ทัณฑ์สวาทมาเฟีย

ตอนที่ 1.

ผมขอโทษนะเจนนี่ ที่ทำให้คุณเข้าใจผิดว่าผมรู้สึกพิเศษกับคุณ สำหรับผมแล้วเราคงเป็นได้แค่เพื่อนที่ดีต่อกัน นี่คงเป็นข้อความสุดท้ายที่ผมจะส่งถึงคุณ ขอให้ระหว่างเราจบลงพร้อมกับข้อความนี้

ลาก่อน.... Laimake

เจนนี่จดจ้องข้อความนั้นพร้อมน้ำตาไหลรินอาบแก้ม มือน้อยจับเมาส์คลิกดูหน้าไทม์ไลน์ของชายหนุ่มที่ชื่อลายเมฆคนนั้น ผู้ชายที่เธอรู้จักผ่านสังคมออนไลน์ในอินเทอร์เน็ตที่เรียกว่าเฟซบุ๊ก ใบหน้าหล่อเหลาของเขาทำให้เธอขอแอดเป็นเพื่อน เมื่อเข้าไปกดไลค์รูปถ่ายในอัลบั้มส่วนตัวของอีกฝ่าย ก็ได้รับการตอบรับโดยการกดไลค์ข้อความที่เธอโพสต์ไว้ตอบกลับบ้าง ผ่านไปร่วมเดือนเธอถึงกล้าส่งข้อความไปทักทายเขา ชายหนุ่มก็ทักทายกลับ เมื่อได้พูดคุยกันเขาเป็นผู้ชายที่ทำให้เธอรู้สึกว่าโลกแคบๆ ของเธอเปิดกว้างขึ้น หลังจากนั้นเธอกับเขาก็แชตคุยกันเสมอ จนถึงขั้นแลกเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์กัน เจนนี่รู้สึกสดชื่นแจ่มใสอารมณ์ดีทุกครั้งที่ได้พูดคุยกับเขา เธอกับเขาติดต่อกันนานหลายเดือนจนกลายมาเป็นความผูกพันโดยไม่รู้ตัว

ลายเมฆบอกว่าเขาทำงานเป็นพนักงานดูแลระบบคอมพิวเตอร์ให้บริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร เมืองหลวงของประเทศไทย เจนนี่เล่าเรื่องราวของเธอให้เขาฟังว่าเธอป่วยเป็นโรคหัวใจตั้งแต่เด็ก ร่างกายไม่แข็งแรงเหมือนคนอื่นเขา เธอกลัวการผ่าตัดจึงไม่ยอมไปรักษาให้หายขาดทำให้ไม่สามารถใช้ชีวิตเหมือนคนปกติได้ ลายเมฆไม่ได้แสดงความรังเกียจเธอเหมือนเพื่อนหลายคนที่เธอเคยคุยด้วย เขาให้กำลังใจเธอผ่านบทเพลงหลากหลาย โดยการนำมาโพสต์ให้เธอที่หน้าเพจแทบทุกวัน ทำให้หัวใจของสาวน้อยอบอุ่นชื่นบาน จนคนในครอบครัวสังเกตเห็น

ลายเมฆทำให้เธอเชื่อใจว่าเขาคือเพื่อนและพี่ชายที่แสนดีของเธอ จนเจนนี่ยอมเล่าความฝันของตัวเองให้เขาฟัง ว่าเธออยากทำกิจการสักอย่างให้พี่ชายภูมิใจ ในตัวน้องสาวขี้โรคคนนี้ว่ามีความสามารถทำกิจการของตัวเองจนประสบความสำเร็จ ลายเมฆให้คำแนะนำว่าเธอชอบอะไรก็ควรทำกิจการที่ตัวเองชอบ เขาให้กำลังใจเธอจนเจนนี่รู้สึกถึงความจริงใจของเขา หัวใจของสาวน้อยเริ่มมีแสงแห่งความอบอุ่นฉาดฉายเข้ามา จนหลงลืมความเงียบเหงาจากการต้องอยู่แต่ในบ้านไปหมดสิ้น เธอผูกพันกับเขายกให้เป็นคนสำคัญในใจ หากวันไหนไม่ได้พูดคุยด้วยก็รู้สึกว่าขาดอะไรไปสักอย่าง ลายเมฆเองก็พูดจาดีกับเธอ แม้ช่วงหลังเขาจะไม่ว่างมาคุยกับเธอได้บ่อยๆ แต่เมื่อเธอโทรไปหาเขาก็พูดคุยด้วยดี จนครั้งสุดท้ายเมื่อเดือนก่อนลายเมฆก็ขาดการติดต่อไป โทรศัพท์ของเขาก็ปิดเครื่องไม่ยอมรับสาย เฟซบุ๊กร้างไม่มีการอัพเดตสถานะ เจนนี่กระวนกระวายหาทางติดต่อเขาทุกอย่างแต่ก็ไร้การตอบรับ จนวันนี้เขาส่งข้อความมาพร้อมกับคำบอกลาที่แสนเจ็บปวด

