เริ่มต้น
1386 Words
"แฮร่! เจ๊!" ผมยืนฉีกยิ้มหวานผู้หญิงตัวเล็กที่กำลังยืนขมวดคิ้วและเดินเข้าไปโอบกอดไหล่ของเธอไว้ พี่สาวของผมมองหน้าผมด้วยความสงสัยและอึ้งในขณะเดียวกัน ไม่รู้สิเธอค่อนข้างที่จะเป็นห่วงผมมากอาจจะเป็นเพราะผมเป็นคนค่อนข้างหัวอ่อนและดูอ่อนแอล่ะมั้ง ก็ไม่แปลกหรอกที่เธอจะตกใจที่เห็นผมว่าบุกมาเซอร์ไพร์สแบบนี้
ผู้หญิงตัวเล็ก ผมสีน้ำตาลยาวประมาณบ่าที่กำลังขมวดคิ้วมองหน้าผมอยู่ เธอชื่อ ขอบฟ้า เธอเป็นคนสวยประจำคณะโลจิสติกส์และเธอก็ยังเป็นพี่สาวแท้ๆของผมด้วย พี่สาวผมเธอเก่งจะตายไม่รู้ว่าพ่อแม่ตอนเกิดให้ DNA เธอหมดไปแล้วจนไม่เหลือมาถึงผมเลยหรือไง ผมก็เลยเลือกเรียนคณะมนุษยศาสตร์เพราะคิดว่า มันน่าจะเหมาะกับผมมากกว่าและผมก็ชอบภาษาด้วย
ผมชื่อ แผ่นดิน เป็นเด็กผู้ชายที่ธรรมดามากๆ ตอนแรกพี่สาวบอกว่า ให้ผมไปเรียนกับเธอเพราะกลัวจะมีคนมาเอาเปรียบผมจนตามไม่ทัน แต่ผมจะไปทำได้ยังไงกันผมไม่ได้เก่งเหมือนเธอสักหน่อย
"แกมาที่นี่ได้ยังไง แกมาคนเดียวหรอ" ขอบฟ้าถามผมด้วยความน้ำเสียงที่ตกใจและปนดุเล็กน้อย ไม่รู้ว่าพี่สาวถามผมเสียงดังหรือเป็นเพราะอะไรแต่ตอนนี้มีหลายสายตากำลังจ้องมองมาที่ผมด้วยสีน้ำหน้าไม่สามารถคาดเดาได้
"ก็แค่อยากมาหาเองน่า เจ๊จะดุทำไมเนี้ย"
"แล้วแกมาได้ยังไง"
"เดินมาไงเจ๊"
"อย่ามาตลกกับฉันนะ บอกมาเดี๋ยวนี้เลย"
"ผมมากับพี่ไนล์ เจ๊นี่!" ผมหันหลังไปชี้ผู้ชายรูปร่างสมส่วนที่กำลังเดินมาทางนี้ เพราะเจ๊เหมือนจะไม่ฟังอะไรเลยเอาแต่ดุๆ อยู่นั้นแหละ ผมยืนหน้างอจนผู้ชายร่างสูงที่ชื่อว่า ไนล์ เดินมาเข้าถึงแต่เหมือนเขาจะไม่ได้สนใจผม มาถึงก็กอดเข้าไปกอดไอ้เจ้าร่างบางที่ยืนหน้าเครียดอยู่
"ไนล์พาดินมาไม่เห็นบอกอะไรฉันเลยนะ"
"เธอควรโทษน้องเธอดีกว่านะ ที่เป็นคนเล้าโลมให้ฉันพามา" พี่ไนล์พูดพร้อมกับหันมาทางผมด้วยท่าทีที่ขี้เล่นตามประสา พี่ไนล์เป็นผู้ชายที่หล่อมาก ตัวก็สูง เป็นขวัญใจสาวๆเลยก็ว่าได้นะ พี่เขาดูทั้งหล่อและน่ารักในคนๆเดียวกัน ซึ่งพี่สาวผมก็กลายเป็นผู้ที่โชคดีที่สุดเพราะว่า พี่ไนล์กับเจ๊เขาเป็นแฟนกัน
"โถ่ววไรอ่าพี่ไนล์ อย่ามาเล่นฟ้องเจ๊แบบนี้เด้"
"ฮ่าๆๆ ช่วยไม่ได้ ตัวใครตัวมันสิวะ"
"เจ๊เขาไม่ทำไรผมหรอก เขากลัวผมเจ็บจะตาย แบร่" ผมหันไปแลบลิ้นใส่พร้อมกับทำเยาะเย้ยอย่างไม่เกรงกลัว แต่ตอนนี้ผมหลบอยู่หลังพี่ไนล์ ก็บอกว่าไม่ได้กลัวแค่หาที่ปลอดภัยให้อุ่นใจเฉยๆ
"ถ้าฉันจับแกได้นะ..."
