be jealous หวงรักเติมใจ

ตอนที่ 10 สายเปย์

มาร์ชกุมมือเติมใจพาไปช็อปปิ้งที่ห้างสรรพสินค้าโซนแบรนด์เนม มีทั้งกระเป๋า เครื่องสำอาง เครื่องประดับ รองเท้าให้เลือกหลากหลายมากมาย

"เฮียเติมใจซื้อชุดว่ายน้ำดีมั้ยคะ"

"เอาสิ แต่ว่าใส่เล่นน้ำในสระว่ายน้ำนะแล้วเฮียต้องเห็นคนเดียวด้วย"

"ได้ค่ะไม่มีปัญหาแค่อยากใส่"

เธอยิ้มออกมาไม่ขัดใจชายคนรัก เธอรู้ว่าเขาไม่ชอบให้แต่งตัวโป๊แต่ไม่ใช่ห้ามไม่ให้แต่ง เธอสามารถแต่งตัวสวยงามได้สามารถลงโซเชียลได้เป็นปกติเพียงแต่ต้องผ่านการอนุญาตจากเขาและเฮียมาร์ชให้เหตุผลว่าภาพโชว์ขาโชว์เนินอกมันไม่เหมือนกับเห็นจริงๆ การที่เขาให้เธอลงรูปเห็นสัดส่วนนิดหน่อยแค่ให้พวกผู้ชายคนอื่นอิจฉาเขาเล่นเฉยๆ จะอวดคนอื่นว่ามีเมียสวยก็แค่นั้น

"สีแดงสวยนะหนูผิวขาวใส่แล้วเหมาะ"

"อันนี่โป๊จริง"

"เวลาถ่ายรูปก็ถ่ายข้างหลังเอา อันนี้เห็นหน้าอกชัดไปเฮียหวง"

เขาคลอเคลียร์วนเวียนอยู่กับแก้มของหญิงสาวจนพนักงานไม่กล้ามองเพราะอิจฉาไปตามๆกัน เขาตามติดเธอมากและใครมองเข้ามาก็รู้เลยผู้ชายคนนี้รักแฟนมากแค่ไหน

"งั้นเอาตัวนี้ค่ะ แล้วก็เอาสีดำด้วยค่ะ"

"ได้ค่ะเชิญชำระเงินทางนี้้เลยนะคะ"

เขากุมมือคนรักพาไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ก่อนจะพากันไปยังร้านนาฬิกาเห็นว่าเธออยากจะได้แต่เขาเล็งไว้ให้หญิงสาวเรือนหนึ่งเป็นตัวหายากวางขายแค่สิบเรือนในประเทศไทย

"โห! สวยมาก"

"มีสิบเรือนในประเทศไทยค่ะ หนึ่งพันเรือนในโลกเท่านั้นค่ะ"

"เท่าไหร่คะ"

"12,000,000ล้านค่ะ"

เติมใจอ้าปากค้างอย่างตกใจ สิบสองล้านนี่เธอต้องทำงานหาเงินแค่ไหนถึงจะได้มา เธอหันไปมองชายหนุ่มก่อนจะส่ายหน้าทันที เงินจำนวนนี้มันมากมายจนเกินไปถึงจะเป็นลูกคนรวยแต่ถ้าไม่ทำงานพ่อก็ไม่ให้เงิน

"เฮียขาไม่เอาก็ได้ค่ะแพงเกินไป"

"หนูอยากได้ก็เอาสิเฮียซื้อให้"

"แต่เงินมันเยอะมากนะคะ เติมใจช่วยพ่อทำงานพ่อให้หลักหมื่นเอง ปันผลบริษัทก็ให้เติมใจกับเติมฝันคนละสามล้านต่อปีเอง เฮียคิดดูซิต้องทำงานกี่ปีถึงจะได้"

