เกมรัก เกมธุรกิจ

07 - ตำรวจหน้าเข้ม

แดเนียลเข้ามาบริษัทตอนสิบโมง เขาไปที่โต๊ะของอลันและไม่พบเจ้าของโต๊ะอยู่ตรงนั้น เขาเลยนั่งลงที่หน้าโต๊ะเงียบ ๆ

สิบเอ็ดโมงแล้ว แต่เจ้าของโต๊ะยังไม่มา

"เจ้าคนกวนประสาทนี่ไปไหน? หยุดหรือไง?" แดเนียลหันไปถามโทนี่เพื่อนร่วมงานของอลันที่อยู่ไม่ไกล

"อลันไปพบลูกค้าตั้งแต่เช้าแล้วครับคุณแดเนียล" โทนี่เงยหน้าตอบ

"ไปพบลูกค้า? แล้วไม่บอกผมเนี่ยนะ?" แดเนียลเริ่าหงุดหงิด

"พอดีลูกค้าขอเลื่อนเวลานัดกะทันหันน่ะครับ เลยรีบไปตั้งแต่เก้าโมง"

"เลื่อนเวลานัดเหรอ?" แดเนียลย้อนถาม

"ครับ ลูกค้าคนนี้ทีแรกนัดไว้ตอนบ่าย แต่เหมือนเขาจะมีธุระด่วนต้องรีบไป เลยขอเลื่อนนัดมาเป็นตอนเช้าแทน" โทนี่เปิดดูตารางนัดหมายของลูกค้าในแฟ้มงาน

แดเนียลพยักหน้าแล้วนั่งต่อไปจนสิบเอ็ดโมงครึ่งอลันก็กลับเข้ามาด้วยสีหน้ายุ่งยาก วางกระเป๋าบนโต๊ะ ถอดเสื้อสูทโยนพาดเก้าอี้ แล้วทรุดนั่งอย่างเหนื่อยอ่อน

"ทำไมทำหน้าแบบนั้น? งานนี้ไม่สำเร็จเหรอ?" เพื่อนหันมาถาม

"ก็ไม่เชิง เขายอมรับเงื่อนไขนะ แต่กว่าจะกล่อมได้ใช้เวลาตั้งนาน ถามซอกแซกไปจนถึงเรื่องส่วนตัวของผม"

"ถามเรื่องส่วนตัว? ทำไมงั้นล่ะ?" โทนี่แปลกใจสุด ๆ

"ก็แค่อยากให้ผมไปเที่ยวต่างประเทศด้วยหลาย ๆ คืน" อลันตอบด้วยความเซ็ง

"เห~ ลูกค้าชอบคุณนะนี่ ถึงอยากให้ไปเที่ยวด้วย" เสียงหัวเราะดังขึ้นจากคนที่นั่งฟังเงียบ ๆ มาตั้งนาน

"ไม่ตลกนะ!" อลันหันไปฮึ่มใส่คนตรงหน้า

"เขาเป็นผู้ชาย แถมมีอายุด้วย ใครจะยอมไปด้วยล่ะ!" อลันกระแทกเสียงใส่อย่างหงุดหงิด

"แล้วถ้าเป็นผู้หญิงสวย จะยอมไปงั้นสิ?" แดเนียลถามแบบยั่วเย้า

"ผมไม่ใช่ 'เพลย์บอย' แบบคุณ ที่จะยอมไปกับผู้หญิงที่ไม่ได้รัก" อลันเน้นเสียงใส่

"เหรอ? ไม่ลองเป็นดูล่ะ มีสาว ๆ ให้ควงเยอะดีนะ" แดเนียลยิ้มด้วยท่าทีกวนประสาท

"ไม่ล่ะ" อลันตอบแล้วนั่งพิงเก้าอี้ เขารู้สึกเหนื่อยและไม่สนใจจะต่อล้อต่อเถียงกับแดเนียลก็เลยเงียบไป

เมื่อไม่มีคนเถียงกลับ แดเนียลก็หมดสนุก เขาเลิกเล่นและนั่งเงียบ ๆ

"บ่ายนี้มีนัดกับลูกค้าไหม?" แดเนียลถามทำลายความเงียบ

"ไม่มีแล้ว คุณอยากไปเที่ยวไหนก็ไปเถอะ" อลันโบกมือไล่แล้วนอนฟุบโต๊ะ

"งั้นผมกลับนะ"

"อือ"

"ให้ผมกลับจริงอ่ะ?"

