโรซี่ด้วยนะคะ”
อลิชาขอตัวไปทำอาหาร เธอมองความสนิทสนมของทั้งสองแล้วรู้สึกแปลกๆ โรซี่ดูท่าทางมีความสุข ลูกคงชอบผู้ชายคนนี้มาก เธอไม่อยากให้โรซี่สนิทสนมกับคนแปลกหน้าจนเกินไป เห็นทีต้องเรียกมาอบรมเสียแล้ว
“แม่ของโรซี่ทำอาหารเก่งมากเลยนะคะ”
พอคล้อยหลังคนเป็นลูกก็เอ่ยชมมารดาให้คุณลุงฟัง หนูน้อยภาคภูมิใจแม่ของเธอมาก แม่คือต้นแบบทุกอย่างของโรซี่น้อย เด็กน้อยเติบโตขึ้นมาโดยมีแม่กับตาเป็นคนดูแล ชีวิตของโรซี่จึงมีตากับแม่เป็นทุกสิ่งของแก
“ทำได้อร่อยด้วย”
ริคคาโด้พยักหน้าเห็นด้วย เขารับประทานข้าวผัดสับปะรดจนหมดจาน ตามด้วยดื่มน้ำมะพร้าว อาหารฝีมือแม่ของโรซี่น้อยอร่อยจนเขาต้องเอ่ยชม นอกจากหน้าตาสวยน่ารักแล้ว ฝีมือการทำอาหารของเธอ ยังทำให้เขาประทับใจ แต่ท่าทีเมินเฉยของเธอนี่สิ ทำให้หัวใจของเขาคันยิบๆ อยากหาทางทำให้เธอสนใจเขาบ้าง มาเฟียหนุ่มเมียงมองผ่านช่องหน้าต่างเข้าไปในครัว เขาเห็นแม่ครัวสาวกำลังขมีขมันตั้งใจทำกับข้าวก็มองเพลิน ก่อนจะมีใครบางคนมาทำให้เขาต้องหันจากภาพนั้น
“แกเป็นใคร กล้าดียังไงมารังแกลูกชายของฉัน”
เสียงแหบห้าวที่ดังขึ้น ทำให้ริคคาโด้หันมามอง เจ้าของเสียงเป็นชายรูปร่างสูงใหญ่ค่อยข้างท้วม ศีรษะล้านเกือบครึ่งและมีหนวดเครายาว ด้านหลังของชายคนนั้นมีผู้ชายอีกสามคนท่าทางอันธพาล และมีเด็กชายสองคนคือโจเอลกับมาคัส ยืนอยู่ด้วย
“ฉันจำเป็นต้องบอกแกด้วยหรือไง”
ริคคาโด้ปรายตามองอันธพาลชั้นต่ำด้วยหางตา เจ้าหนูนั่นคงไปฟ้องพ่อแล้วพาพ่อมาหาเรื่องเขา คงคิดว่าพ่อตัวเองยิ่งใหญ่นักหนา หวังว่าเขาจะกลัว หากรู้ว่าเขาคือใคร อีกฝ่ายจะทำหน้ายังไง
“พ่อ ไอ้คนนี้แหละที่มันรังแกผมกับโจเอล”
มาคัสฟ้องพ่อของตนให้เอาเรื่องริคคาโด้ เด็กชายมองหน้าฝ่ายตรงข้ามแล้วนึกแปลกใจ ว่าทำไมถึงไม่แสดงท่าทีเกรงกลัวพ่อของเขาเลย คนอื่นเวลาเจอพ่อของเขามักจะหลบตาแล้วยอมสยบให้หมด แต่ชายคนนี้กลับมองพ่อของเขาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
“นายสองคนต่างหาก ที่มารังแกฉันก่อน ลุงริคกี้ถึงได้มาช่วยฉัน”
โรซี่น้อยไม่ยอมให้คุณลุงของแกถูกใส่ความ จึงลุกขึ้นมาโต้กลับ แม่หนูมองหน้าผู้ใหญ่ทั้งสี่คนที่เข้ามาในร้านแล้วหาเรื่องริคคาโด้ด้วยสายตาไม่ยอมคน
“ก็ยายโรซี่มันมาว่าพวกเราสองคนก่อนนี่พ่อ ยายลูกไม่มีพ่อนี่ มันปากดี สมควรถูกลงโทษ” มาคัสเถียงคืนไม่ยอมรับผิด
“ใช่ ยายลูกโสเภณีมันปากเสีย เราสองคนเลยต้องจัดการ แล้วตาลุงนี่มารังแกพวกเรา” โจเอลสนับสนุนเพื่อน
“เด็กทะเลาะกัน แต่ผู้ใหญ่มาร่วมวงด้วย มันไม่ไหวมั้ง”
พ่อของมาคัสไม่ฟังโรซี่น้อย เลือกเชื่อลูกชายกับโจเอล เขามองนักท่องเที่ยวต่างถิ่นอย่าประเมิน ท่าทางแบบนี้คงไม่คณามือ ขู่สักหน่อยอาจจะได้ค่าทำขวัญให้ลูกชายก็ได้
“บอกตัวเองก่อนดีไหม ลูกของแกกับเพื่อนมารังแกโรซี่ แกไม่คิดว่าพวกเขาทำผิดรึ เด็กผู้ชายตัวโตสองคนรุมแกล้งเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ เป็นสิ่งที่ควรทำรึไง”
