ร้ายนักรักได้มั้ย

ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้

"...."

"ทำไมอ่ะ ทำให้ไม่ได้หรอ นั้นก็ไม่ต้องเอา" ใครจะไปทำให้ได้กัน พูดแปลกๆแต่ที่ตกใจกว่านั้นคือ เธอโยนกระดาษพร้อมปากกาและตอนนี้มันก็โปรยอยู่ตรงหน้าผม ผมก้มลงมองหน้าพี่เอวาที่ยืนหน้านิ่งไร้อารมณ์อยู่ตรงหน้าผม อะไรวะแค่นี้ก็ต้องทำขนาดนี้เลยหรอ ตอนนี้ทุกคนเริ่มหันมาสนใจผมกับเธอที่ยืนจ้องหน้ากันอยู่

"อะไรกัน มีอะไร เอวาทำไมทำแบบนี้ล่ะ" แต่ก่อนที่จะทุกอย่างจะรุนแรงไปกว่านี้ ก็มีเสียงพี่ผู้หญิงคนนึงวิ่งเข้ามาถามพร้อมกับดึงตัวผมให้ถอยออกมา ส่วนพี่เอวาก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรพร้อมกับเอ่ยประโยคแปลกๆออกมา

"ป่าวแค่รำคาญ"

"แผ่นดิน..."

"ก็พี่เขาไล่ผมไปตายอ่ะ ผมจะไปทำให้ได้ยังไง" ผมพูดขึ้นโดยที่ยังจ้องหน้าพี่เอวาอยู่แต่ก็ดูเหมือนเธอจะไม่สะทกสะท้านอะไร ใบหน้าที่เรียบเฉยของเธอทำให้ผมไม่สามารถคาดเดาอะไรจากเธอได้เลย

"เอวา...."

"...."

"แกทำแรงไปหรือป่าว น้องเขายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ" พี่ผู้หญิงคนเดิมพูดขึ้นอีกครั้ง

"ถ้าจะโง่ทำตามที่บอก ก็ปล่อยไปเถอะ โง่ขนาดนั้นคงไม่สามารถใช้ชีวิตบนโลกนี้ได้นานหรอก เดี๋ยวก็ตาย" พี่เอวาพูดพร้อมกับเดินออกไปเลย อะไรของผู้หญิงคนนี้กันเนี้ย เธอเป็นผู้หญิงที่ประหลาดที่สุดเลยและมาพูดแบบนี้คิดว่าจะเดินไปกันง่ายๆหรอ ไม่เอาหรอกมันคาใจ ผมเลยตัดสินใจวิ่งตามไป

"ไอ้ดิน!!! จะไปไหน เห้ยยย!!!"

"พี่! พี่!!!"

หมับ!

"มีอะไร" เธอหันมาถามผมด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิด คนที่ควรหงุดหงิดน่าจะเป็นผมมากกว่ามั้ย

"พี่ทำแบบนี้ หมายความว่ายังไง"

"ทำอะไร"

"ก็ที่พี่ทำไง เหมือนพี่เกลียดผม...ทั้งที่เราไม่ได้รู้จักกันมาก่อน" ผมพูดออกไปด้วยเสียงอ่อนๆ เพราะกลัวพี่เขาจะโกรธอะไรอีก ถึงผมจะบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรแต่การมีสัมพันธ์กับรุ่นพี่ก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่หรอครับ

"ปัญญาอ่อน ปล่อยได้ล่ะ"

"พี่เอวา...."

"อยากรู้ใช่มั้ยว่า ทำไม" เธอพูดพร้อมกับก้าวเท้าเข้ามาหาผมเรื่อยๆ จนผมต้องถอยตัวเองออกห่างตัวเธอจนหลังของผมชนกับกำแพง เธอเอาแขนทั้งสองข้างดันกำแพงไว้เหมือนกำลังขังผมอยู่ในอ้อมแขนเธอ นี่มันฉากในละครชัดๆ อย่าบอกนะว่า พี่เขาจะ...

"ลองไปถามขอบฟ้าพี่สาวเธอดูสิ เธอจะได้รู้เหตุผล" แววตาเย็นชาปนเจ็บปวดนั้นมันหมายถึงอะไร แล้วเรื่องมันเกิดอะไรขึ้นทำไมเธอถึงเจ้าคิดเจ้าแค้นแบบนี้

"พี่ก็บอกมาสิ หรือว่าพี่กลัว"

"ไม่ได้กลัวแต่รำคาญและรังเกียจด้วย ชัดเจนมั้ย" เธอพูดพร้อมกับดันตัวออกแล้วก็เดินหลังไปเลย ทำไมต้องทำเรื่องให้ยุ่งยากด้วยต้องทำตัวให้มีลับลมคมใน เจ๊ก็เหมือนกัน แต่ที่สำคัญไปกว่านั้นคือ ผมเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้หรอ

.