"อือ"

แดเนียลมองอลันพักหนึ่งก็ถอนหายใจ อลันไม่โต้ตอบกลับแบบนี้ไม่สนุกเลย

"เอาเบอร์ของคุณมาสิ แล้วถ้ามีนัดลูกค้าอีกคุณก็โทรเรียกผม" แดเนียลบอกคนนอนฟุบหน้าซุกแขน

อลันล้วงมือลงไปที่กางเกง หยิบมือถือออกมาวางบนโต๊ะส่งให้คนขอ

แดเนียลหยิบมือถืออลันมาเปิดดู

"ผมขอดูภาพได้ไหม?"

"อือ"

แดเนียลมองอย่างหงุดหงิด ไม่ว่าจะทำอย่างไรอลันก็ไม่ตอบสนอง เขาบันทึกเบอร์ของอลันลงมือถือเขา และบันทึกเบอร์ตัวเองลงมือถืออลันแล้ววางคืนที่เดิม

"ผมกลับล่ะ บาย" แดเนียลลุกขึ้นและหยิบเสื้อสูทพาดบ่าหันหลังเดินออกจากห้องด้วยความเซ็งจัด

อลันเงยหน้ามองตามหลังของคนตัวสูงที่เดินออกไปแล้วถอนหายใจ

...กลับไปได้ก็ดีละ จะได้เงียบสงบหน่อย

------

"วันนี้ช่างสงบสุขจริง ๆ" คาร์เตอร์ยกแขนขึ้นสูงและบิดขี้เกียจทีหนึ่ง

"สงบสุขแบบนี้ไม่ดีหรือไง?" เฮนรี่ที่เดินมาด้วยกันหัวเราะ

"ก็ดีนะ ถ้าไม่มี... เฮ้ย! คุณจะทำอะไรน่ะ!" คาร์เตอร์ร้องเมื่อเห็นชายคนหนึ่งปีนอยู่บนกิ่งไม้สูงอย่างน่าหวาดเสียวว่าจะร่วงลงมา

ชายคนนั้นเกาะกิ่งไม้ไว้และคืบคลานไปทางปลายกิ่งช้า ๆ มือข้างหนึ่งจับกิ่งไม้ไว้ และอีกข้างหนึ่งถืออะไรสักอย่าง ตาจ้องมองไปที่กำแพงสูง

คาร์เตอร์มองชายคนนั้นอย่างระวัง และพริบตาชายคนนั้นจับกิ่งไม้พลาดและพลิกจะร่วงลงมา

"เฮ้! ระวังหน่อย!" คาร์เตอร์วิ่งไปหา และรับไว้ทันก่อนจะร่วงพลั่กลงพื้น

"เป็นอะไรไหม?" คาร์เตอร์ถามคนที่หน้าตาตื่นด้วยความตกใจที่ร่วงลงมา และตอนนี้ก็อยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่งของเขา

"อ้าว? คุณอีกแล้ว? มาทำอะไรที่นี่?" คาร์เตอร์ถามด้วยความแปลกใจ

"เอ่อ... ผมมาถ่ายรูปแมว เอ่อ... ปล่อยผมลงก่อนได้ไหม?" คริสหลบสายตาคมเข้มที่จ้องมาจนทำให้ใจหวั่นไหว หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ

