โดมินิกที่นั่งหงุดหงิดงุ่นง่านโดยไร้สาเหตุเลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นคนขับรถที่ออกไปพร้อมกับนวลลออกลับมาเพียงลำพัง
“ลุงไปกับนวลลออไม่ใช่หรือครับ”
“เอ่อ...ครับคุณมิก”
ลุงคนขับรถเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า และค้อมศีรษะลงเล็กน้อยเพื่อพูดคุยกับเจ้านายสุดหล่อ
“แล้วแม่นั่นหายไปไหนเสียล่ะ”
“เอ่อ...คุณนวลให้ผมกลับมาก่อนครับ”
“ทำไม”
“เอ่อ...คุณนวลบอกว่าจะกลับมาเองครับ หลังจากเลิกงานแล้ว”
คิ้วเข้มทั้งสองข้างของโดมินิกเลิกสูงมากยิ่งขึ้น “แม่นั่นจะเลิกงานได้ยังไง ในเมื่อไม่ได้ทำงานที่ไหนสักหน่อย”
“ก็...ที่บริษัทใหญ่ๆ น่ะครับ ผมไปส่งคุณนวลมาวันนี้เองครับ”
ชายหนุ่มพยายามขบคิด แต่ก็นึกไม่ออก “บริษัทชื่ออะไร ลุงพอจะจำได้ไหม”
“เอ่อ ผมจำไม่ได้ครับ”
โดมินิกกระแทกลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะบอกให้คนขับรถออกไป
“ลุงจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ”
“ครับ คุณมิก”
เมื่อยืนอยู่ตามลำพัง ชายหนุ่มก็อดเค้นเ