เธอคำนวณเงินของตัวเองให้เขาฟัง ร่ายยาวจนน่าเอ็นดูและการเลี้ยงลูกแบบนี้เด็กสองคนจึงไม่ค่อยฟุ่มเฟือยและอยากจะหางานทำไปด้วยเพื่อหารายได้พิเศษ เขาเคยคุยกับอาตฤณเรื่องนี้และท่านเองก็บอกว่าน้องยังเรียนอยู่ไม่ได้ใช้จ่ายอะไรเยอะ แต่ถ้าอยากได้ของแพงก็ต้องทำงานเก็บเงินเอง

"ก็เฮียซื้อให้ไม่ใช่เงินหนูสักหน่อย"

"เฮียเงินเดือนเท่าไหร่นะ"

"สองล้านต่อเดือน"

"ห๊ะ!"

เธออ้าปากค้างอย่างตกใจ ไม่คิดว่าพ่อจะให้เขามากขนาดนี้แต่พอเข้าใจได้ว่าเงินเดือนผู้บริหารต่ำได้ประมาณนั้นแหละ และเธอเองก็ช่วยไรไม่ได้มากเรียนก็ต้องเรียนก็เลยได้มาน้อยกว่า

"แล้วโบนัสประจำปีเดือนที่แล้วได้เท่าไหร่คะ"

เธอเอ่ยถามด้วยความสงสัย ปกติไม่เคยยุ่งกับรายได้ของเขาแต่รู้ว่ามีเงินมาเลี้ยงดูเธอให้สุขสบายไม่เคยอด อยากได้อะไรเขาซื้อให้ทุกอย่างก็เลยไม่เคยยุ่งกับเขา

"ปีนี้ได้20ล้านค่ะ"

มาร์ชยิ้มออกมาก่อนจะเชยคางเธอขึ้นมามองใบหน้าตื่นที่ดูตกใจไม่น้อย จริงๆเพิ่งจะได้เยอะเมื่อขึ้นรับตำแหน่งผู้บริหารเมื่อก่อนเป็นผู้ช่วยอาตฤณเงินเดือนสองแสนโบนัสปีละสี่ล้านเอง และท่านให้เหตุผลว่าให้เยอะเพราะเขาต้องรับภาระหนัก เรียนไปด้วยและต้องมาทำงานที่บริษัทอีก ทำงานแทนลูกสาวทั้งสองคนด้วยซึ่งมันเป็นงานเหนื่อยและเขาควรจะได้ค่าตอบแทนที่สูง

"โหยเยอะอ่ะ เดี๋ยวเติมใจจะไปประท้วงปะป๊าบ้าง ทำไมเฮียได้เยอะกว่าหนูอีก"

"ปะป๊าก็จะบอกว่างั้นเติมใจก็มาทำงานค่ะ ทำเท่าเฮียด้วย"

ได้ยินแบบนั้นหญิงสาวก็ยิ้มแห้งออกมาทันทีก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อย งานที่บริษัทยากมากและเครียดที่สุดซึ่งถ้าไม่ใช่เฮียมาร์ชที่ทำมาเกือบสิบปีก็ไม่รู้ว่าใครจะสามารถมาทำได้อีก ซึ่งถ้าเป็นเธอกับพี่สาวไม่เอาแน่นอนและที่ได้ใช้ชีวิตอิสระแบบที่ต้องการก็เพราะปะป๊ามีคนที่ไว้ใจทำแทนแล้วซึ่งก็คือคู่หมั้นของเธอนั่นเอง

"ไม่เอาค่ะงานเยอะเติมใจเครียดเดี๋ยวจะไม่สวย แต่ก็ขอบคุณเฮียนะคะที่สละตัวเองยอมมาเป็นลูกชายปะป๊าอีกคน ทำให้เติมฝันกับเติมใจอยู่สบายล่าสุดเติมฝันหนีไปเป็นดาราแล้วค่ะ หนูก็อยากเป็นบ้างนะท่าทางเงินดี"

"หยุดความคิดพวกนั้นค่ะแล้วไปเลือกนาฬิกาค่ะ"

