Bawat oras na lumilipas ay mas lalong dumaragdag ang sakit na nararamdaman ko. Avoiding him isn't easy. Pero umabot ang dilim at nakayanan ko. Nakayanan kong umasta na parang walang nangyari kasi iyon rin ang pinapakita niya. Pero sa loob-loob ko ay gusto ko ng sumigaw sa sobrang sakit. Gusto kong magwala at magmakaawa kasi ang sakit-sakit talaga. Pero hindi pwede. Ang tangi ko na lang na magagawa ay magtiis hanggang sa mawala ang nararamdaman kong 'to.
"Sa susunod na Sabado baka maaari kang umuwi muna sa kabilang bayan para bisitahin ang Nanay at Tatay mo," sabi ni Tiya Mila sa akin nang maabutan akong tulala habang nakaupo sa kama ko. Kaagad ko siyang nilingon saka nginitian ng pilit.
"Salamat po," mahinang sabi ko.
Ilang linggo pa lang akong nagtatrabaho dito pero ito na ang nangyari