"เอ่อ... ขอโทษครับ" คาร์เตอร์รีบปล่อยคริสลงพื้น

คริสรีบหันหน้าหนี ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อคิดว่าเมื่อกี้คาร์เตอร์อุ้มเขาอยู่ เขาชำเลืองมองตำรวจผิวสีแทน แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้สนใจอะไร

"คุณมาถ่ายรูปแมวนี่ต้องปีนต้นไม้เลยเหรอ?" เฮนรี่ถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ

"แมวมันอยู่บนกำแพงน่ะครับ แล้วผมไม่มีบันได ก็เลย..." คริสตอบอ้อมแอ้ม

"มันอันตรายนะ ถ้าผมรับคุณไม่ทัน คุณได้ลงไปนอนจูบพื้นแน่ ทำอะไรระวังหน่อยสิ" คาร์เตอร์บ่นใส่

"ก็ผมอยากได้รูปแมวตัวนั้นนี่!" คริสเถียงกลับ

"ก็แค่แมวตัวเดียว ต้องทุ่มเทขนาดนั้นเลยเหรอ?" คาร์เตอร์ย้อนถาม

"ไม่ใช่แค่แมวตัวเดียวนะครับ เจ้านั่นน่ะ เป็นเจ้าถิ่นแถวนี้ มันมีอาณาเขต และมีสาว ๆ ในครอบครอง มันต่อสู้เพื่อปกป้องอาณาเขต ปกป้องสาว ๆ ของมัน และต่อสู้เพื่อความอยู่รอดของมัน มันเป็นฮีโร่เลยล่ะ" คริสเถียงอย่างไม่ยอมแพ้

"นี่เป็นเรื่องในบทความของเดือนหน้าเหรอ?" เฮนรี่ถาม

"ใช่ครับ ผมเตรียมบทความหมดแล้ว ขาดแต่รูปเจ้าเหมียวนี่เท่านั้น ถ้าตอนนั้นผมได้รูปมัน ผมก็ไม่ต้องลำบากปีนต้นไม้นี่หรอก" คริสตอบแล้วมองหน้าคาร์เตอร์ด้วยความเคือง

คาร์เตอร์มองหน้าคริสที่วกมาด่าเขาจนได้

"โอเค ผมผิดก็ได้ แล้วครั้งนี้ได้รูปนายแบบหรือยัง?" คาร์เตอร์ยกมือยอมแพ้

คริสไม่ตอบแต่เปิดกล้องดูภาพสุดท้ายก่อนเขาจะร่วงลงมา และยิ้มด้วยความโล่งใจ

"ได้ครับ วินาทีสุดท้ายเลย"

"ได้รูปแมวแล้วก็ดีละ จะได้ไม่ต้องปีนต้นไม้แบบนี้อีก" ตำรวจหน้าดุพยักหน้า สายตาคมเข้มมองไปที่รอยยิ้มคนตัวบางที่ยืนใกล้ ๆ

"ไปกันเถอะเฮนรี่ งานเรายังไม่เสร็จ" เขาหันไปตบบ่าบัดดี้

"งานอะไรครับ?" คริสอดถามไม่ได้

"ลาดตระเวนในสวนสาธารณะไง" คาร์เตอร์ตอบแล้วหันหลังเดินไปกับคู่หู

"เอ่อ... เดี๋ยวครับคุณตำรวจ" คริสวิ่งไปดักหน้าเขา

"ขอบคุณครับที่ช่วยรับผมไว้" คริสก้มหัวให้

"ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่ผมอยู่แล้วที่ต้องช่วยพลเมือง" คาร์เตอร์ยิ้มให้และเดินจากไป

รอยยิ้มช่างมีเสน่ห์ดึงดูด คริสมองตามรอยยิ้มนั้นแบบละสายตาไม่ได้

"เรื่องต่อไป เอาเรื่องนี้ดีไหมนะ นายตำรวจผู้ปกป้องพลเมือง" เขาพึมพำมองตามหลังตำรวจทั้งสองนายไป