“ที่ว่าเธอคิดอะไรกับพี่ภูผาหรือเปล่าไง เธอยังยืนยันคำตอบเดิมหรือเปล่า?”
คำถามของปูไทกลายเป็นคำถามที่ไร้ซึ่งคำตอบ เพราะฉันเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามของเธอและเป็นฝ่ายพูดเปลี่ยนเรื่องไปแบบดื้อๆ
“จะเที่ยงแล้ว เธอหิวหรือยัง?”
ปูไทย่นคิ้วมองฉันค้อนๆ ก่อนจะตีเบาๆ ที่ไหล่ฉันหนึ่งที
“เธอเนี่ยนะ พอพูดถึงเรื่องของตัวเองทีไรชอบเปลี่ยนเรื่องหนีเสียทุกที” เธอบ่นเสียงดังขณะเขยิบตัวลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางไม่รีบไม่ร้อน “ไม่ว่าเธอจะคิดหรือไม่ได้ คิดอะไรกับพี่ภูผาฉันก็คงยุ่งมากหรือห้ามไม่ได้หรอก ขอแค่เพียงถ้าเดือดร้อนอะไร อึดอัดเรื่องอะไรให้บอกฉันบ้าง...ถึงจะช่วยเธอไม่ได้มาก แต่อย่างน้อยฉันก็ยังได้ช่วย”
ฉันหลุดยิ้มให้ในสิ่งที่เธอพูดก่อนจะเป็นฝ่ายเขยิบตัวลุกบ้าง
“ขอบใจนะปูไท...ยังไงก็ช่วยเก็บเรื่องนี่เป็นความลับให้ทีนะ”
“ได้สิ เธอเองก็ต้องทำตามที่ฉันบอกด้วยนะ อย่าเก็บทุกเรื่องมาสุมจนหนักอก...อีกไม่กี่วันก็จะว
