“แค่...ขับรถเฉี่ยว!” คนฟังอุทาน แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงห้าวๆ ก็ดังขัดจังหวะจากหน้าประตูเสียก่อน
“ใครขับรถเฉี่ยวใครหรือจ๊ะ อ้าว...ลูกเอื้อยกลับมาเมื่อไหร่ ไม่เห็นบอกพ่อเลย”
“คุณพ่อขา” โสคนธิกาเรียกผู้มาใหม่เสียงดังด้วยความดีใจ “เอื้อยอยากเซอร์ไพรส์คุณพ่อกับคุณแม่นี่คะ เลยไม่ได้บอกล่วงหน้า”
ร่างสันทัดของชายวัยกลางคน ผิวขาว หน้าตาคมคาย ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขายาวสีเทาเข้ม มีเสื้อนอกสีเดียวกันคล้องอยู่ที่แขน ทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม บุตรสาวก็รีบย้ายไปนั่งข้างๆ ทันที
“แทนที่จะบอก พ่อจะได้ไปรับที่สนามบิน” คนพูดยื่นมือไปรับแก้วน้ำส้มคั้นจากเด็กรับใช้ ก่อนจะส่งเสื้อนอกให้เด็กนำไปเก็บ
“ดิฉันก็เพิ่งรู้ตอนกลับมาบ้านนี่แหละค่ะ เด็กบอกว่ายายเอื้อยกลับมาจากต่างประเทศแล้ว แต่ตอนนี้ไปบ้านคุณหญิงดาว ดูสิ...นึกจะมาก็มา แล้วจะกลับไปที่โน่นอีกเมื่อไหร่กัน”
สีหน้าของคนถูกถามเจื่อนลง
