“ภาส!” เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ทั้งสองหันไปมอง จิวมองผู้ชายตัวใหญ่เท่า ๆ พี่ภาสสองคนกำลังเดินมาทางพวกเราด้วยใบหน้ากรุ้มกริ่ม ทั้งสองสูงกว่าพี่ภาสเสียอีก เขานั้นไม่รู้จักและเหมือนจะไม่เคยเจอ คงจะเป็นเพื่อนหรือคนรู้จักพี่ภาส
ภาสกรมองเพื่อนสองคนที่เดินจ้องเขามาแต่ไกลเหมือนกำลังจับผิด ไม่รู้ว่ากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขามีเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ อยู่สามคน ตอนพ่อพาเมียน้อยเข้าบ้านและแม่พาเขาออกมาอยู่ที่บ้านหลังเล็ก ทั้งสามก็ชวนเขาหุ้นทำธุรกิจ จะได้ไม่ต้องพึ่งผู้ชายคนนั้น ตอนนี้เขาจึงเป็นหุ้นส่วนกับทั้งสาม และบริหารบริษัทของพ่อไปด้วย
“มากินข้าวเหรอ จิวนี่พนัส คนนี้ราเชน เพื่อนพี่เอง นี่จิว น้องอยู่บ้านกับกูได้หลายวันแล้วที่เคยเล่าให้ฟัง” คนกลางทำหน้าที่แนะนำเพื่อนทั้งสองให้คนน้องรู้จักทันทีไม่รอให้จิวสงสัยไปนานกว่านี้ ร่างบางพยักหน้าเบา ๆ ก่อนยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสอง
“สวัสดีครับ” จิวมอ
