Efnan
Her zaman, her koşulda tehlikeyi kendime çekiyordum. Şu an da büyük bir tehlikenin tam olarak göbeğindeydim. Bu yaşıma kadar da hep bunu yaşamıştım. Ailem hep bir tehlikeden bahsedip dışarıya çıkmamı bile istememişti. Annem desen kafasını dışarıya bile çıkartmamıştı. Tehlikeyi adım ve soyadım gibi biliyordum. Kalabalığın ortasında koluma dokunan kişiye bakmak için cesaretimi toplayamadım çünkü korkuyordum.
Bana ne yapacağını bilmiyordum. Bütün vücudum titriyordu. Kalabalığa rağmen bana yapma ihtimali olan her şeyi düşündüm. Şu an çığlık atsam herkes başımıza toplanırdı. Tam bunu yapmaya niyetlenmişken ismimi söyleyen kişiyle bundan vazgeçtim.
“Efnan,” diyen o ses; benim bazen korktuğum ama genellikle hep sığındığım limanımdı.
Bana ne kadar zarar verdiğini düşünsem de mutsuz o
