EPISODE6 2/2
732 Words
วิศวะคลั่งเมีย
(Engineer'n Cute Girl)
EPISODE6
“มานี่เร็ว!” เขาคว้าข้อมือของสาวน้อยให้วิ่งไปยังป้ายรถประจำทางด้วยกันทันที เมื่อสายฝนเริ่มโปรยปรายลงมาหนักขึ้นแล้ว
ซ่า...ซ่า...!
เสียงของเม็ดฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างหนักทำให้ละลองของมันฟุ้งไปทั่วบริเวณ กว่าจะพาสาวน้อยวิ่งจากหน้ามหา’ลัยมาจุดนี้ก็เล่นเอาเสื้อชื้นทีเดียว แถมที่ป้ายรถประจำทางคนก็มาหลบฝนกันเยอะด้วย ท่าทางวันนี้คงไม่ได้พาเธอไปรับแว่นแล้วล่ะ
“นี่! พี่ว่าไปเอาแว่นวันหลังไหม ยังไงเราก็ยังมีแว่นสำรองไง” รุ่นพี่หนุ่มหันมาถามคนข้าง ๆ ทว่าร่างน้อยที่ยืนกอดกระเป๋าผ้าก้มหน้างุด ก็ทำให้เขาได้แต่ลอบมองสำรวจเธอ...ทำไมเสื้อบางขนาดนั้นวะ! พอชื้นน้ำฝนก็เห็นไปถึงไหนต่อไหนทีเดียว
“เฮ้! ได้ยินพี่พูดไหม” เมื่อถามไปแล้วเธอไม่ตอบ เก้ากัลป์จึงถามย้ำ
“อ้อ...ก็คงต้องแบบนั้นค่ะ” ณดาที่เริ่มหนาวเพราะเสื้อนักเรียนบาง ๆ ของเธอชื้นน้ำฝน แถมยังต้องมายืนตากละอองน้ำต่อ ทำให้คนมองอย่างเก้ากัลป์ถอดเสื้อช็อปของตัวเองยื่นให้เธอ
“คลุมไว้” เขาเอ่ยห้วน ๆ ทำให้สาวน้อยรับเสื้อช็อปตัวใหญ่มาคลุมร่างตัวเองไว้
“แล้วพี่ชาย...”
“เก้ากัลป์...ชื่อพี่” ยังไม่ทันที่เธอจะเอ่ยจบเขาก็พูดสวนมา ทำให้สาวน้อยพยักหน้ารับหงึก ๆ
“พี่เก้ากัลป์ไม่หนาวเหรอคะ ให้เสื้อหนูมาแบบนี้พี่จะไม่สบายนะคะ” เธอเอ่ยถาม ทำให้ชายหนุ่มหลุบสายตามองคนพูดที่สภาพน่าจะป่วยง่ายกว่าเขา
“คลุมไปเถอะ พี่ไม่ได้ป่วยง่ายขนาดนั้น”
“พี่ใจดีจัง พี่ช่วยหนูตั้งหลายครั้งแน่ะ พี่...”
“เฮ้! มันแค่บังเอิญ วันนี้ก็ด้วย...อีกอย่างอย่าเที่ยวเก็บสิ่งที่คนอื่นทำให้เล็ก ๆ น้อย ๆ ไปเป็นบุญคุณ ไม่งั้นต่อไปเราจะลำบากเพราะคำพูดตัวเอง”
สุดท้ายเขาก็ดุเธออีกครั้ง ทำให้สาวน้อยได้แต่พยักหน้ารับ ทำไมพูดอะไรไปเขาก็ดูหงุดหงิดตลอดเลยล่ะ เขาโกรธอะไรเธอเหรอ เรื่องที่เธอมัดมือชกให้เขาไปด้วยกันรึเปล่านะ
ผ่านไปพักใหญ่ที่ทุกคนในป้ายรถประจำทางยังคงยืนหลบฝนที่เทกระหน่ำลงมาราวฟ้ารั่ว ณดาที่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรได้แต่มองดูละอองฝนเบื้องหน้า มีแอบมองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาของรุ่นพี่หนุ่มในบางครั้ง ซึ่งทุกครั้งเขาก็จับได้ตลอด
“ขยับเข้ามาอีก” ชายหนุ่มเอ่ย เมื่อพนักงานบริษัทสองสามคนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ วิ่งขึ้นรถตู้ไปแล้ว นั่นทำให้ณดาถอยมายืนใกล้เขามากขึ้น
“บ้านพี่เก้ากัลป์ไปทางไหนเหรอคะ พี่จะขึ้นแท็กซี่ไหม” เธอเงยหน้าถามเขา ทำให้เก้ากัลป์ชั่งใจ
“บ้านเราไปทางไหน”
“หนูอยู่หมู่บ้านเพิ่มศิริค่ะ” เธอบอกเขา ซึ่งหมู่บ้านที่ว่าถึงก่อนคอนโดของเก้ากัลป์
“อืม เดี๋ยวพี่เรียกแท็กซี่ไปส่งเราก่อนแล้วกัน”
“ขอบคุณค่ะ...พี่เก้ากัลป์ใจดีที่สุด” เธอพึมพำ
เวลาต่อมา...ณ หมู่บ้านเพิ่มศิริ
“คลุมแบบนี้แล้ววิ่งเข้าบ้านเลยนะ”
เมื่อแท็กซี่มาจอดที่หน้าบ้าน เก้ากัลป์จึงกระชับเสื้อช็อปคลุมหัวให้สาวน้อย ก่อนที่เขาจะพยักพเยิดหน้าให้เธอวิ่งลงไปจากรถ ทว่าหลังลงไปแล้วชายหนุ่มก็เห็นว่าเธอเอาแต่ก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ที่รั้วบ้านไม่ยอมเข้าไปสักทีไม่รู้ว่าเธอทำบ้าอะไรอยู่
“อะไรของเด็กนั่นอีกวะ” ชายหนุ่มบ่น ๆ ออกมา และก็ไม่เห็นว่าเธอจะเปิดรั้วเข้าบ้านสักที
“รออีกเดี๋ยวนะครับ ผมขอลงไปดูเด็กนั่นก่อน”
สุดท้ายความอดทนของคนที่มองเธอจากในรถก็ทำให้เขาเปิดประตูเดินฝ่าสายฝนไปยังสาวน้อย
“เฮ้! มัวทำอะไรอยู่ ตัวเปียกหมดแล้ว” เขาเอ่ยถาม ทำให้คนที่แว่นตามัวไปด้วยหยาดน้ำฝนเงยหน้ามองรุ่นพี่หนุ่ม
- Writer
