สามเรา

ไม่เคยลืม

“ แม็ก ! ” จู่ ๆ เรนก็เรียกเพื่อนรักเสียงดังท่ามกลางความเงียบ ทำให้อีกฝ่ายสะดุ้งเฮือก

“ ไอ้เหี้ย ตกใจหมด เรียกมาได้อย่างดัง ”

“ ดังที่ไหน มึงมัวแต่เหม่อมองตามน้องแก้มเลยไม่ได้ยินต่างหาก ”

“ อะไรของมึงเนี่ย ก็แค่มองปกติ แล้วเรียกทำไม ”

เรนนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจพูดมันออกมา

“ มึงยังรักน้องแก้มอยู่หรือเปล่าวะ ” คราวนี้เป็นทีของแม็กที่นิ่งไปบ้างก่อนตอบ

“ นึกยังไงถึงถามแบบนี้ มันเป็นอดีตไปแล้ว ”

“ ก็กูเห็นบางทีมึงมองน้อง ”

“ เอ้า ไอ้เหี้ย คนคุยกันจะไม่มองหน้าให้มองเพดานหรือไง คิดมากน่า ”

“ พูดไปกูก็เหมือนเห็นแก่ตัว ทั้งที่ตัวเองผิดแท้ ๆ แย่งน้องมาจากมึง ยังจะมีหน้ามาถามแบบนี้อีก ” เรนสารภาพความรู้สึกผิดในใจที่อัดอั้นมานานออกไป แต่เพื่อนรักส่ายศีรษะราวกับระอาเต็มทน

“ เลิกพล่ามเถอะไอ้เรน สิ่งที่มึงทำน่ะถูกแล้ว ในเมื่อกูไม่มีปัญญาดูแลน้องให้ดี กูก็ควรปล่อยให้เธอไปเจอคนดี ๆ เจอผู้ชายดี ๆ ซึ่งกูก็เชื่อมั่นในความดีของมึง ”

“ ขอบใจว่ะที่ไม่ถือโทษโกรธกู แล้วมึงมีแฟนยังอะ ” อีกฝ่ายส่ายหน้า

“ ยัง กูยังไม่อยากมีปลอกคอ อยู่เมืองนอกก็สนุกไปเรื่อยแต่ไม่เคยคบใครจริงจัง ”

“ ทำไมวะ หรือว่ามึงยังลืมน้องแก้มไม่ได้ ”

“ วกมาเรื่องนี้อีกแล้ว ไม่ใช่โว้ย พวกเราพึ่งอายุแค่นี้ มึงจะรีบจริงจังไปไหนวะ มีสาวโสดในโลกนี้อีกเป็นล้าน ๆ ให้เราสนุกด้วยนะโว้ย ”

“ ไม่รู้สิ กูอาจจะคิดต่างจากมึง ในเมื่อเราเจอคนที่ใช่ อยู่ด้วยแล้วมีความสุข ก็ไม่รู้จะรอหาอะไร มึงไม่คิดแบบนั้นเหรอ ”

“ คงเพราะ... กูยังไม่เจอมั้ง ”

ตอบออกไปแล้วต่างคนก็ต่างนิ่งไปอีกพักใหญ่ แต่ในใจของคนพูดขัดแย้งตีกันอยู่ภายใน เพราะปากพูดไปอย่างนั้น แต่ในใจค้านสุดฤทธิ์สุดเดช

เขารักใครไม่ได้ ก็เพราะในใจยังลืมแก้มใสไม่ได้ต่างหาก แม้จะไม่ถึงกับโหยหา ที่ทุกคราวที่อยู่คนเดียว ในห้วงคำนึงมักจะมีเธออยู่เสมอ

เลือนราง แต่ไม่เคยลืม...