ตุ๊บ!
"ขอโทษครับ" ผมค่อยๆหันไปขอโทษผู้หญิงที่ผมวิ่งไปชนหลังเพราะมัวแต่เล่นสนุกกับพี่สาว เธอดูสวยมาก รูปร่างสมส่วนและดูเหมือนจะสูงกว่าพี่สาวผมหน่อยๆ ราวกับว่าเป็นดาราเกาหลีที่หลุดออกมาจากนิตยสารเลยที่หันมามองผมด้วยสายตาที่น่ากลัว ผมยอมรับว่าเธอหน้าตาดีมากแต่สายตาที่เธอใช้มองคนอื่นๆรอบข้างมันดูไม่มิตรจนคนอื่นไม่กล้าเข้าใกล้
"มีตาไว้ทำอะไรถ้าไม่ได้มีไว้ดู" เธอหันมามองหน้าผมนิ่งๆและพูดด้วยเสียงเย็นชา ก่อนจะตวัดสายตาไปมองพี่สาวของผมที่ยืนอยู่ข้างหลังด้วยสายตาที่อาฆาตแค้น ริมฝีปากที่สีอมชมพูระเรื่อแสยะยิ้มมุมปากขึ้น
"นึกว่าใคร ที่แท้ก็ ขอบฟ้าเพื่อนรักนี่เอง"
"...."
"ดูสนุกจังเลยนะ ความรู้สึกหลังจากที่แย่งของคนอื่นไป มันมีความสุขมากเลยหรอ" เธอพูดทั้งที่ยังมุมปากอยู่ แต่เป็นยิ้มที่มีหลากหลายความหมายมีทั้ง รังเกียจ แค้นและอ่อนแอ...
"เอวา..." ผมหันไปมองหน้าเจ๊ที่ยืนอยู่หลังผม พึมพำออกมาด้วยเสียงเบาๆ รอยยิ้มบนหน้าของเธอค่อยๆจางลงกลายเป็นสีหน้าซีดเซียวเหมือนกำลังกลัวอะไรสักอย่างอยู่ พี่ไนล์ก็เหมือนกัน ต่างจากผู้หญิงคนนั้นที่ยืนแสยะยิ้มอย่างไม่หวั่น ผมก็ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นอะไรกัน แต่สัญชาตญาณผมบอกว่า ผู้หญิงคนนี้คงเป็นคนไม่ดีเท่าไรนัก
"ขอบฟ้ามานี่" พี่ไนล์ดึงเจ๊ไปข้างๆ โดยที่สายตาของผู้หญิงของคนนั้นเลื่อนลงมามองที่มือของพี่ไนล์กับเจ๊ที่ประสานกันอยู่ ผมไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือป่าวแต่ผมสัมผัสได้ว่า สายตานั้นคือสายตาของความอ่อนแอที่เธอเผลอทำมันหลุดออกมา ถึงมันจะแค่แวบเดียวก่อนที่จะปรับกลับมาให้เป็นปกติแต่ผมก็ดูออกว่า เธอกำลังพยายามซ่อนมันไว้ไม่ให้ใครเห็น
"หึ! ไม่เจอตั้งนานเงียบเป็นคนใบ้เลยนะ ขอบ ฟ้า"
"...."
