“ต้องพูดสิจ๊ะ ป้าเอิบก็ชอบดูลิเกนี่นา ต้องพูดภาษาเจ้าได้แน่ๆ เลย”
เอิบฟังแล้วก็ยิ้มกริ่ม นางชอบดูลิเกมาก อีกทั้งยังได้ยินภาษาเจ้าจนชินหู วันนี้จะได้มีโอกาสพูดบ้างแล้ว คิดได้ดังนั้นจึงพูดด้วยความมั่นอกมั่นใจ
“ฝ่าพระบาทเสด็จมาจากรั้วกำแพงสูงนั่นหรือเพค้า เมื่อวานก็มีคนจากในนั้นมาแวะซื้อกุ้งไปจากหม่อมฉันเพคะ บอกว่าจะเอาไปทำข้าวต้มให้คุณชายคุณหญิงเสวย”
คุณหญิงนิ่มฟังแล้วถึงกับปล่อยเสียงคิกๆ ออกมาอย่างขบขัน พัดชานั้นหัวเราะจนน้ำตาไหล แม้แต่อรสากับนงนุชก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้
“อ๋อ ถ้าอย่างนั้นที่ป้าชื่นบอกว่าซื้อกุ้งแม่น้ำมาจากหัวมุมถนน ป้าเอิบเป็นคนขายเองหรือจ๊ะ ป้าชื่นเพิ่งทำข้าวต้มให้กินเมื่อเช้านี้เอง กุ้งสดและอร่อยมากจ้ะ ป้าไม่ต้องพูดภาษาเจ้ากับหญิงหรอกนะจ๊ะ หญิงก็เป็นคนธรรมดาๆ เหมือนป้านี่แหละ ท่านพ่อของหญิงต่างหากที่ทรงเป็นเจ้า”
“อ้าว” เอิบร้องเสียงหลง ครั้นหันไปเห็นพัดชากำลังหัวเราะไ
