คำถามของลอราชเสมือนระฆังช่วยดึงภูวดลออกจากภวังค์ความคิด ชายหนุ่มรีบเกลื่อนสีหน้าให้เป็นปกติ แม้จะยังชาวูบๆ อยู่ ก่อนหันมาตอบเพื่อน
“เรียบร้อยแล้ว ข่าวจะขึ้นหน้าหนึ่งฉบับบ่ายวันนี้แหละ แถมลุงศักดิ์ยังให้ข่าวแก่หนังสือพิมพ์ท้องถิ่นอีก รับรองได้ว่าเป็นข่าวใหญ่แน่นอน”
“นั่นล่ะคือสิ่งที่กูต้องการ ยิ่งข่าวดังเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น รับรองคนทำมันนั่งไม่ติดแน่นอน” ลอราชพูดเสียงเข้ม นัยน์ตาดำจัดลุกโชน
“คุณพ่อคุณเรนเป็นไงบ้างคะ” อินทิราเอ่ยถามขึ้นเบาๆ
“อาการพ้นขีดอันตรายแล้วครับ เพียงแต่ยังไม่ฟื้นเท่านั้น ขอบคุณทุกคนมากนะครับที่แวะมาเยี่ยม” ลอราชพูดขอบคุณก่อนหันไปทางอิงลดาที่ยืนเกาะแขนอินทิราอยู่ “คุณด้วยน้ำอิง”
น้ำเสียงนุ่มๆ รวมทั้งสายตาพราวระยับของชายหนุ่มตรงหน้า ทำเอาอิงลดาไปไหนไม่ถูกเลยทีเดียว จากความตั้งใจที่ว่าเมื่อเจอหน้าผู้ชายคนนี้อีกครั้งเธอจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เพราะคิดล่วงหน้าไว้แล้