เขาจับหัวหญิงสาวให้หมุนกลับไปก่อนจะพาไปดูนาฬิกาเรือนที่เล็งไว้ และตอนนี้เหลือแค่สองเรือนสุดท้ายและถ้าเธอไม่ซื้อรับรองว่ามีคนซื้อไปแน่นอน

"จะเอามั้ยคะ"

"เอาก็ได้ค่ะแต่ไม่ใช้นะเอาไว้เกร็งกำไร"

"หัวการค้าสุดๆสมเป็นลูกพ่อตฤณ"

มาร์ชยีผมหญิงสาวเล่นอย่างหมั่นไส้สั่งให้พนักงานหยิบนาฬิกาเรือนที่เล็กไว้ขึ้นมาดู เธอลองหยิบขึ้นมาดูหมุนไปมาอย่างถูกใจก่อนจะพยักหน้ายิ้มๆ

"สวยค่ะสีโรสโกลด์ด้วยชอบมาก"

"เอาเรือนนี้แหละครับ"

เขาส่งบัตรไปให้พนักงานทำการชำระเงินจากนั้นก็พาหญิงสาวไปนั่งเล่นตรงโซฟาระหว่างรอทางร้านเช็คสินค้าก่อนออกจากร้าน

แล้วเมื่อพนักงานเอาถุงพร้อมของแถมมาให้เต็มใจก็เอ่ยขอบคุณก่อนจะยิ้มออกมาแก้มปริที่ได้ของที่ชอบมาไว้ในมือ

"ยิ้มแก้มปริเชียวนะคะคนสวย"

"ขอบคุณนะคะสำหรับนาฬิกาชอบมากเลยค่ะ เติมใจจะเก็บไว้อย่างดีค่ะ"

"เฮียให้ใช้ค่ะไม่ได้ให้เก็บไว้ อย่าหัวการค้าเยอะไปเราอ่ะอะไรก็เกร็งกำไรไว้ขายหมด"

"ก็หนูไม่ได้หาเงินเยอะเหมือนเฮียนี่"

หญิงสาวร้องโวยวายออกมาก่อนจะมองนาฬิกาในถุงแล้วยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี เรือนนี้จะได้เข้าตู้โชว์คอลเลคชั่นนาฬิกาของเธออีกเรือนและมีเรือนที่ปล่อยออกไปบ้างแล้วเพราะราคาขึ้นเกือบเท่าตัว เธอปล่อยแบบไม่คิดเพราะมันทำให้เธอมีเงินเพิ่มขึ้น แต่ที่เฮียมาร์ชซื้อให้เธอทำใจขายไม่ลง ของที่คนรักซื้อให้ไม่มีใครอยากขายหรอก

"ก็มาทำงานกับเฮียค่ะจะได้มีเงิน"

"เกาะเฮียกินไม่ได้เหรอ... ขี้เกียจนี่นา"

เธอออดอ้อนชายหนุ่มเหมือนลูกแมวน้อย เขาโอบเอวหญิงสาวไว้แน่นพากันเดินออกไปเรื่อยไปก่อนจะแอบหอมแก้มทีเผลอเป็นพักๆ

"ได้สิคะเฮียหาเลี้ยงหนูได้อยู่แล้ว แต่กินน้อยๆหน่อยแล้วกันกินเยอะจะเลี้ยงไม่ไหวเอา"

"อ้วนแล้วไม่รักเหรอไง"

"อ้วนก็รักแต่ไม่อ้วนจะดีกว่าเพื่อนสุขภาพที่ดีค่ะ เราจะได้อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า"

เติมใจบีบแก้มชายหนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะหอมแก้มเขาหลายทีด้วยความรักที่สุด

"รู้แล้วค่ะไม่ปล่อยให้อ้วนหรอกเดี๋ยวไม่สวยเฮียจะมีกิ๊ก"

"เฮียหลงหนูขนาดนี้ไม่มีตาไปมองคนอื่นหรอก"

"รู้ค่ะว่าเฮียรักเติมใจคนเดียวน่ารักที่สุด จุ๊บ"