เจียงหนานกับยุค 80

บ้านใหม่

เจียงหนานตื่นเช้าอาบน้ำแล้วมาช่วยพี่รองให้ครัว เธอจัดการนำผักสดออกมาผัด จากนั้นก็ทำต้มจืด ส่วนพี่รองนั้นกำลังทำแกงไก่ที่เธอเอาออกมาให้อยู่หน้าเตาไฟ

" เสร็จแล้วๆ " พี่รอง

" งั้นฉันจะยกออกไปเลยนะคะ "

" ได้เลย " พี่รอง

" โห อาหารเยอะจังเลยน้องสะใภ้ " พี่ใหญ่

" หน้ากินทุกอย่าง " พ่อสามี

ตอนนี้ทุกคนกินอิ่มแล้ว อาหารที่เหลือก็เก็บไว้กินมื้อกลางวันได้อีกครั้ง พวกเขาแยกย้ายกันไปทำงานของตนเอง ส่วนเจียงหนานวันนี้เป็นวันหยุดของเธอแต่ไม่ได้บอกที่บ้านว่าวันหยุด เพราะเธอตั้งใจจะเข้าเมือง ไปหาซื้อร้านค้าเพิ่มอีกสักแห่งมาเก็บไว้ให้คนอื่นเช่า หรือไม่ก็เปิดกิจการเองก็ยังได้ อีกไม่เกินสองปีราคาของที่ดินหรือร้านค้าต่างๆจะแพงขึ้นอีกตอนนี้เธอจึงคิดจะกว้านซื้อมาให้ได้เท่าที่จะทำได้

เจียงหนานปั่นจักรยานเข้ามาในเมืองจากนั้นก็นำจักรยานเก็บไว้ที่บ้านริมน้ำ เธอนั่งเล่นอยู่สักพักจึงออกจากบ้านไป

เธอเดินเล่นไปเรื่อยๆ อย่างไม่รีบร้อน เธอเดินเข้าออกทุกซอยที่อยู่ในระแวกนี้และได้รา้นค้าเพิ่มมาอีกหนึ่งร้าน เดิมทีเป็นร้านขายเสื้อผ้า เจ้าของประกาศขายหลังจากที่แต่งงานกับชายหนุ่มมีหน้ามีตาและยังเป็นทหารยศสูงจึงต้องดูแลสามี ไม่มีเวลามาสนใจร้านเสื้อผ้าแห่งนี้

เจียงหนานได้ร้านมาในราคา1500 หยวน จากนั้นเธอก็นำของไปขายในตลาดมืดจนถึงช่วงบ่ายจึงปั่นจักรยานกลับบ้าน

เมื่อถึงบ้านก็เข้าห้องล็อคประตูนั่งนับเงินที่ขายได้ในวันนี้ ถือว่าได้ทุนจากการซื้อร้านคืนก็ยังดี เธอขายได้ทั้งหมด 1560หยวน ก่อนจะเก็บเงินเข้ามิติและออกจากห้องมาทำอาหารเย็นรอทุกคนที่ยังไม่เลิกงาน

หลังจากวันเวลาผ่านไปช่างเริ่มก่อกำแพงล้อมรอบที่ดินของเจียงหนานแล้ว ตัวบ้านก็เริ่มคืบหน้าไปบ้างแล้ว คาดว่าอีกไม่ถึงสัปดาห์บ้านก็เสร็จสิ้นพร้อมเข้าอยู่ได้แล้ว เธอดีใจอย่างมากที่บ้านถูกสร้างไปได้โดยไม่มีปัญหาอะไร

และวันที่เจียงหนานรอคอยก็มาถึง บ้านของเธอเสร็จสิ้นแล้ว อีกสองวันจะย้ายเข้าอยู่บ้านใหม่แล้ว ข้าวของบางอย่างที่เป็นสินเดิมของเธอถูกพี่ทั้งสองของสามีช่วยขนเข้ามาไว้ในห้องเก็บเสบียงเรียบร้อยแล้วเหลือเพียงของใช้ที่อยู่ในห้องนอนเท่านั้น

เธอออกมาดูของที่ห้องเก็บเสบียงของบ้าน เพื่อตรวจดูข้าวของทั้งหมด ข้าวสารเหลือ 9กระสอบ แป้ง6กระสอบ เนื้อหมู 8 ชั่ง ผลไม้อื่นๆเหลือเท่าเดิม เมื่อเห็นแบบนี้ก็รู้สึกพอใจบ้านเดิมของสามี ที่ไม่ได้ยึดของเธอไปสักนิด

