นวลลออลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะความสว่างที่สาดส่องเข้ามาภายในห้องหอ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อกวาดตามองไปรอบๆ แล้วพบว่ามันสว่างเกินไป
“สายแล้ว...”
หล่อนพึมพำด้วยความตกใจแผ่วเบาในลำคอ ก่อนจะมองคนที่พาดแขนทาบทับร่างอรชรเอาไว้ด้วยความเป็นกังวล แม้จะโชคดีที่โดมินิกยังไม่รู้สึกตัวตื่น แต่โชคร้ายตรงที่หล่อนตื่นสายเกินไป
ดวงหน้านวลเต็มไปด้วยความเป็นกังวล หล่อนค่อยๆ ยกท่อนแขนกำยำของโดมินิกออกไปจากร่างกายด้วยกิริยาที่แผ่วเบามากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะเป่าปากโล่งอกเมื่อทำได้สำเร็จ และเขายังคงนอนนิ่งไม่ตื่นขึ้นมา
หล่อนกัดฟันลุกขึ้นนั่ง แต่ยังไม่ทันสำเร็จก็ต้องล้มตัวลงนอนอีกครั้ง เมื่อร่างกายส่วนที่ถูกของแข็งและใหญ่โตมากๆ รุกรานครางประท้วง หล่อนนิ่วหน้าด้วยความทรมาน
“อ๊ะ...”
มือเล็กยกขึ้นปิดปาก ก่อนจะรีบหันมองข้างตัวเพราะกลัวว่าโดมินิกจะได้ยินเสียงอุทานของหล่อนและตื่นขึ้นมา ซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องที