.

.

วันต่อมา

"ไอ้ดิน มึงโดนพี่เอวาอะไรนั้น เหวี่ยงใส่หรอวะ" ประโยคแรกของวันไอ้ไทน์ก็ถามถึงพี่เอวาเลย แต่จะว่าไปผมก็นอนไม่หลับเรื่องเธอจริงๆแหละ ทั้งเรื่องที่เธอเกลียดผมแล้วก็เรื่องที่ทะเลาะกัับเจ๊ด้วย

"อืม กูก็ไม่รู้ว่าจะทำไงล่ะ แต่กูก็ไม่อยากให้ค้างคาแบบนี้เลยวะ" ไอ้ไทน์ขมวดคิ้วเมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ก็ไม่แปลกหรอกเพราะขนาดผมยังไม่เข้าใจเลย

"มึงไม่ได้ทำอะไรแน่ใช่มั้ยวะ"

"กูจะไปทำห่าอะไรล่ะ แต่เจ๊อ่ะ..ไม่รู้ว่ะ"

"มึงก็ไม่ต้องไปยุ่งกับเขาหรอก พาลให้เราเจ็บตัวเปล่าๆ" มันก็จริงอย่างที่ไอ้ไทน์บอกแต่ว่า ในใจผมลึกๆ กลับรู้สึกตรงข้ามยังไงไม่รู้ ทั้งที่จริงๆ ผมก็แค่ถอยห่างออกจากเธอไปก็ได้

"อืม" หลังจากที่ผมนั่งระบายความในใจกับไอ้ไทน์เสร็จผมก็เดินเข้าไปเรียน บอกจริงๆว่า มหาลัยไม่ได้ยากแต่โครตยากเลยต่างหากล่ะเพราะว่าเป็นออกแนวแบบ แชร์ประสบการณ์มากกว่า ไม่มีที่อ่าน แต่มันก็ดีไปอีกแบบ แต่ที่แย่ไปกว่านี้ก็คือ ไอ้ไทน์แม่งหายหัวไปตั้งแต่ต้นคาบล่ะ จนตอนนี้จะเลิกคลาสอยู่ล่ะ ยังไม่โผล่หัวมาเลย

"ไอ้ไทน์ ไอ้ห่าราก มึงอยู่ไหนวะ"

"อ๊ะ! / เบาๆก่อน มีอะไรนะไอ้ดิน"

"กูถามว่าอยู่ไหน มันเลิกคลาสแล้วเนี้ย"

"อ๊าาส์ อะ..อ้ออ มาทำธุระ มึงกลับก่อนเลย แค่นี้นะ" เชี้ยไรวะเนี้ย มันพูดจบก็กดวางสายเลย ให้มันได้แบบนี้สิวะเพื่อนคนเดียวของผม คิดว่าผมไม่รู้หรือไงว่า มันกำลังไปหลอกลูกสาวเขาอยู่ แต่ก็ช่างเถอะกลับบ้านล่ะ

.

.

.

ณ ห้องรวมกิจกรรม

ไหนบอกจะกลับบ้านไงวะไอ้ดิน ตอนนี้มายืนอยู่หน้าห้องรวมกิจกรรมเพราะเห็นว่า พี่ๆปีสองเขาชอบมารวมตัวกันที่นี้ แล้วผมก็ยืนอยู่นานแล้วด้วย ไม่ใช่อะไรหรอกไม่กล้าเข้าไป แล้วในหัวผมมันก็ตีกันหมด ถ้าเข้าไปเจอพี่เขาจะบอกว่าอะไร แล้วจะทำยังไงต่อ แล้วตอนนี้ผมมาทำไรตรงนี้เนี้ย

"เห้อออ! ไอ้ดิน มึงกำลังจะทำอะไรวะ ไร้สาระ ปัญญาอ่อนจริงๆ" ผมยืนพึมพำคนเดียวอยู่หน้าห้อง มันก็อยากกลับแต่มันก็ไม่อยากกลับ

"ใครทำอะไร" ผมสะดุ้งหลังจากได้ยินเสียงของใครดังขึ้นข้างหลังผม เขาต้องคิดว่าผมบ้าแน่ๆที่มายืนพูดคนเดียวตรงนี้ ผมถอนหายใจแรงๆทีนึงก่อนที่จะค่อยๆหันหลังไปดูว่า ใครที่พูดอยู่ข้างหลัง แผนคือ จะรีบขอโทษแล้วก็วิ่งไปเลย โอเคตามนี้นะ!

"อะ...เอ่ออ ผมขอโทษครับ"

"....."

