เรือนซีเหมย สกุลหาน
“นางหนีไปเช่นนั้นหรือ”
ลู่ลี่ส่งเสียงในลำคอฟังออกว่ามีความดีใจปนอยู่อย่างปิดไม่มิดหลังจากสาวใช้มารายงาน
“เจ้าค่ะ บัดนี้นายท่านกำลังส่งคนออกตามหา บ่าวไม่เคยเห็นนายท่านมีอาการเช่นนี้มาก่อน”
“ท่านพี่ให้คนตามหานางหรือ ไยต้องตามอีก ไหนบอกว่าไม่คิดสิ่งใดกับนางอย่างไรเล่า”
เมื่อได้ยินดังนี้อารมณ์ดี ๆ เมื่อครู่ของลู่ลี่จึงสลายไปอย่างรวดเร็ว
แม่นมของลู่ลี่เอ่ยว่า
“คุณหนูนายท่านดูจะใส่ใจสองแม่ลูกมากกว่าที่พวกเราคิดนะเจ้าคะ เช่นนี้ไม่อาจปล่อยเอาไว้ได้นะเจ้าคะ”
ลู่ลี่เอ่ยสีหน้าเย็นชา
“มิใช่ว่าข้าไม่รู้สึกผิดปกติ ตั้งแต่ท่านพี่เห็นใบหน้าของเด็กคนนั้นดูท่านพี่จะดีกับเมิ่งสืออียิ่งขึ้น ยังคอยเอาใจใส่แม้กระทั่งเรือนของนางยังมอบเรือนหลังใหญ่ให้ ทุก ๆ วันต้องไปกินอาหารเช้ากับนางโดยอ้างว่าต้องการไปพบกับบุตรสาว ข้าเห็นแววตาของท่านพี่ในเวลาที่มองนางดูจะเปลี่ยนไปไม่น้อย แม่นมข้ากลัว