เจียงหนานรอให้สามีกลับมาบ้านในตอนเย็น และให้เขาแบกข้าวสาร1 กระสอบไปให้บ้านเดิม อย่างน้อยเพื่อเป็นการกตัญญูต่อพ่อแม่ เธอตั้งใจว่าจะแบ่งข้าวสารให้พี่รองอีก1กระสอบ เพื่อให้เป็นสินเดิมติดตัวไป อย่างน้อยถ้าพี่รองมีสินเดิมมากหน่อย บ้านสามีก็จะเห็นแก่หน้าพี่รองก่อนที่จะทำอะไรมากขึ้น เธอยังคิดอีกว่าจะมอบเงินให้พี่รองสัก 100หยวนติดตัวไว้เผื่อมีเหตุจำเป็น ไม่รู้ว่าบ้านวาที่สามีจะเป็นแบบไหน เพราะเธอเองก็สนิทกับพี่รองในระดับหนึ่งจึงอดเป็นห่วงไม่ได้

ฮุ่ยหมิงกลับมาบ้านหลังเลิกงานแล้ว เขาเห็นว่ามีกระสอบข้าวสารวางอยู่หน้าห้องเก็บเสบียง จึงรู้สึกแปลกใจ เขาเดินมาถามภรรยา

" หนานหนาน ข้าวสารนั่นทำไมถึงออกมาอยู่ด้านนอก "

" อ่อ คุณช่วยยกไปบ้านแม่ทีนะคะ "

" แต่ว่า ... "

"ไม่มีแต่ค่ะ แล้วก็ก่อนพี่รองแต่งงานคุณก็มายกไปให้พี่รองติดไปเป็นสินเดิมอีกกระสอบด้วยนะคะ "

" ครับ หนานหนาน ขอบคุณนะครับ ที่คุณทำเพื่อครอบครัวของผม "

" ค่ะ ฉันเต็มใจ "

ฮุ่ยหมิงแบกกระสอบข้าวไปที่บ้านเดิม ท่ามกลางความตกใจของทุกคน พ่อของเขาถึงกับบ่นลูกสะไภ้คนเล็กว่าเธอใจดีมากเกินไป แต่แม่นั้นดีใจยิ้มหน้าบานที่ลูกชายและลูกสะไภ้ไม่ได้ทอดทิ้งบ้านเดิมดั่งคำที่บอกเอาไว้ในวันแต่งงาน เธอจึงรู้สึกเอ็นดูสะไภ้คนนี้มากขึ้น

" แม่ครับ หนานหนานให้บอกว่า ก่อนพี่รองแต่งออกไปให้เอาข้าวสารที่บ้านติดเป็นสินเดิมไปด้วยนะครับ แล้วผมจะยกมาให้"

" ไม่ต้องๆ เก็บไว้เถอะเจ้าสาม เรื่องนี้พ่อกับแม่จะจัดการเอง "

" ใช่ๆ เจ้าสามบอกเมียเธอ พี่รองไม่รบกวนพวกเธอหรอกนะ "

" ไม่ได้หรอกครับ หนานหนานจะคิดว่าบ้านเรารังเกียจความหวังดีของเธอ เธอบอกว่าถ้าบ้านว่าที่สามีของพี่รองเห็นว่าพี่มีสินเดิมติดตัวไปมากหน่อย พวกเขาจะได้ไม่กล้าดูถูกหรือรังแกพี่รองนะครับ "

" จริงด้วยครับ แม่ ผมเห็นด้วยกับน้องสะใภ้ เราไม่รู้ว่าคนบ้านนั้นจะดีต่อเจ้ารองหรือเปล่า " ฮุ่ยหยางเอ่ยขึ้นอย่างเห็นด้วย ไม่รู้ว่าบ้านนั้นจะเป็นเหมือนบ้านของเขาหรือเปล่า ไม่รู้ว่าพ่อสามีของน้องสาวจะจิตใจดีเช่นแม่ของเขาไหม เขาเองก็ห่วงน้องสาวไม่น้อย พลางคิดในใจว่าจะไปล่ากวางหรือไม่ก็หมูป่าให้น้องสาวติดตัวไปด้วย

" เช่นนั้นก็รับไว้ก็แล้วกันเจ้ารองต้องจำไว้ว่าไม่ว่ายังไงบ้านของเราก็ต้อนรับเธอเสมอ ถ้าหากพวกนั้นรังแกลูก ก็อย่าได้สนใจคำพูดคนอื่น กลับมาบ้านของเรา พ่อจะเลี้ยงดูเธอเอง "

" ใช่เจ้ารองพี่ก็จะดูแลเธอเอง " ฮุ่ยหยาง

ฮุ่ยเจินน้ำตาไหลเต็มใบหน้ารู้สึกซาบซึ้งในความรักของทุกคนในครอบครัว เธอก็ได้แต่หวังว่าบ้านว่าที่สามีจะดีต่อเธอ

" ขอบคุณค่ะพ่อ ฉันจะจำไว้ค่ะพี่ใหญ่ "