ตอนที่ 14 เหตุร้าย
ก๊อกๆๆๆๆ
"ไผ่ทำไมยังไม่ตื่นอีกวันนี้มีเรียนเช้าไม่ใช่หรอมันจะ 9 โมงแล้วนะ "เสียงเคาะประตูรั้วทำให้ร่างบางที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงเล็กเริ่มขยับรู้สึกตัว ผมมุดหน้าลงกับผ้าห่มอีกครั้งอย่างขี้เกียจแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงเคาะประตูดังรัวรัวมาอีกจนผมทนไม่ไหวต้องลงจากเตียงเดินงัวเงียไปที่ประตู
"พ่อมีอะไรหรือเปล่าทำไมปกกันแต่เช้า หาวววว"ผมถามเสียงงัวเงียพร้อมกับหาวจนตาปรือ คนเป็นพ่อสายหน้าให้กับความขี้เซาของลูกชาย
"หาวขนาดนั้นกินหัวพ่อไปเลยไหม "ผมมองพ่ออย่างงอนๆ แก้มขาวพองออกจนน่าเอ็นดูร่างบางอยู่ในชุดนอนตัวใหญ่จนเปิดเห็นหัวไหล่เข่าและขาน่องถ้าเป็นคนอื่นคงจะอดรู้สึกไม่ได้แต่สำหรับคนเป็นพ่อเห็นแบบนี้จนชินตาตั้งแต่เด็กมันเลยไม่รู้สึกอะไร
"โห่ เปล่าซะหน่อยพ่ออะ"ผมกอดเอวผู้เป็นพ่อยังอ้อนอ้อนถูไถแก้มกับอกใหญ่
"ไม่ต้องมาอ้อนมันจะเก้าโมงแล้วมีเรียนตอนเช้าไม่ใช่หรอเดี๋ยวก็ไปไม่ท