ริคคาโด้เริ่มโมโห เขามองพ่อของเด็กชายที่เข้าข้างลูกแบบผิดๆ แล้วนึกโกรธ ตัวเขาไม่เคยเลี้ยงลูกด้วยการตามใจ โรมิโอทำผิดก็ต้องถูกลงโทษ ไม่เคยยกเว้นว่าเป็นลูกของใคร แต่เด็กชายลูกอันธพาลกลับถูกพ่อเข้าข้างโดยไม่สนถูกผิด มันใช้ได้ที่ไหน
“แล้วแกเป็นใคร บังอาจมาทำร้ายลูกของฉัน”
พ่อของมาคัสตะคอกใส่ ขยับตัวเตรียมเข้ามาจัดการกับคนแปลกหน้าปากเสีย ลูกค้าคนอื่นในร้านอาหารพากันออกไปจากร้าน กลัวโดนลูกหลง คนที่รู้จักมาโก้พ่อของมาคัสต่างกลัวอันธพาลคนนี้ นึกหวั่นแทนชายแปลกหน้าที่เขาไปสะดุดเท้าอันธพาลใหญ่ย่านนี้
“อยากรู้ชื่อของฉันรึ คลานมาเลียรองเท้าฉันก่อนสิ แล้วฉันจะบอกแก” ริคคาโด้ท้าทาย
“หนอย ปากดีไปแล้วนะแก รู้หรือเปล่าว่าฉันคือใคร” มาโก้โมโหจนตัวสั่น ที่ถูกหยามซึ่งหน้า
“ฉันไม่สนใจพวกลูกกระจ๊อกอย่างแกหรอก ไปให้พ้น อย่ามากวนใจฉัน”
ริคคาโด้โบกมือไล่ ปลายตามองอีกฝ่ายเหมือนมองเศษสวะชั้นต่ำ นั่นทำให้มาโก้ทนไม่ไหวตรงรี่เข้ามาหมายจะซัดคนปากเสียให้หมอบ แต่ริคคาโด้ลุกขึ้นก่อน
“อยากเสียเลือดก็ไปข้างนอก”
ริคคาโด้เดินออกไปจากร้าน ไม่สนใจคนที่ยืนอยู่ มาโก้กับพวกรีบตามมาเฟียหนุ่มออกมานอกร้าน พอพ้นประตูร้านก็พากันเข้ารุมสกรัมทันที แต่ก็ถูกริคคาโด้ถีบกระเด็น การต่อสู้แบบหนึ่งต่อสี่เริ่มขึ้น ท่ามกลางสายตาของคนที่มามุงดู โรซี่น้อยวิ่งไปหามารดาทันที
“แม่ลิชขา ช่วยลุงริคกี้ด้วย!”
“เกิดอะไรขึ้นหรือลูก”
อลิชาวางกระทะที่กำลังจะทำผัดไทยลง หันมาถามลูกที่วิ่งหน้าตื่นเข้ามาในครัวด้วยความตกใจ
“มาคัสพาพ่อเขามาหาเรื่องลุงริคกี้ค่ะ พวกเขารุมทำร้ายลุงริคกี้ที่หน้าร้านค่ะ แม่ลิชไปช่วยลุงริคกี้ด้วยนะคะ” แม่หนูบอกมารดา
“กล้าดียังไงมาต่อยตีกันหน้าร้านฉัน”
อลิชาปิดเตา แล้วคว้ากระทะออกมาด้วย เดินตรงลิ่วไปยังหน้าร้าน หญิงสาวไปหยุดยืนดูคนที่กำลังต่อยตีกัน ในตอนนั้นริคคาโด้จัดการลูกสมุนของมาโก้จนสลบไปแล้วสองคน เหลือมาโก้กับลูกสมุนร่างใหญ่อีกคนที่ยังไม่ยอมแพ้
“ลุงริคกี้!” โรซี่น้อยตะโกนเรียก
เสียงนั้นทำไห้ริคคาโด้เสียจังหวะ เลยถูกมาโก้ชกไปโดนท้อง ลูกสมุนของอีกฝ่ายได้โอกาสเข้ามาล็อกตัวไว้ มาโก้หยิบมีดพกออกมา จ้วงแทงริคคาโด้ มาเฟียหนุ่มถองศอกใส่คนที่จับเขาไว้แล้วเอี้ยวตัวหลบ ทำให้ปลายมีดแฉลบไปโดนสีข้างได้เลือด
“อย่าทำร้ายลุงริคกี้นะ”
โรซี่น้อยเห็นคุณลุงถูกทำร้ายบาดเจ็บ รีบวิ่งเข้าไปช่วยอย่างลืมตัว แม่หนูตรงเข้าไปจับขาของมาโก้ไว้แล้วก้มลงกัดอีกฝ่ายจมเขี้ยว
“โอ๊ย! ยายเด็กบ้านี่”
มาโก้เอามือจับศีรษะเล็กๆ ที่กัดเขา กระชากออกแล้วผลักจนแม่หนูล้มลงกับพื้น คนที่เห็นต่างพากันร้องด้วยความตกใจ
“โรซี่น้อย!”
ริคคาโด้โกรธจนเลือดขึ้นหน้า ทำร้ายเขาไม่ว่าแต่ทำเด็กตัวเล็กๆ นี่ เขาไม่มีวันยอม มาเฟียหนุ่มจัดการคนที่จับเขาล็อกไว้จนสลบ แล้วขยับจะเข้าไปจัดการกับมาโก้ แต่เขาช้ากว่าใครบางคน
- Writer
