อัศวินกลับมาจากทานข้าวเที่ยงกับพิมพรรณแล้วก็เปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานช้าๆ เพราะกลัวว่าคนที่อยู่ในห้องทำงานของเขาตอนนี้น่าจะกำลังงอนอยู่ ก็เห็นเธอนั่งหน้าเครียดอยู่คนเดียวจนเขาเริ่มหน้าเสียทำตัวไม่ถูก
“นี่เธอ..”
“...”
เธอนิ่งไม่ตอบอะไรเขาก็พาลคิดไปว่าเธอกำลังงอนเขาอยู่ ทั้งที่จริงๆแล้วเธอกำลังคิดถึงเรื่องพี่สาวของเธออยู่ด้วยสีหน้าเครียดจัด
“ญาดา..”
“...”
เขาเดินเข้าไปใกล้ๆเธอแล้วเรียกชื่อเธอเบาๆ แต่เธอก็ยังนั่งนิ่งทำสีหน้าเครียดอยู่แบบนั้น เขาเห็นว่าเธอยังไม่หายงอนสักที จึงยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มเธอฟ๊อดใหญ่
ฟ๊อด>>
“คุณอัศวิน..”
เธอผลักอกเขาอย่างรู้สึกไม่พอใจปนด้วยความตกใจที่จู่ๆเขามาทำแบบนี้ในเวลาที่เธอกำลังรู้สึกเครียด จนตัวเขากระเด็นล้มลงไปนั่งกองที่พื้นด้วยความตกใจ
“นี่เธอเป็นอะไรของเธอเนี้ย..?”
“แล้วคุณมาหอมแก้มญาทำไมละคะ..?”
“ก็ฉันคิดว่าเธองอนฉันอยู่นะซิ..”
เขาลุกขึ
