อ้ายอ้ายหลับไปแล้วแม้ว่าจะอยากรู้อยากเห็นแค่ไหนแต่ก็ไม่อาจฝืนธรรมชาติของเด็กน้อยที่ยังไม่โตได้
ก่อนหน้านี้อ้ายอ้ายย่อมรู้ย่อมเห็นว่าท่านลุงเหวินผู้นี้แท้จริงเป็นใคร
เริ่มแรกก็คือกลิ่นที่ติดกาย ท่านลุงเหวินมักจะอุ้มอ้ายอยู่เสมอและยังมีกลิ่นเหมือนท่านลุงซานเหรินของอ้ายอ้ายจึงทำให้อ้ายอ้ายสงสัย กลิ่นนี้เป็นกลิ่นของโป้เหอหรือกลิ่นมิ้นท์เย็นอ่อน ๆ สูดดมแล้วทำให้สบายใจยิ่งนัก
ต่อมาก็เสียงพูดที่เวลาอยู่กับอ้ายอ้ายเพียงลำพังลุงเหวินจะไม่ดัดเสียงให้แหบแห้งแต่กลับใช้เสียงที่แท้จริงพูดคุยกับอ้ายอ้าย แน่นอนว่าเสียงนี้คือเสียงของท่านลุงซานเหรินไม่ผิดเพี้ยน
และอย่างสุดท้ายเป็นท่านลุงเหวินเองที่สารภาพกับอ้ายอ้ายโดยตรงว่าเขาคือฮวาซานเหริน คงเป็นเพราะคิดว่าเด็กทารกไม่รู้ความจึงได้พูดเรื่องนี้ออกมาตั้งแต่อ้ายอ้ายอายุได้เพียงสามเดือน
อ้ายอ้ายจึงนับว่าเป็นผู้กุมความลับและรอคอยเวลาที่จะเปิดโปงคนโดยไร้ช่อง
