แกร๊งงง
เสียงของกระป๋องน้ำอัดลมที่ดังขึ้นขัดสิ่งที่พี่กวินกำลังจะอ้าปากพูด ทำให้เราทั้งคู่เหลียวมองไปยังต้นเสียงด้วยความสงสัยโดยพร้อมกัน เพราะคิดว่าเจ้าของรถจักรยานยนต์ที่เหมือนตั้งใจจะขับชนฉันก่อนหน้านี้อาจจะหวนกลับมาใหม่ แต่มันกลับไม่ใช่
พี่ภูผาในชุดสูทสีดำไว้ทุกข์คุณพ่อยืนมองฉันด้วยสายตาเจ็บแค้น ก่อนจะใช้เท้าเขี่ยกระป๋องน้ำอัดลมที่กลิ้งอยู่บริเวณปลายเท้าโดยไม่พูดจา
“ไอ้ภู มาทำอะไรมืดๆ ตรงนี้วะ?”
พี่ภูผาไม่ตอบคำถามที่ลูกพี่ลูกน้องแบบพี่กวินเป็นคนถาม แต่กลับใช้เท้าเตะกระป๋องน้ำอัดลมอัดใส่กำแพงวัดใกล้ๆ คล้ายกับระบาย ก่อนจ้ำเท้าถี่พุ่งเข้าหาพี่กวินอย่างรวดเร็วพร้อมกับง้างหมัดพุ่งเข้าใส่หน้าจนเขาเซถอยหลังไปเล็กน้อยโดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามของฉัน
“พี่ภูผา หยุดนะ! นี่จะทำอะไรพี่กวิน!!” ฉันใช้สองมือดึงแขนของเขาที่ดูจะพยายามพุ่งตัวหวือเข้าใส่พี่กวินเป็นหนที่สองแน่นเพื่อหยุดการปะทะกันของคนทั้ง