 “ทำไม ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย เจนนี่ทำอะไรผิด ลายเมฆถึงได้ไม่คุยกับเจนนี่”

เด็กสาวขี้โรคคร่ำครวญด้วยความเจ็บช้ำ ร่างน้อยงองุ้ม ซุกซบใบหน้ากับฝ่ามือ ปล่อยน้ำตาให้รินไหลออกมา ล้างความโง่เง่าของตัวเอง

‘เจนนี่ น้องต้องระวังให้มาก สังคมในโลกออนไลน์ ล้วนแต่หลอกลวง ผู้คนในนั้นกับผู้คนในโลกจริงๆ แตกต่างกัน’

ครั้งหนึ่งพี่ชายของเธอเคยเตือน เมื่อเห็นเธอเอาแต่เล่นอินเทอร์เน็ต คำเตือนของพี่ชายใหญ่กลายเป็นจริงในวันนี้ เมื่อลายเมฆที่แสนดีออกลายให้เห็น เขาก็เป็นเหมือนคนอื่นๆ ที่เบื่อคบหากับคนโลกแคบอย่างเธอ ผู้หญิงขี้โรคที่ได้แต่หมกตัวอยู่ภายในบ้าน แม้จะมีเงินทองและคนดูแลอำนวยความสะดวกทุกอย่าง แต่ขาดซึ่งอิสระในการโบยบินออกไปในโลกกว้าง อิสรภาพที่ต้องแลกมากับการเข้ารับการผ่าตัดรักษาโรคประจำตัวที่เป็นอยู่ หากเธอไม่กล้าจะเข้ารับการผ่าตัดจึงปฏิเสธเรื่อยมา พี่ชายจึงไม่ยอมให้เธอออกไปนอกบ้านในสภาพของเด็กขี้โรคแบบนี้ นั่นทำให้เธอไม่เคยมีเพื่อนจนได้รู้จักกับลายเมฆ เขาเป็นเพื่อนคนเดียวที่เธอมี ตอนนี้ลายเมฆได้ทอดทิ้งเธอไปเสียแล้ว

เด็กสาวปล่อยให้ความเสียใจกลั่นตัวเป็นหยดน้ำตานานกว่าชั่วโมงน้ำตาถึงหยุดไหล ใบหน้าแดงก่ำดวงตายาวเรียวหม่นเศร้า เจ้าตัวหยิบทิชชู่มาเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้ม มือน้อยยื่นไปแตะแป้นคีย์บอร์ดก่อนจะสูดลมหายใจลึกๆ แล้วพิมพ์ข้อความตอบกลับไป

ขอบคุณ สำหรับมิตรภาพที่มอบให้ แม้มันจะไม่ยาวนานแต่เป็นสิ่งที่ทำให้เจนนี่มีความสุขมาก เจนนี่ไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดอะไรถึงทำให้ลายเมฆไม่อยากพูดคุยด้วย แต่ขอให้รู้ว่าลายเมฆเป็นเพื่อนคนเดียวที่เจนนี่รู้สึกดีด้วย นี่จะเป็นข้อความสุดท้ายที่เราจะได้พูดคุยกันอีก เพราะต่อไปนี้จะไม่มีผู้หญิงที่ชื่อ เจนนิเฟอร์ ลี อยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไป

ลาก่อนค่ะ…

หลี่อี้เจิน หรือ เจนนิเฟอร์ ลี กดส่งข้อความนั้นด้วยน้ำตาไหลนอง เธอหยิบขวดยาบนโต๊ะมาเปิด เทมันออกมาทั้งขวดจนเต็มฝ่ามือ หย่อนยาเม็ดแล้วเม็ดเล่าเข้าปาก แล้วกลืนมันลงไปเหมือนขนมหวาน ก่อนจะดื่มน้ำตามเมื่อยาเม็ดสุดท้ายไหลลงคอ มือน้อยเอื้อมไปเปิดลิ้นชักหยิบสิ่งหนึ่งออกมาดู ประกายเงาวับของใบมีดคัตเตอร์ที่ถูกเลื่อนออกมาจากปลอก สะท้อนแสงแดดที่ส่องผ่านกรอบหน้าต่างเข้ามา เธอจ้องมองปลายคมมีดก่อนจะค่อยๆ กดมันลงที่ข้อมือน้อยช้าๆ ดวงตาเรียวยาวกระตุกไหวเล็กน้อย เมื่อความเจ็บแปลบแล่นวาบเข้ามาในความรู้สึก เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากบาดแผล เจ้าตัวมองหยดเลือดที่ไหลย้อยลงมาตามปลายนิ้วด้วยดวงตาเหม่อลอย มือปล่อยมีดคัตเตอร์ให้ร่วงลงบนพื้นห้อง แขนห้อยลงข้างตัวปล่อยให้หยดเลือดไหลนองพื้นจนแดงฉาน พร้อมกับสติที่เริ่มหลุดลอยออกจากร่าง เมื่อยานอนหลับกำนั้นเริ่มออกฤทธิ์

“กรี๊ด! เจนนี่ เจนนี่ลูกแม่ ใครก็ได้ช่วยที เจนนี่ฆ่าตัวตาย”

เสียงกรีดร้องของจางหลินหลิน แม่ของเจนนี่ดังก้องขึ้น เมื่อเธอเข้ามาหาลูกสาว แล้วพบกับภาพสยดสยอง

คนรับใช้ที่อยู่บริเวณนั้นรีบวิ่งเข้ามา ก่อนจะช่วยกันอุ้มร่างไร้สติของคุณหนูเล็กขึ้นรถเพื่อไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด ขณะที่คนในบ้านรีบโทรศัพท์ไปบอกคุณชายใหญ่ของบ้านให้ทราบเรื่อง แม้รู้ว่าหากผู้เป็นประมุขของบ้านทราบเรื่อง พวกตนไม่แคล้วต้องถูกลงโทษหรือถูกไล่ออก แต่กฎย่อมเป็นกฎ เรื่องราวทุกอย่างในบ้านต้องเรียนให้เจ้าบ้านรับรู้ทุกเรื่อง

ร่างเล็กของสาวน้อยที่นอนหลับตาพริ้มหายใจรวยริน ทำให้คนมองเจ็บปวดแทบขาดใจตาย มือหนาเอื้อมไปลูบศีรษะทุยนั้นเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมือไปแตะข้อมือที่ถูกผ้าพันแผลพันไว้ ดวงตายาวเรียวทอประกายวาวโรจน์เมื่อมองเห็นหยดเลือดไหลซึมออกมาเปื้อนผ้าสีขาวนั้นจางๆ เลือดของน้องสาวที่น่าสงสารของเขาหลั่งรินออกมาเพราะเธอใช้มีดคัต

เตอร์กรีดข้อมือตัวเอง อีกทั้งยังกินยานอนหลับเข้าไปเป็นจำนวนมาก ฤทธิ์ยาทำลายประสาทจนทำให้ไม่อาจฟื้นตัวได้โดยง่าย บวกกับร่างกายที่อ่อนแอเป็นทุนเดิม ทำให้สาวน้อยวัยสิบเก้าปีคนนี้กลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา นอนนิ่งไม่ต่างจากผักมาร่วมอาทิตย์

ร่างสูงถอนหายใจยาว แล้วเดินออกมาจากห้องคนเจ็บ ชายฉกรรจ์ในชุดดำสี่คนที่ยืนรออยู่หน้าห้อง โค้งคำนับให้ผู้เป็นนายอย่างนอบน้อม เขาเดินตรงไปยังลิฟต์โดยมีชายทั้งสี่เดินประกบไม่ห่าง แม้จะอยู่ในโรงพยาบาลแต่ใช่ว่าจะปลอดภัย เมื่อเจ้านายของพวกเขาคือ หลี่ไท่หยาง หรือ โจนาธาน ลี ผู้ทรงอิทธิพลคนหนึ่งของฮ่องกง

ผูกขาดกิจการท่าเรือมีสถานีขนส่งสินค้าเก้าสถานีและท่าเรือจอดเรือร่วมยี่สิบสี่ท่า สำหรับขนถ่ายตู้คอนเทรนเนอร์สินค้าจากประเทศต่างทั่วโลก การครอบครองธุรกิจท่าเรือเรือขนาดใหญ่ซึ่งสำคัญต่อเส้นทางการค้าเพียงผู้เดียว