"คือผม..." ผมตัดสินใจลืมตาขึ้น หลังจากที่ผมหลับตาปี๋ตอนที่หันมาพูด สิ่งแรกที่เห็นหลังจากลืมตาคือ พะ...พี่เอวา เธอยืนขมวดคิ้วทำหน้าสงสัยใส่ผมอยู่ ไม่ใช่ไม่อยากเจอนะแต่ว่า การที่เธอมาเจอผมแบบนี้เหมือนอาจจะยิ่งทำให้เธอไม่ชอบผมเข้าไปอีกหรือไม่ก็คิดว่า ผมบ้าอ่ะ

"พะ...พี่เอวา"

"มายืนทำบ้าไรตรงนี้ ขวางทาง" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดแล้วก็จะเดินเบี่ยงตัวเข้าห้อง มันก็จริงอย่างที่เธอว่าแหละเพราะผมยืนอยู่ประตูพอดีเลย

"เดี๋ยวครับ" หมับ! ผมไม่รู้จะรั้งเธอไว้ยังไง ก็เลยรีบคว้าข้อแขนของเธอไว้ เธอหันว่า เลิกคิ้วใส่ผมราวกับว่ากำลังถามผมว่า มีอะไร

"เอ่ออ..."

"อะไร"

"คือผม..."

"น่ารำคาญ นายนี่ไม่เหมือนขอบฟ้าเลยนะ ดูซื่อบื่อชะมัด" เธอพูดด้วยทีท่าที่รำคาญพร้อมกับสบัดแขนผมออก โอ๊ยยหงุดหงิดทำไมผมไม่พูดออกไปเลยวะ เห็นมั้ยเธอเดินเข้าไปแล้วเนี้ย อย่าว่าแต่เธอเลยผมก็รำคาญที่ผมเป็นพวกไอ้ขี้กลัวแบบนี้ ผมสูดลมหายใจเข้า

ปอดลึกๆแล้วก็ตัดสินใจเปิดประตูห้องเข้าไป กลับไปไม่เจอใครเลย โถ่ววว! ไอ้ดินแล้วมึงกลัวอะไรวะ

"ว่าแต่พี่เขาไปไหนแล้ว" เห็นตัวเล็กๆ เดินเร็วชะมัดเลย ผมค่อยๆชะเง้อดูทีละโซน ไม่เห็นจะมีเลย แต่เหมือนมีบันไดขึ้นไปอีกชั้นหรอ ถ้าผมเดินขึ้นไปเขาจะหาว่าเป็นขโมยมั้ยวะ แต่ก็ช่างเถอะเราไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย

ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจของผมที่เต้นรัวขึ้น ในทุกๆก้าวที่เดินในหัวผมคิดว่า ถ้าไม่เจอพี่เขาแต่อย่างอื่นที่ไม่ใช่คนผมจะทำยังไง แล้วในห้องนี้ก็ยังไม่มีคนอื่นอีก ผมชะเง้อดูห้องโล่งกว้าง ไม่มีอะไรวางเลย ดูเก่าๆโทรมๆ ดูน่ากลัวจังเพราะมันเงียบมาก

"....."

"มาหาใคร"

"เห้ยยยย!!" หมับ! ผมสะดุ้งตกใจเสียงที่หลังขึ้นข้างหลังก็เลยเผลอกระโดดกอดใครก็ไม่รู้ ผมเป็นผู้ชายตัวเล็กๆนะครับ ก็กลัวเป็นเหมือนกันนะ

"ปล่อยฉัน นายจะกลัวอะไรเนี้ย!"

"พี่เอวา ผมมาหาพี่นั้นแหละ พี่เดินมาเงียบๆผมตกใจนะ"

"เห้ออ! ปล่อยได้หรือยัง"

พรึ่บ "ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ"

"ผู้ชายอะไรขวัญอ่อนจัง มีอะไร นายดูวุ่นวายกับฉันจังเลยนะ" เธอพูดพร้อมกับเดินลงไปที่เก้าอี้ตัวเดียวในห้องด้วยท่าทีที่เหนื่อยล้า มองดูดีๆก็ไม่ได้มีพิษภัยอะไรสักหน่อย

"ผมขอโทษ"

"เรื่องอะไร"

"ไม่รู้สิครับ แค่อยากขอโทษ ผมไม่อยากให้พี่เย็นชากับผมแบบนี้"

"....."

"ผมไม่รู้ว่า พี่ขอบฟ้าไปทำอะไรแต่ผมขอโทษครับ"

"คงไม่ได้หรอก นายไปได้แล้วไป ฉันไม่ได้มีความประสงค์จะเห็นหน้านายขนาดนั้น" เธอพูดแล้วพริ้มตาลงอย่างใจเย็น คงเหนื่อยจริงๆสินะ ผมก็ไม่ได้พูดอะไรต่อแล้วก็เดินออกมาเลย ไม่รู้เหมือนกันแค่คิดว่า ถ้าไปเซ้าซี้เธอมากๆตอนเหนื่อย เธออาจจะโมโหกว่าเดิมก็ได้...