EPISODE2 2/2
670 Words
วิศวะคลั่งเมีย
(Engineer'n Cute Girl)
EPISODE2
เมื่อเธอเลือกที่จะหนีท่าเดียว ไป๋เฟิ่งจึงบอกย้ำให้เธอรู้ว่าเขาจะไม่รามือก่อนรุ่นพี่หนุ่มจะคลายวงแขนออก เพื่อปล่อยให้เธอได้จากไปแต่โดยดี
เอินเอินที่เดินเลี่ยงเขามาไกลพอสมควรได้แต่พาตัวเองมานั่งลงที่ม้านั่งยาวระหว่างทางเชื่อมตึก เธอจะทำยังไงกับไป๋เฟิ่งดี ถ้าวันหนึ่งเขาเอาเรื่องที่เกิดขึ้นไปพูดล่ะ ระหว่างเขาที่เป็นน้องชายของตัวแรงวิศวะ กับเธอที่เป็นแค่เด็กปี 1 คนในมหา’ลัยจะเชื่อคำพูดใคร ใช่...เพราะเธอเห็นตัวอย่างจากสายขิมมาแล้ว ผู้หญิงสวย ๆ ที่เรียนนิเทศคนนั้นถูกคนในมหา’ลัยประโคมข่าวจนชื่อเสียงของเธออื้อฉาว และไม่มีใครคบ ถ้าเธอต้องเจอเรื่องแย่ ๆ แบบนั้น เธอไม่รู้เลยว่าจะเข้มแข็งได้เท่าสายขิมไหม
ทำไมไป๋เฟิ่งต้องตามตอแยเธอด้วย เขาคิดจะแบล็คเมล์เธอเหรอ หรือคิดจะต่อรองเอาเปรียบเธอแบบในละคร เอินเอินคิดจนปวดหัวไปหมดแล้ว
“โอ้ย! ทำไมต้องซวยไปเจอเขาด้วยนะ”
คืนนั้น...ณ คอนโดที่พักของไป๋เฟิ่ง
ผ่านมาพักใหญ่แล้วที่เขามักจะแวะเวียนไปหารุ่นน้องสาวสวยที่บังเอิญเจอกับเธอที่ห้องพยาบาล ก่อนหน้านี้ก็เคยได้ยินพวกเพื่อน ๆ พูดถึงรุ่นน้องปี 1 ที่ขึ้นติดท็อปของบอร์ดมหาวิทยาลัย แต่ไป๋เฟิ่งก็ไม่ได้สนใจตามส่องถึงขนาดนั้น...กระทั่งเจอเธอ!
ย้อนไปเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน...
การเริ่มต้นในระดับมหาวิทยาลัยที่มีกิจกรรมมากมายให้เฟรชชี่ปี 1 เข้าร่วมทั้งในและนอกสถานที่ ทำให้การมาเรียนวันแรกของสาวสวยประจำคณะมนุษย์ศาสตร์อย่าง ‘เอินเอิน’ ประสบปัญหา เพราะเหน็ดเหนื่อยกับกิจกรรมมาตลอดสัปดาห์ ทำให้เธอที่ถูกทางบ้านเลี้ยงดูมาตามสไตล์ ‘ลูกคุณหนู’ ล้มป่วยลงจนได้ สังขารที่ฝืนนั่งเรียนมาครึ่งวัน สุดท้ายก็ไม่ไหวจน ‘จูดี้ หรือ จตุพล’ เพื่อนสาวสองคนสนิทต้องเตือนให้เธอไปกินยานอนที่ห้องพยาบาล
“หญิงจะให้ฉันซื้อข้าวมาให้ด้วยไหม” จูดี้เอ่ยถามขณะนั่งมองเพื่อนสาวกินยาลดไข้
“ไม่เอาอะ ขอนอนดีกว่า ถ้าคาบบ่ายดีขึ้นเดี๋ยวเอินกลับไปที่ตึกเอง แต่ถ้าไม่ได้ไป คาบสุดท้ายมาตามเอินทีนะ” เอินเอินว่า เธอเพลียและอยากนอนพักมากกว่า
“โถแม่ยอดขมองอิ่มของฉัน กินยาแล้วนอนพักเยอะ ๆ นะแก ถ้าหิวแกโทรบอกฉันเลยนะ ฉันจะซื้อขนมกับนมมาให้” จูดี้ไม่วายย้ำเรื่องกิน เพราะกลัวว่าเอินเอินจะปวดท้อง
“รู้แล้ว...ฝากเลคเชอร์ด้วยนะ” เธอทำเสียงอ้อน ทำให้จูดี้ขยับยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู
“รู้ย่ะ! แกก็นอนพักเลยนะ ฉันจะดึงม่านไว้ให้ เผื่อใครมาใช้เตียง จะได้รู้ว่ามีคนนอนอยู่”
“ขอบใจนะแก เลิฟนะยู” เอินเอินได้แต่รับคำอีกฝ่ายแค่นั้น ก่อนจะค่อย ๆ หลับตาลง เพราะเธอทั้งปวดหัวและมีไข้ขึ้นจริง ๆ
ณ ตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์
ติ๊ง!
[คุณมี 1 ข้อความใหม่]
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นในตอนใกล้หมดคาบสุดท้ายของช่วงเช้า ทำให้ปันหันมามองหน้าเพื่อนที่ล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดอ่านข้อความ
[เบลลี่: เบลจะไปรอที่ห้องพยาบาลนะคะ เตียงที่ดึงม่านไว้นะ จุ๊บ!]
“ยิ้มแบบนี้อย่าบอกนะว่ามึงมีนัดตำสาวที่ห้องพยาบาลอีกแล้ว” ปันเอ่ยอย่างรู้ทัน
“เออ! คนนี้สวยอยู่กูเห็นรูปโปรไฟล์แล้ว ทำผมสีบลอนด์ตัวขาว ๆ เรียนนิเทศ” ไป๋เฟิ่งว่า
- Writer
