“เธอรอฉันเคลียร์งานแป๊บเดียว เดียวฉันไปส่ง” ณดลบอกร่างบางหลังจากคว้ากระดาษทิชชูมาเช็ดทำความสะอาดให้เธอและวางเธอลงที่โซฟา
“ฉันอยากได้ยา”
“ป่านนี้แล้ว ร้านปิดหมดแล้ว กินพรุ่งนี้เช้าก็ทัน”
ฟางข้าวมองรางสูงค้อนๆ ก่อนจะเอนตัวพิงโซฟา เพียงไม่นานก็เผลอหลับไปจากความเหนื่อยล้า
ณดลนั่งทำงานอยู่ไม่นาน ก็ลุกขึ้นเตรียมตัวไปส่งหญิงสาวที่บ้าน รอยยิ้มเอ็นดูปรากฏขึ้นบนใบหน้าเมื่อเห็นร่างบางหลับอยู่
“ข้าว ไปเถอะ ลุกไหวไหม” มือหนาจับไหล่มน ปลุกร่างบางแผ่วเบา
“ห๊ะ อ้อ ไหวๆ” ฟางข้าวสะดุ้งตื่น
“ไปเถอะ” ณดลพยุงร่างบางลุกขึ้น ก่อนจะโอบเอวบางออกจากห้องไป
เช้าอีกวัน หลังจากหญิงสาวตื่นนอนก็ลงมาข้างล่าง เตรียมตัวจะออกไปข้างนอก เธอไม่อยากเสี่ยง ในใจนึกเคืองณดลที่ไม่ยอมบอกว่าไม่ได้ป้องกัน
“ป้าคะ เดี๋ยวข้าวจะออกไปข้างนอก รบกวนตามลุงนวยให้หน่อยนะคะ” ร่างบางบอกหัวหน้าแม่บ้านระหว่างที่กำลังทานมื้อเช้า
“ได้ค่ะ เอ่
