รถม้าเคลื่อนตัวไปเรื่อย ๆ โดยไม่หยุดพัก ค่ำคืนนี้หิมะไม่ตกนับเป็นโชคดีของพวกนาง หนทางข้างหน้ายาวไกลนักต้องใช้เวลาเดินทางนานนับเดือนกว่าจะไปถึงเมืองอวี แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นในหัวใจของเมิ่งสืออีก็ปลอดโปร่งนัก
นางหวนคิดถึงคืนวันที่ผ่านมาเมื่อตอนตั้งครรภ์และได้รับความลำบากในจวนสกุลหานทั้งจากลู่ลี่และฮูหยินผู้เฒ่านางนั้น
เพราะสินเดิมถูกปล้นไปจนหมดนางจึงไม่เหลือเงินติดกาย มีเพียงห่อผ้าเล็ก ๆ ของนางที่มีเครื่องประดับล้ำค่าไม่กี่ชิ้นเท่านั้น
วันนั้นที่นางมาถึงจวนแห่งนี้ครั้งแรกและได้พบกับฮูหยินผู้เฒ่านางก็ได้รับสายตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตและรังเกียจ
นางคุกเข่าคารวะฮูหยินผู้เฒ่าด้วยความขลาดเขลา กระทั่งเบาะรองนั่งก็ยังไม่มีผู้ใดนำมาให้นาง
วันนั้นเมิ่งสืออีต้องนั่งอยู่บนพื้นเย็นเยียบ
ฮูหยินผู้เฒ่าไม่แม้แต่จะมองนางเลยสักครั้ง ใบหน้ายังเคร่งขรึมคิ้วขมวดแน่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์
“ไสหัวไป ข้า