แต่มันได้เวลาที่เขาควรจะลืมเสียที มันจะดีกับทุกฝ่าย โดยเฉพาะเพื่อนรักของเขาเอง

“ สงสัยคืนนี้กูต้องออกไปหา ” แม็กโพล่งออกมายิ้ม ๆ อีกฝ่ายเปิดเปลือกตาขึ้นมอง

“ หาที่ไหน ”

“ ปัดทินเดอร์แป๊บเดียว เดี๋ยวเนื้อคู่ก็มา ”

“ ไอ้เวร ! ”

“ พรหมลิขิตด้วยทินเดอร์ มึงไม่ได้ยินหรือไง ”

“ รักแรกเลยนะ คนเรามันจะลืมง่ายได้ขนาดนั้นเลยเหรอวะ ” เรนยังคงวกเข้าเรื่องเดิม เพื่อนรักถอนใจยาวอย่างเบื่อหน่าย เขาหลบเลี่ยงการสบสายตากับเพื่อนแล้วเดินไปที่ตู้เย็น หยิบน้ำผลไม้ออกมาเทดื่มแล้วตอบเพื่อนจากตรงนั้น

“ โธ่ ไอ้เรน มึงแม่งพูดเป็นไดโนเสาร์เต่าล้านปีไปได้ รักแรกที่ไหน มันก็แค่ความรักฉาบฉวยแบบเด็ก แบบปั๊บปี้เลิฟอะมึง จะเรียกความรักหรือเปล่าก็ไม่รู้ สาว ๆ สวย ๆ เอ็กซ์ ๆ ในทินเดอร์เยอะแยะ เอาจริง ๆ น้องแก้มไม่ใช่ไทป์กูด้วยซ้ำไป ตอนนั้นอาจเป็นเพราะยังเด็กด้วยแหละ มันก็แค่เรื่องฉาบฉวยน่ะมึง ไม่ได้จริงจังอะไรหรอก มึงวางใจเถอะ ”

คำพูดนั้นแม็กพูดออกมาเพื่อให้เพื่อนสบายใจก็เท่านั้น แต่มันทำให้คนที่พึ่งเปิดประตูเดินเข้ามาชะงักเท้าทันที

แก้มใสนั่นเอง...

แม้ว่าเรื่องระหว่างเขากับเธอจะผ่านมานานแล้วก็ตามที แต่ในหัวใจของเธอก็ไม่เคยลืมเขา และความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาก็ไม่เคยเป็นเรื่องฉาบฉวยอย่างเช่นที่เขาพูดมันออกมา

ขอบตาของเธอร้อนผ่าว ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นเรื่องผิดพลาด เป็นเรื่องไม่ได้ตั้งใจของพี่แม็กงั้นเหรอ ?

แล้วที่เขาทำกับเธอ กอดจูบลูบไล้เมื่อคราวนั้นเมื่อหลายปีก่อน รวมถึงวันนี้ที่เธอได้ยินว่าเขาเอาชื่อเธอไปครางตอนชักว่าวในห้องน้ำนั่น มันก็คงเป็นแค่เรื่องเซ็กส์สินะ

คนใจร้าย !

“ ยามาแล้วค่ะพี่เรน ” เสียงใส ๆ เอ่ยขึ้นขัดจังหวะการสนทนาของสองหนุ่ม เธอตระเตรียมยาและรินน้ำใส่ในแก้วแล้วนำมาเสิร์ฟแฟนหนุ่มโดยนั่งบนตัก ทำให้แม็กที่พึ่งเดินกลับมาจากการเทน้ำผลไม้เพื่อดื่มชะงักทันทีเมื่อเห็นภาพสวีทเหลือเกินของทั้งคู่

“ โอ้โฮ คุณพยาบาลครับ เสิร์ฟกันถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้ผมก็อุณหภูมิขึ้นสูง ไข้กลับเอาสิครับ ” เรนเย้าคนรักที่เอายาใส่ปากแล้วยกน้ำให้เขาดื่ม ก่อนที่เธอจะก้มลงจุ๊บที่ปากของเขาเบาๆ

-------------

*ขอสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 ห้ามหยิบยก คัดลอก หรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้รวมทั้งถ่ายทอด ถ่ายเอกสาร สแกนในรูปแบบใดหรือวิธีการใดๆทั้งปวงโดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร ยกเว้นเพื่อการประชาสัมพันธ์เท่านั้น หรือ อ้างอิง*