“เรื่องอะไรกูต้องทำตัวเป็นเจ้าของ” ฟ้าครามถามขึ้นเพราะมันไม่ใช่เรื่องเลยที่เขาต้องทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของยัยเด็กแก้มหอม
“หรือมึงอยากให้น้องแก้มหอมไปสนใจคนอื่น”
“เด็กนั่นมันต้องสนใจแค่กูสิ ในเมื่อเล่นเกมกับกูก็ต้องสนใจแค่กู”
แน่นอนว่านี่คือสิ่งที่ฟ้าครามคิดเพราะขนาดตอนนี้ฟ้าครามยังไม่ได้ไปยุ่งกับใครคนไหน แม้แต่ซื้อกินก็ยังไม่ทำเพราะฉะนั้นยัยเด็กแก้มหอมก็ห้าม
“เออ ! มึงก็มาทำให้เด็กมันรู้ว่าตอนนี้เด็กมันควรสนใจแค่มึงไม่ใช่สนใจคนอื่นแบบนี้”
“เที่ยงคืนเจอกัน”
แน่นอนว่าฟ้าครามก็จะทำตามที่ค่ายเพื่อนสนิทบอก ยังไงก็ต้องทำให้ยัยเด็กแก้มหอมรู้ว่าไม่ควรสนใจใครคนอื่นนอกจากตัวของเขา
“เออ ! ไอ้ควาย รู้ใจตัวเองสักที”
“รู้ใจตัวเองอะไร กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับเด็กนั่น”
“ไม่รู้สึกจริงๆหรอวะไอ้คราม” ในตอนนี้ค่ายได้แต่ถามขึ้น มันยากเย็นเหลือเกินที่จะทำให้ฟ้าครามพูดเรื่องความรู้สึกเหล่านี้ออกมา
