“พัดชาอยากนั่งรถสามล้อถีบมากกว่าจ้ะป้านุช ถูกกว่านั่งรถรับจ้างอีกนะจ๊ะ”
คนเป็นป้าพยักหน้า “สามล้อถีบก็สามล้อถีบ”
“คนพลุกพล่านจังเลยนะครับพี่ชาญ”
เรือเอกหม่อมราชวงศ์พิษณุวัชร์ เทพรัตน์ พูดเปรยเบาๆ กับชายวัยกลางคนหน้าตาคมคายในชุดทหารยศพลเรือตรีที่นั่งอยู่ตรงเบาะผู้โดยสาร ขณะนั่งอยู่หลังพวงมาลัยในรถเมอร์เซเดส-เบนซ์คันหรูสีดำ ที่กำลังแล่นออกจากหัวลำโพงเข้าสู่ย่านสำเพ็ง
“ย่านนี้คนเยอะทุกวันแหละณุ” พลเรือตรีชาญตอบยิ้มๆ
นายทหารเรือหนุ่มยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ต้องหยุดชะงัก เพราะระหว่างที่เขาหยุดรถตรงทางม้าลายเพื่อให้คนข้าม นัยน์ตาคู่คมพลันสะดุดเข้ากับร่างสูงระหงของหญิงสาวในชุดเสื้อเชิ้ตเข้ารูปแบบเก๋สีชมพูอ่อนกับกางเกงขาสี่ส่วนสีขาว ที่ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนที่เดินกันขวักไขว่บนทางเท้า ในมือทั้งสองข้างนั้นหิ้วของพะรุงพะรัง จนเขาต้องจอดรถแล้วเหลียวไปมอง
‘ใครกันนะ...’
กระทั่งชายวัยกลางคนหน้าตาคมค
