ตุบ! ตุบ! ตุบ!
ทำไปแล้ว...
ทำมันลงไปแล้ว...
ฉันทำมันลงไปแล้ววววว อร๊ายยยย!!!เรนนี่แกมันบ้าที่สุดเลย >..สองวันต่อมา...
บริษัท PP
“นี่มันอะไรกันคะ?” ฉันถามก็สิ่งที่อยู่ตรงหน้าและมองอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่ว่าทำไมโต๊ะทำงานของฉันถึงมาอยู่ในห้องของคุณเพ้นท์ได้
“ก็ย้ายโต๊ะไงครับ” เขาตอบอย่างสบาย ๆ เมื่อวานนี้ฉันไม่ได้อยู่คอนโดเพราะไปบ้านแม่มาเลยไม่ได้คุยกับคุณเพ้นท์พอมาวันนี้โต๊ะทำงานของฉันจากเดิมทีอยู่หน้าห้องทำงานของคุณเพ้นท์ วันนี้กลายมาเป็นในห้องแล้ว
“แล้วย้ายทำไมละคะ?”
“ก็เราจะได้คุยงานกันง่ายขึ้นไงครับ ^^” เขาเท้าคางและยิ้มมาทางฉัน
“แต่ฉันทำงานหน้าห้องก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรมาเกือบ 5 ปีแล้วนะคะคุณเพ้นท์” ฉันกอดและมองเขาอย่างรู้ทัน
“ก็ตอนนี้ผมรู้สึกไม่สะดวกแล้วอะครับเลยย้ายหรือว่าคุณเลขา...จะไม่ทำตามที่เจ้านายสั่งเหรอครับ?” เขาพูดพร้อมลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานและเดินมาหาฉัน
หมับ!!กอดจะคว้าเอวของไปกอด
ฟอดดดดดด~
“ตัวคุณเรนนี่มากจริง ๆ ด้วย” เขาพูดหลังจากหอมแก้มของฉันแล้ว
“คุณเพ้นท์!!”
“ครับ เข้ามาอยู่แบบนี้ทำงานได้ง่ายกว่าเยอะเลยไม่ต้องโทรให้เสียเวลา ความจริงผมน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วเนอะ”
“คะ อื้ออออ~” เขาไม่ฟังฉันเลยและก็จูบลงทันทีก่อนจะอุ้มฉันให้ไปนั่งอยู่บนทำงานที่พึ่งย้ายเข้ามาใหม่
หมับ!!
“หอม...” เขาพูดและซุกซอกจมูกตามซอกคอและหน้าอกของฉัน
“คณเพ้นท์คะเลิกเล่นได้แล้วค่ะ อื้ออ”
“ผมไม่ได้เล่นสักหน่อย ผมเอาจริงนะเรนนี่...” คุณเพ้นท์ล้วงมือเข้ามาใต้กระโปรงของฉันแต่ตอนนี้ไม่ได้!!!
“ไม่ได้นะคะ!!” พรึ่บ!!ฉันผลักออกไป
“ทำไมไม่ได้?” เขามองหน้าฉันนิ่ง
“ทำไมเหรอเรนนี่ทำไมอ่ะทำไมทำไม่ได้บอกหน่อยทำไมผมทำไม่ได้บอก...อุ๊บ!” พูดมากเกินไปแล้วนะฉันเลยปิดปากของเขาด้วยมือของฉัน
“เพราะคุณเพ้นท์มีประชุมค่ะ ยาว ๆ ทั้งวันเลยวันนี้^^” ฉันยิ้มให้เขาไป
“เฮ้ออออ~ ไม่อยากทำงานแล้วอะ” ตุบ! คุณเพ้นท์ถอนหายใจก่อนจะทิ้งหัวที่ไหล่ของฉัน งอแง?
ปกติเขาไม่เคยเป็นแบบนี้นะ?
“ไม่ได้นะคะ...” ฉันลูบผมของเขาเล่นนิ่งมากเหมือนขนหมาเลย =_=
“หลังประชุดเสร็จขอนะ”
“คะ?”
“ขอ...เอา”