“มึงจะให้กูเล่นที่ผับ?”
“เออ แต่แค่ก่อนผับปิดวันนี้”
เอริคเลิกคิ้วเข้มถามออสตินอีกครั้ง จากนั้นเขาก็หันมามองทางฉันสีหน้าเคร่งเคียดเล็กน้อย เดี๋ยวสิ… พวกเขาจะคุยกันแค่สองคนโดยไม่ถามอะไรฉันเลยหรือไงน่ะ?! ฉันรู้สึกลนลานจนต้องขยับตัวอย่างเกร็งๆ และหันไปถามออสตินด้วยท่าทางสงสัยปนเลิ่กลั่กด้วยความรวดเร็ว
“เดี๋ยวๆ แล้วแส้มันเกี่ยวอะไรกับการแสดงเล็กๆ น้อยๆ ของนายด้วยเนี่ยออสติน”
“ไม่ต้องกลัวหรอกน่าโมนา เรื่องนี้ไอ้เอริคมันรู้ เดี๋ยวให้มันบอกเธอเองแล้วกัน งั้นฉันขอตัวไปดูแลลูกค้าชั้นสองแป๊บ”
“แต่ว่า… ออสติน นี่ออสติน!”
ฉันอึกอักและมองออสตินที่เดินไปหยิบแส้เส้นยาวออกมาจากลิ้นชัก แล้วเอามาวางไว้บนโต๊ะหน้าโซฟาที่ฉันกับเอริคนั่งอยู่ จากนั้นเขาก็เดินออกไปจากห้องพร้อมกับยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ส่งมาให้ฉันก่อนจะปิดประตู แถมยังล็อกห้องให้เสร็จสรรพอย่างหน้าตาเฉย บ้าชะมัด ให้มันได้อย่างงี้สิ!
