กรวีร์หน้าเปลี่ยนสีทันที เพราะเธอก็ลืมข้อนี้ไปสนิท หญิงสาวยกมือไหว้ ขอโทษผู้อำนวยการหนุ่มพร้อมอธิบายถึงเหตุผลของเธอ “วีวี่ขอประทานโทษค่ะ ผอ. วีวี่ลืมข้อนี้ไปสนิทเลย มัวแต่ดีใจที่หาคนทำงานได้”
ใบหน้าเจื่อนๆ ของเลขานุการสาวทำให้ความเคร่งเครียดบนใบหน้าของชายหนุ่มค่อยๆ ลดลง
“ช่างมันเถอะ เอาเอกสารชุดนี้กลับไปด้วย” ชายหนุ่มบอกปัดและส่งเอกสารชุดนั้นคืนให้เลขานุการสาว
“แล้วตลาจะไม่ได้รับค่าจ้างหรือคะ”
“เรื่องนั้นผมจะจัดการเอง อย่างอื่นเรียบร้อยหมดหรือยัง” ชายหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงเรียบ ใบหน้าเรียบเฉยของเขาทำให้อีกฝ่ายรู้สึกกลัวขึ้นมา
“เรียบร้อยหมดทุกอย่างค่ะ เดี๋ยววีวี่จะออกไปโรงแรมที่รับรองเจ้าหน้าที่จากเมืองไทยอีกครั้ง”
“ให้ศกุนตลาสาธิตเพียงวันเดียวก็พอนะ วันอื่นจัดคนแทนด้วย เพราะเธอต้องออกงานกับผม”
“ค่ะ ผอ.” กรวีร์ตอบเสียงเบา ไม่กล้าสบตาเจ้านายเพราะกลัวสายตาอำมหิตของเขา
“ผมฝากด้วยก็แล้
