Efnan
Baran, polisler eşliğinde hastaneden çıkarılırken kalbime bıçak saplandı. Nefes alamıyordum. Sanki gerçek bir bıçak vardı, kalbimi deşiyorlardı. Acı bütün vücuduma dağıldı. Elim, boğazıma gitti. Nefes alamıyordum.
Bunun nedeni hayal kırıklığına karşı verdiğim tepkiydi. İnsanı en çok yaralayan şey, hayal kırıklığıydı. Baran, benim arkamdan bunu yapmış olamazdı. Daha dün gece bana dokunurken her şey istediğin gibi olacak derken yalan mı söylemişti?
Gözlerimin içine baka baka bana yalan söylemişti. Ben şimdi nasıl nefes alacaktım? Dizlerimin üzerine çöktüm. Etrafı buğulu görüyordum. Hem ona inanmak istiyordum hem de yapamıyordum. Geçmişin tozları yüzüme vurup acı gerçeklerle beni karşı karşıya getiriyordu.
Bana onca yaptıklarından sonra annemin onun için söyledikleri aklıma geldi