"หรือว่า เห็นว่าแย่งของเพื่อนไปเลยทำเป็นแสดงว่า ตัวเองอ่อนแอ น่าสมเพชสิ้นดี" ผู้หญิงคนนั้นเค้นหัวเราะออกมาพร้อมกับส่งสายตาไปที่เจ๊ราวกับว่า เกลียดกันมาแต่ชาติปางไหนและยังพูดออกมาอย่างเน้นๆโดยเฉพาะคำว่า แย่ง ของ เพื่อน ผมเริ่มงงแล้วว่า พวกเขาพูดอะไรกัน
"ออกไปเถอะไป อย่ามายุ่งกับพวกเราเลย" หลังจากที่เงียบไปนาน เจ๊ก็เอ่ยปากไล่เธอทั้งที่เรานี่แหละเป็นคนชนหลังเธอและเธอก็อยู่ของเธอเฉยๆด้วย เจ๊คงอยากให้เธอไปไกลๆล่ะมั้ง ไม่รู้สิ
"อะไรกัน เป็นคนมาชนก่อนแท้ๆและมีหน้ามาไล่คนอื่นอีก หน้าด้านไม่เปลี่ยนเลยนะเนี้ย"
"...."
"เจอคู่รักทั้งที หลังจากที่แย่งไปก็ยังไม่เคยเห็นเงาหัวอีกเลย ยังไม่ทันได้อวยพรสักคำเลย ก็หายหัวกันไปเลยนะ"
"ต้องการอะไรเอวา ฉันขอร้องเธอเลิกยุ่งกับพวกเราเถอะ" พี่ไนล์พูดขึ้นราวกับว่าเอือมระอาเต็มทีแล้ว ผู้หญิงคนนั้นหันมองไปหน้าพี่ไนล์ด้วยสายตาที่นิ่งเฉยก่อนจะเอ่ยประโยคที่ไม่มีใครอยากได้ยิน
"ใช้ชีวิตต่อไปเถอะ ใช้ชีวิตยังไงก็ได้อย่าให้คนข้างบน..." เธอพูดพร้อมกับชี้ไปข้างบนฟ้า ทำไมผมรู้สึกว่ามันน่ากลัวแปลกๆ
"...."
"เขา อารมณ์เสียจนทนไม่ไหวแล้วส่งพวกแกไปลงนรกไปซะก่อน แต่ก่อนที่พวกแกจะลงนรก ฉันจะทำให้ชีวิตของแกสองคนมันรุ่มร้อนจนใช้ชีวิตอย่างกลืนข้าวไม่ลงเลยล่ะ เหมือนที่ฉันเคยเจอไง ไอ้พวกสารเลว" เธอพูดด้วยน้ำเสียงต่ำๆ ก่อนที่จะเดินกระแทกไหล่ของเจ๊อย่างแรงแล้วก็เดินผ่านไป ผมยังจำสายตาน่าขนลุกเมื่อกี้ได้อยู่เลย พอเธอเดินไปผ่านทุกคนก็เหมือนดูโล่งใจขึ้นคงมีแต่เจ๊นี้แหละมั้งที่ยืนหน้าเครียดอยู่
"เรื่องอะไรกันหรอเจ๊"
"ดิน....ผู้หญิงคนนั้นน่ากลัวกว่าทุกๆคนที่แกเคยเจอมา อย่าอยู่ใกล้เธอ"
"แต่เจ๊..."
"เข้าใจมั้ย"
"คือ..."
"ฉันถามว่า เข้าใจมั้ย"
"เข้าใจครับ" ด้วยความที่เห็นเครียดๆของเจ๊ ผมก็ต้องยอมบอกว่า เข้าใจไปทั้งที่ผมยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย คำพูดของผู้หญิงคนนั้นยังวนในหัวผมตลอด แย่ง อย่างนั้นหรอ คนอย่างเจ๊อะหรอ และความน่าสงสัยกว่านั้นคือ ท่าทางลนลานของเจ๊นั้นแหละมันยิ่งทำให้ผมสงสัยว่าเรื่องราวจริงๆเป็นยังไง เจ๊ต้องมีอะไรในใจแน่ๆ
- Writer
