Efnan
-Hastane-
Gözlerimi aralamaya çalışıyordum ama olmuyordu. Göz kapaklarıma bir ağırlık çökmüştü. Bu ağırlık fiziksel değildi, içimdeki yaşanmışlıklarımdan kaynaklanan acılardı. Artık hayata o kadar umutsuz bakıyordum ki vücudum geri tepki veriyordu.
Bir kere olsun umutla bakamıyordum çünkü tam mutlu olacakken bir şey oluyor ve hayatımı mahvediyordu. Bütün umutlar da sona eriyordu. İnsanı ayakta tutan umududur derler ama beni hiçbir şey ayakta tutamıyordu.
Bu yüzden de büyük bir çöküntü haline girmiştim. Dört tarafı kalın duvarlarla kaplı bir yerin içine hapsolmuştum. Karanlık beni içine çekiyor ve kurtulma umutlarımı yok ediyordu. Buradan beni sadece bir kişi çıkartabilirdi ama kimse bana yardım etmiyordu.
Aksine o duvarı, yükseltiyordu. İmdat çığlıklarım bütün şehri dahi inle
